Πωλείται μαγαζί γωνία

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες ένα από τα ευπώλητα της εποχής, ένα διεθνές μπεστ σελερ κι ειλικρινά η ανάγνωση με κάνει περισσότερο να θλίβομαι, παρά να έχω χαρά. Πρόκειται για μια συγκινητική ιστορία, ένα εξαιρετικό πρωτογενές υλικό, που στα χέρια ενός… Σαραμάγκου θα μπορούσε να γίνει σπουδαίο. Κι όμως η γραφή καταφέρνει να το ευτελίσει, να το καταδικάσει σε περιγραφές της…μπιγκόνιας και την προσθήκη «ελληνικών» λέξεων για το φολκλόρ του πράγματος. Το εξώφυλλο δεν ψεύδεται, είναι όντως ένα βιβλίο ιδανικό για την παραλία.

Για μένα ούτε για κει. Πώς το ψεύτικο γίνεται αληθινό, πως το ευτελές μεταφράζεται σε πωλήσεις και το σημαντικό όχι, πάντα μου διέφευγε ως σύλληψη. Δεν είναι θέμα ευφυΐας του ευρύτερου αναγνωστικού κοινού, φυσικά. Είναι θέμα μάρκετινγκ λοιπόν, κι αν ναι, γιατί να μην προμοτάρεις το σημαντικό; Είναι θέμα ευκολίας, μαζικότητας, τί; Γιατί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να γράψουν κατακλύζουν τις λίστες με τα πιο πολυδιαβασμένα; Γιατί αυτοί που δεν μπορούν να τραγουδήσουν πωλούν τα πιο πολλά σι ντι (εδώ γελάνε, ευτυχώς. Το τι έχω ευχαριστηθεί που τα… χιτ των ελληνίδων απολύτων σταρ κρέμονται για πρώτη ακρόαση στα περίπτερα, συνοδευόμενα από ένα περιοδικό για να μειωθούν οι φόροι, όπως ακριβώς οι τσόντες, δε λέγεται….) Δεν είμαι πολύ των εικαστικών τεχνών, η ζωγραφική και η γλυπτική με δυσκολεύουν κι έτσι δεν μπορώ να ξέρω τί γίνεται εκεί. Φαντάζομαι πως λόγω έλλειψης μαζικότητας τα πράγματα θα είναι καλύτερα.

Η τέχνη γεννάται από τις ανάγκες της κοινωνίας ή από την ανάγκη του ατόμου; Κάποτε ήμουν κάθετη σε αυτό. Η τέχνη γεννιέται μια νύχτα από τη φαντασία, μόνο για την τέχνη, για το άτομο που είχε την έμπνευση. Τώρα μεγαλώνω. Καταλαβαίνω τις ανάγκες των καιρών, την έλλειψη από μέρους μου θάρρους να παραδεχτώ το αυτονόητο, πως κι εγώ προσαρμόζομαι σε αυτούς τους καιρούς. Ξεκίνησα να γράφω πεζά, γιατί η ποίηση δεν πουλάει, άλλωστε.

Δεν είναι κακό το πούλημα. Αρκεί στην τιμή να μην περιλαμβάνεται και η ζωή σου