Ο Μίλτος Πασχαλίδης στο Άλσος Βεΐκου

Την Πέμπτη το βράδυ ανηφορίσαμε στο Άλσος Βεΐκου - δεν είχα ξαναπάει και μάλλον κακώς, πρόκειται για ένα χώρο καταπράσινο που θα λάτρευε ο σκιου-  για να δούμε (και να ακούσουμε κυρίως) τη «μοναδική για φέτος στην Αθήνα» συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη. Είχα να πάω σε ανοιχτή συναυλία 2-3 χρόνια και σε παράσταση του Μίλτου καμιά 5ετία. Η τελευταία που είχα παρακολουθήσει περιελάμβανε έναν άκεφο Πασχαλίδη, σε κλειστό χώρο, που έγινε λιώμα από τα δυο πρώτα τραγούδια και δε θυμόταν τους στίχους και όπου το ποτό- μπόμπα σκέτο είχε 20 ευρώ το άτομο. Εκεί ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπατήσω σε κλειστή «μουσική σκηνή» κι ας ψοφούσε σύσσωμο το έντεχνο ελληνικό τραγούδι (ή μήπως ήταν στο Ζυγό την ίδια χρονιά, δεν μπορώ να αποφασίσω….)

            Λοιπόν το θεατράκι στο Βείκου ήταν κατάμεστο, απρόσμενα τόσο – μας έκανε να θυμόμαστε με την ξαδέλφη μου μια αντίστοιχη συναυλία στο μικρό θέατρο Βράχων το 1997 όπου ήμασταν εμείς, η παρέα του και η οικογένειά του (με τον Μίλτο να φωνάζει «γεια σου θείε» κι άλλα τέτοια ευτράπελα) και να χασκογελάμε σαν κοριτσούδια για την αλλαγή του σκηνικού- και ο Μίλτος ήταν σε διαβολεμένο κέφι. Η συναυλία είχε πρόγραμμα, που υποψιάζομαι πως το τήρησε, εναλλαγές, αγαπημένα τραγούδια πειραγμένα ως το κόκκαλο, μια ροκ εκδοχή της Ιθάκης, ένα ποτ πουρί εμπνευσμένο, τα 2 σουξέ του Μίλτου (δικά του τα λόγια), τις ντομάτες του κυρ-Αντώνη, και μουσικούς που φαινόταν να ξέρουν καλά μουσική- αυτό σε ελληνική έντεχνη συναυλία μερικές φορές δεν είναι τόσο αυτονόητο όσο ακούγεται. Ξελαρυγγιαστήκαμε στον Ακροβάτη, συγκινηθήκαμε στον Ερωτόκριτο ακαπέλα, τραγουδήσαμε αγκαλιά, και φύγαμε σιγοτραγουδώντας «Δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το ‘πα, εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα».

Υ.Γ. Φυσικά το τραγούδι το λένε "Πηνελόπη", αλλά εγώ πάντα το έλεγα "Ιθάκη". Αυτή η εκδοχή του μοιάζει λιγάκι με αυτό που ακούσαμε την Πέμπτη το βράδυ.

 Υ.Γ. 2 Άμα με δείτε με σορτς που να του κρέμονται οι τσέπες ως το γόνατο, να μου το πείτε να το βγάλω, είναι εντελώς ασεξουαλικό. Οι γυναίκες είμαστε χαζές.

Υ.Γ. 42 Ο Μίλτος μέθυσε ελαφρά μόνο προς το τέλος της συναυλίας (τα καλά να λέγονται)