"ΔΥΟ", Έλενα Μαρούτσου (δεύτερη φωνή Ούρσουλα Φωσκόλου)

Το Δυο ξεκίνησε από την αγάπη μιας γυναίκας για μιαν άλλη, η Έλενα Μαρούτσου, η δασκάλα, αγαπά την Ούρσουλα Φωσκόλου, τη μαθήτρια, και μαζί στήνουν ένα μυθιστόρημα για δυο φωνές. Στη θέση του οδηγού η Μαρούτσου, φτιάχνει τον καμβά, η Φωσκόλου ακολουθεί, γράφει τα πιο προσωπικά κομμάτια- τα γράμματα και τα παραμύθια. Το μυθιστόρημα που προκύπτει είναι συμπαγές, ενδιαφέρον και γυναικείο. Γυναικείο γιατί είναι γραμμένο από γυναίκες, έχει γυναίκα κεντρική ηρωίδα αλλά κυρίως γιατί οι δύο κυρίες αφέθηκαν στη γραφή τους, η γλώσσα τους είναι καθαρά γυναικεία, με έναν τρόπο πλούσιο και ευθύ. 

Η ηρωίδα Μαρούτσου είναι μια νεαρή κοπέλα που μόλις έχει χάσει τη μητέρα της. Με τον πατέρα της τα πάει καλά, δουλεύουν μάλιστα στην ίδια δουλειά. Με τη μητέρα της προέκυπταν πάντα θέματα, η Ανδριάνα αν και ήταν ειδική παιδαγωγός κι είχε ιδιαίτερη αγάπη στα παιδιά, στην ίδια της την κόρη έδειχνε ψυχρότητα και την κρατούσε σε απόσταση. Η μητέρα είχε εμμονή με τη φωτογράφο Ντιάν Άρμπους. Με βάση τις φωτογραφίες της Άρμπους, και τα γράμματα που ανακαλύπτει η αφηγήτρια στην ντουλάπα της μητέρας της, ξεκινά να ψάχνει ποια ήταν η μαμά της και τελικά καταλήγει να αναζητεί τον εαυτό της. 

Η αναζήτηση της ταυτότητας είναι το βασικό θέμα, όμως το Δυο δεν παύει να είναι κι ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, κι ένα βιβλίο που θέτει σοβαρά θέματα σχέσεων, ερωτικών, γονιών-παιδιού. Πόσο καλά ξέρουμε τους γονείς μας- καθόλου. Πόσο καλά ξέρουμε τους ερωτικούς συντρόφους μας, ακόμα και την επιθυμία τη δικιά μας, ποιος μπορεί να μας χειριστεί και γιατί τον αφήνουμε. Η ηρωίδα νομίζει πως από την μητέρα της πήρε την τάση για ημικρανίες, κι ίσως τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Τελικά πήρε κάτι άλλο, που πρέπει να βυθιστείς στον εαυτό σου για να το ανακαλύψεις.

Το Δύο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, και από τις δύο κυρίες. Η μόνη μου ένσταση ίσως να είναι για το τέλος, που μου φάνηκε κάπως βιαστικό, σαν να "φορέθηκε" σε μια ιστορία που ως εκείνη την ώρα κυνηγούσε βασανιστικά και ηδονικά την ουρά της. Αγάπησα την ηρωίδα, ταυτίστηκα σε σημεία, άλλοτε ένιωσα το ίδιο χαμένη με κείνη. Γιατί ο χαμός ενός γονιού είναι ορόσημο, υπάρχει μόνο το πριν και το μετά, και δεν είμαστε ποτέ πια ίδιοι.




                                         Κατερίνα Μαλακατέ

"Δύο",Έλενα Μαρούτσου (δεύτερη φωνή: Ούρσουλα Φωσκόλου),
εκδ. Κίχλη, 2018, σελ. 200