Επισήμως παντρεμένη

Κάποτε ήμουν από αυτούς τους κλασικούς βιβλιοφάγους που διάβαζαν ό,τι πέσει στα χέρια τους αρκεί να είχε γράμματα μέσα, και την espresso να μου έδινες θα την διάβαζα από εξώφυλλο σε εξώφυλλο και μετά θα προχωρούσα παρακάτω. Έπειτα σιγά σιγά με τον καιρό, το γούστο μου άρχισε να ισορροπεί τα πράγματα κι αυτά που επαναλαμβάνονταν φρικτά να τα απορρίπτει. Έτσι γλίτωσα, πρώτον από τα αντρικά ευπώλητα τύπου Dan Brown, από τα γυναικεία ευπώλητα τύπου Ομηρόλη και από τα γυναικεία περιοδικά. Τώρα η κατάσταση μάλλον έχει αρχίσει να παραγίνεται, η προσοχή μου κρατιέται μονάχα αν κάτι είναι αυθεντικό, διαφορετικό, που αλλάζει το σχήμα του και το σχήμα μου. Με λίγα λόγια διακρίνω έναν ελιτισμό που ίσως να μου βγει σε κακό.

Οι στοίβες των περιοδικών στο σπίτι μου έχουν μειωθεί δραματικά, δεν αγοράζω πια συστηματικά σταυρόλεξα, και βαριέμαι να παρακολουθήσω τις λίστες με τα βιβλία φρέσκιας παραγωγής, η πιο σωστή λέξη είναι φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα πρέπει εγώ να ξεχωρίσω την ήρα από το στάρι, ενώ με τα παλαιότερα υπάρχει πια μια άποψη κατασταλαγμένη, μια κοινή συλλογική συνείδηση που τα κατατάσσει. Όχι φυσικά πως έτσι δεν διαβάζω βιβλία που δεν είναι του γούστου μου, αλλά υπάρχει μικρότερη πιθανότητα λάθους. Χάνω τη φρεσκάδα μου και τον αυθορμητισμό μου, έτσι ίσως όπως χάνεται η πρώτη φλόγα του έρωτα. Είμαι πια επισήμως παντρεμένη.

Στην πορεία διακρίνω δυο κινδύνους. Ο πρώτος να βαρεθώ, αν και την πιθανότητα αυτή τη θεωρώ αμελητέα, είμαι άνθρωπος της βαθιάς σύνδεσης με τους ανθρώπους και τα πράγματα, δεν τα παρατάω για ψύλλου πήδημα. Και δεύτερον να αποσυνδεθώ από την πραγματικότητα, να  μπω στο ράφι του γεροπαράξενου αναγνώστη που διαβάζει μονάχα τα κλασικά αριστουργήματα γιατί μόνον τόσο χρόνο έχει. Αυτός ο κίνδυνος είναι ορατός πια και πρέπει να τον ξεπεράσω. Η φρεσκάδα που λείπει μπορεί να αποκατασταθεί, αν αρχίσω να είμαι κάπως πιο αναγνωστικά ριψοκίνδυνη ή να αγοράζω ξανά το cosmopolitan.