Η νόσος της καλής νοικοκυράς

Πάσχω από τη νόσο της «καλής νοικοκυράς». Μου το αποκάλυψε η Ντόρις Λέσσινγκ σε ένα βιβλίο γραμμένο πενήντα χρόνια πριν. Μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας- αν έχουμε ψωμί, αν μας φτάνουν τα μακαρόνια, αν πληρώσαμε τον τάδε λογαριασμό, κι έπειτα της δουλειάς, αν έκανα το τάδε τηλέφωνο, παρήγγειλα το δείνα φάρμακο- καταβροχθίζουν την καθημερινότητά μου, γίνονται σκοπός ζωής χωρίς καν να το καταλάβω. Είναι μια νόσος κατεξοχήν των γυναικών, αν και μπορώ να φανταστώ δυο τρεις άντρες στον περίγυρο μου που πάσχουν από αυτή, και έχει τη δύναμη να σε κατακερματίσει. Αν αφεθώ στη γοητεία της μια νύχτα αγρύπνιας, τότε θα αναμασώ από την αρχή τη λίστα για το χασάπη, την παραγγελία στο φαρμακείο,  το τι ακριβώς θα πω στην κομμώτρια για το πώς θέλω τα μαλλιά μου. Κι όλα αυτά τα ασήμαντα τα νιώθω να βαραίνουν στον αυχένα μου, μαζί με τα σημαντικά –θα είναι καλά το παιδί, θα τα καταφέρουμε οικονομικά, θα γίνει καλός άνθρωπος ο γιος μου, είμαι καλός άνθρωπος εγώ, είμαι ευτυχισμένη; - και να με γερνάνε. Φοβάμαι πως στα άκρα, αυτή η νόσος σε οδηγεί στα σαράντα σου στα αντικαταθλιπτικά.

Στον αντίποδα, έχω μια-δυο ώρες το πρωί, που δε σκέφτομαι τίποτα. Πίνω τον καφέ μου, όλοι κοιμούνται κι εγώ γράφω. Γράφω το βιβλίο μου, γράφω διηγήματα, κείμενα για αυτό το blog κι άλλα που τα καταχωνιάζω σε κουτιά κάτω από το γραφείο μου. Αυτές τις ώρες είναι οι λεπτομέρειες της ζωής των άλλων που με αφορούν. Ξεκίνησα να γράφω ως έφηβη μάλλον για να απαλύνω τη μοναξιά μου. Συνέχισα να γράφω γιατί η λογοτεχνία είναι το βασικό μου ενδιαφέρον σε αυτή τη ζωή. Και κατέληξα να γράφω στα 34 μου για να ξαναβρώ τη μοναξιά μου, όχι όμως μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, όπου ρυθμίζεται κι η κάθε μικρή ασήμαντη στιγμούλα της καθημερινότητας, αλλά στο πρώτο φως της αυγής∙ μια μοναξιά λυτρωτική, εγωιστική σχεδόν, που σπάνια θυσιάζω για να φτιάξω τον νεροχύτη.