7/3/12

"Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες", Carlos Fuentes


Η ουσία των βιβλίων του Φουέντες είναι η λήξη, η αίσθηση της κάθαρσης στο τέλος σαν να πρόκειται για αρχαία τραγωδία, είτε πρόκειται για μυθιστόρημα, είτε για συλλογή διηγημάτων. Αυτή είναι η τέχνη της αφήγησης στην παλαιότερη μορφή της, που σε βάζει να σκέφτεσαι, να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι, να αισθάνεσαι, τόσο που να μην μπορείς πια, να μην θέλεις να τελειώσει, να διαβάσεις το τέλος.
            «Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες», όλες οι Λατινοαμερικάνικες ευτυχισμένες οικογένειες, κάθε μια τακτοποιημένη στην δική της μικρή ιστορία, πολλές φορές ειπωμένη από διαφορετικούς αφηγητές, σαν μια και μοναδική Άγια οικογένεια. Γιατί όπου οι άνθρωποι συνδέονται με δεσμούς αίματος, δεσμεύονται με αίμα. Το θέμα μας αφορά όλους προφανώς, παρόμοιους σκελετούς κρύβουν όλες οι οικογένειες στο ντουλάπι, σαν απογευματινή σαπουνόπερα. Τα μικρά ιντερλούδια, ιστοριούλες γραμμένες σαν ποιήματα, ή ποιήματα γραμμένα σαν ιστοριούλες, μας λένε κι άλλα, εμπνεύσεις της στιγμής, που πληγώνουν όσο οι μεγάλες. Με τελική κατάληξη τη βία. Πάντα.
            Ο τίτλος μας προδιαθέτει για μεγάλα πράγματα, αν και φυσικά δεν πρόκειται για την Άννα Καρένινα. Κάποια από τα διηγήματα κολλάν στο μυαλό, όπως η ιστορία του στρατηγού πατέρα που κυνηγά τον επαναστάτη γιο ή εκείνη με πρωταγωνιστή έναν πατέρα που το παιδί του είναι θύμα της θαλιδομίδης. Ίσως να είμαι προκατειλημμένη, από την αρχή θετικά διακείμενη, αλλά ο Κάρλος Φουέντες με έχει σπάνια απογοητεύσει. Κι αν αυτό το βιβλίο δεν φτάνει με τίποτα τη συνοχή που έχουν τα «Κρυστάλλινα σύνορα» ή το ειδικό βάρος που έχει «Το κάθισμα του αετού» ή «Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ», δεν παύει να είναι μια καλογραμμένη και στιγμές στιγμές εμπνευσμένη συλλογή.   

«Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες», Κάρλος Φουέντες, μετ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, εκδ. Καστανιώτη 2008, σελ.410


4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος9/3/12, 1:42 μ.μ.

    Δύσκολα διαβάζω διηγήματα.
    Βέβαια το βιβλίο χαρακτηρίζεται σπονδυλωτό μυθιστόρημα.
    Και κατά κάποιον τρόπο είναι, αφού κάποια πρόσωπα συνδέονται μεταξύ τους μέσα στις ιστορίες.
    Οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε ο τρόπος που ο συγγραφέας χειρίστηκε -αριστοτεχνικά, θα έλεγα- το υλικό του.
    Δεν έπληξα ούτε στιγμή.
    Και, εννοείται, δεν μετάνιωσα που το διάβασα.

    Έχω διαβάσει το πολύ καλό "Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ" και "Το ένστικτο της Ινές", ένα όχι πολύ γνωστό αλλά πολυεπίπεδο στοχαστικό έργο του συγγραφέα.
    Επιθυμία μου είναι να διαβάσω το ογκώδες "Τα χρόνια με τη Λάουρα Δίας".

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω πως είναι συλλογή διηγημάτων, κι ας χαρακτηρίζεται σπονδυλωτό μυθιστόρημα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κι εγώ διαβάζω δύσκολα διηγήματα, αλλά αυτά ήταν εξαιρετικά. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Φουέντες και μάλλον θα διαβάσω κι άλλα στο μέλλον..... Εμμονές είναι αυτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τον λατρεύω τον Καρλος Φουέντες.... Ηθελα να στο πω Κατερίνα απο εκείνες τις μέρες που έκανες την ανάρτηση...
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι εγώ, από τότε που διάβασα το "Κάθισμα του Αετού"....

    ΑπάντησηΔιαγραφή