H ευτυχία είναι δυο χρονών

Χθες βράδυ, περπατώντας στην προκυμαία ενός νησιού του Σαρωνικού, ένα μικρό κοριτσάκι, μηνών μόλις, μου χαμογέλασε μέσα από το καροτσάκι του με μια περίεργη επίγνωση, σα να ήταν μια ψυχή αρχαία που ξαναγύρισε κοντά μας. Θα ανατρίχιαζα, αν δίπλα ο δικός μου γιος, στην ώριμη ηλικία των 2 χρονών και 4 μηνών δεν ρώταγε ταυτόχρονα τον μπαμπά του «τι είναι αυτό». Κι αφού του εξηγήσαμε πως ήταν καρτοτηλέφωνο- γιατί τα κρατάνε τα άχρηστα απολιθώματα δεν μπορώ να καταλάβω, τα μισά δεν δουλεύουν έτσι κι αλλιώς- συνέχισε «τι είναι αυτό» και «τι είναι αυτό» και «τι είναι αυτό», ώσπου ονομάσαμε κάθε βάρκα, κάθε σημαία, κάθε άγκυρα, κάθε σταθμό για νερό και ρεύμα για τα πλοία, κάθε παγκάκι. Κι ύστερα άρχισαν οι παρατηρήσεις:

«Αυτό το παγκάκι το βάλανε ανάποδα. Πολύ λάθος»

«Τι κάνει ο κύριος;»

«Δεν είναι η θέση του εδώ»

«Πουλάκι, δεν μπορούμε να το πιάσουμε»

«Τα πατουσάκια μου είναι λερωμένα, να τα πλύνουμε»

Με μια ατελείωτη διάθεση σχολιαστή ποδοσφαιριστή αθλητικού αγώνα, ο μικρός σκιουράκος ήθελε να κατανοήσει τον κόσμο. Όταν του μιλούσα μέσα στην κοιλιά μου, νόμιζα πως μιλάω στο πιο πολύξερο, το πιο παντοδύναμο πλάσμα του κόσμου. Μετά γεννήθηκε και για λίγο αφοσιώθηκα στα πρακτικά, στους κολικούς, στα κλάματα και το θηλασμό του και ξέχασα εκείνους τους διαλόγους∙ και τώρα παντοδύναμα τα λόγια επανήλθαν, τώρα που η κατανόηση της γλώσσας ήρθε, που μπορεί να καταλάβει, αυτοί οι φιλοσοφικοί διάλογοι ξαναγύρισαν με βία, με σουρεαλισμό, με μια αντίθεση απίστευτη. Ο γιος μου είναι μια νεαρή ψυχή, ολόκληρη την περιέργεια της νιότης του, βουτηγμένη στην προσπάθεια κατανόησης του γύρω κόσμου. Κάποτε τα μωρά μοιάζουν άχρονα, ίδια με τους γέρους- σοφά και σαλιάρικα μαζί- αλλά δεν είναι. «Αυτό τί είναι;», ρωτάνε κάθε δεύτερη κουβέντα, με έμφαση στο τι, κι είναι στο χέρι μας να τους μάθουμε έναν καλύτερο κόσμο.