"Λευκός θόρυβος", Don DeLillo

Ο «Λευκός θόρυβος» του Ντον ΝτεΛίλο είναι ένα βιβλίο που αναμετράται με το φόβο του θανάτου. Αυτή και μόνο η φράση θα ήταν σημαντική, θα με έκανε να το αγοράσω. Όμως το αδικεί, γιατί ο ΝτεΛίλο κάνει σε αυτό το βιβλίο πολύ περισσότερα ∙ είναι μοντέρνος και ταυτόχρονα ευκολοδιάβαστος, σε κάνει να σκέφτεσαι χωρίς να βαριέσαι κι ενδιάμεσα σπάει πλάκα, με τον καταναλωτισμό, την αίσθηση της μάζας, την περιβαλλοντική μόλυνση, τον ιερό θεσμό της οικογένειας, ακόμα και τον Χίτλερ.

            Ο κεντρικός ήρωας λοιπόν είναι καθηγητής σε ένα μικρό Κολέγιο της Αμερικάνικης περιφέρειας και ειδικεύεται στις Χιτλερικές Σπουδές, τομέα που δεν τολμούσε σχεδόν κανείς άλλος να αγγίξει. Είναι παντρεμένος 5 φορές, με 4 διαφορετικές γυναίκες και στην παρούσα φάση είναι ερωτευμένος με την πέμπτη του γυναίκα τη Μπάμπετ και μαζί μεγαλώνουν τα παιδία που έχουν από τους προηγούμενους γάμους τους. Το σύνολο λειτουργεί καλά, τα παιδιά παρ’ όλες τις ιδιαιτερότητες τους δεν έχουν καυγάδες, ούτε έριδες με τον πατριό ή τη μητριά τους αντίστοιχα, σε πολλά σημεία μάλιστα παρουσιάζονται πιο ώριμα από τους γονείς τους, πιο κατασταλαγμένα και πιο εύστροφα. Χαρακτηριστική φιγούρα το μωρό, ο Γουάιλντερ, που δεν μιλά ακόμα, αλλά όλοι νιώθουν ευτυχισμένοι γύρω του. Γνωρίζουμε ακόμα έναν φίλο της οικογένειας, το Μάρευ που είναι εργένης, καθηγητής στο τμήμα λαϊκής κουλτούρας και θέλει να δημιουργήσει ένα τμήμα Σπουδών ειδικά για τον Έλβις.

               Όλα βαίνουν καλώς, ώσπου στην πόλη σηκώνεται ένα τοξικό νέφος και ο ήρωας μας εκτίθεται σε αυτό. Έτσι αρχίζει ο φόβος πως θα πεθάνει σύντομα ( το λένε άλλωστε και οι πιθανότητές του, σύμφωνα με τα στοιχεία σε έναν υπολογιστή εθελοντών). Σε λίγο ανακαλύπτει πως και η γυναίκα του φοβάται το θάνατό της, τόσο πολύ μάλιστα που πήρε μέρος σε ένα επικίνδυνο πείραμα για να βρεθεί το φάρμακο για αυτόν τον φόβο, χωρίς να υπολογίσει τις πιθανές φοβερές παρενέργειες, στις οποίες συμπεριλαμβανόταν κι ο ίδιος ο θάνατος.

            Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για ένα μνημειώδες αμερικάνικο παραμύθι, ένα family saga με χιούμορ. Αν και όποιος δεν το διαβάσει δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να καταλάβει τη μεγαλοφυΐα του. Γιατί όλα αυτά εμφανίζονται αβίαστα, σε κοιμίζουν γλυκά για λίγο, σε κάνουν να ερωτευτείς την γραφή κι έπειτα κλείνοντας το να πεις, «Πωπω, τι εξαιρετικό μυθιστόρημα έγραψε αυτός ο τύπος».

            «Λευκός θόρυβος», Ντον ΝτεΛίλο, μετ. Πέτρος Αμπατζόγλου, εκδ. Εστία, 1991, σελ. 408

Υ.Γ. 1 Η μετάφραση δεν είναι και για να ξετρελαθείς. Είναι οριακά αξιοπρεπής.   

Υ.Γ. 2 Η ιδέα για το χωρίς φωτογραφία εξώφυλλο της Εστίας μου φαίνεται κάπως ξενέρωτη

Υ.Γ.3  Το πολυτονικό σε μεταφρασμένο βιβλίο τελικά με εκνευρίζει

Υ.Γ. 4 Φυσικά και δεν έχω κάτι με τις εκδόσεις της Εστίας, το αντίθετο μάλιστα.