Οι "άλλες" τέχνες

           

           Η σχέση μου με τις «άλλες» τέχνες, τη μουσική, τα εικαστικά, ακόμα και με το θέατρο πια, είναι εντελώς επιφανειακή. Με τα εικαστικά έχω ελάχιστη επαφή, σπανίως συγκινούμαι από έναν πίνακα ή ένα γλυπτό κι αρκετές φορές δεν καταλαβαίνω και κυρίως δεν νιώθω τίποτα. Η μουσική κάποτε με αφορούσε αρκετά, νόμιζα. Τώρα ξέρω πώς είχε να κάνει πολύ με την κοινωνική ζωή μου, με τις συναυλίες που πήγαινα, τις παρέες μου και επειδή άκουγα αυτό που λέμε «έντεχνο», είχε να κάνει και με το στίχο, κυρίως με το στίχο. Ο στίχος και η μουσική πλάθουν ένα τραγούδι, αλλά εγώ πάντοτε κολλούσα στα λόγια. Κι επειδή τα λόγια κάποια στιγμή σταμάτησαν να έχουν την αξία τους, σταμάτησα κι εγώ να ακούω. Μεγαλώνοντας εκτιμώ πολύ περισσότερο ένα -άδειο ήχων- δωμάτιο από ένα τραγούδι, έχω να πάω σε συναυλία πέντε χρόνια, τρελαίνομαι για σιωπή.

            Με το θέατρο και τον κινηματογράφο άλλοτε είχα εξαιρετική σχέση. Συμμετείχα σε ένα σωρό ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες- κυρίως για την έκφραση βέβαια, δεν είχα ποτέ τη μούρλα να γίνω ηθοποιός, μονάχα συγγραφέας- έβλεπα πολύ θέατρο και σινεμά. Έχω να πάω θέατρο και σινεμά τρία χρόνια, την τελευταία φορά ήμουν 8 μηνών έγκυος.

            Κι έμειναν τα βιβλία. Η τρέλα μου για αυτά με τον καιρό διογκώνεται. Το σπίτι μου δεν τα χωράει, το παιδί μου με σέρνει κάθε βράδυ κάτω από τη βιβλιοθήκη του σαλονιού για να δούμε τα «βιβλία της μαμάς». Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει φιλόμουση, μάλλον όχι, δεν ξέρω αν το γράψιμο αυτό καθ’ αυτό με κάνει καλλιτέχνη∙ μάλλον όχι. Αναρωτιέμαι συχνά για τη φύση της τέχνης, τον τρόπο της να αποκοιμίζει τα άγρια ένστικτα μας, να τα νανουρίζει και να τα θρέφει μέχρι να θεριέψουν, να ενηλικιωθούν και να ξεχειλίσουν συναίσθημα. Νιώθω ενήλικας με έναν τρόπο που δεν ένιωθα δέκα χρόνια πριν κι ας ήμουν και τότε. Αισθάνομαι και παιδί, με έναν τρόπο που δεν αισθανόμουν δέκα χρόνια πριν κι ας ήμουν και τότε. Κι αρκεί μια τέχνη για αυτό. Σκέψου να μου είχαν μείνει κι άλλες.