«Bluebeard’s Egg”, Margaret Atwood

Ο λόγος που αγόρασα κάποτε το «Bluebeard’s Egg» της Άτγουντ χάνεται στη λήθη, πιθανολογώ πως θα είχα πρόσφατο το «A Handmaid’s Tale» και θα μου γυάλισε. Εγώ τώρα άνθρωπος του διηγήματος – όσον αφορά το διάβασμα, γιατί το γράψιμο είναι άλλη ιστορία- δεν είμαι. Όμως δέκα μέρες στο κρεβάτι με οξεία οσφυαλγία, χιλιάδες αναλγητικά, ενέσεις στο τέλος πρωί-βράδυ (όχι δεν είμαι γκαντέμω που το έπαθα στις διακοπές μου, μην το σχολιάσετε καν) και το βιβλίο που έμεινε στον πάτο με τα αδιάβαστα κοντά μια τριετία μου φάνηκε δελεαστικό. Απλή ατόφια αναγνωστική διασκέδαση, χωρίς απολύτως καμία δέσμευση συγκέντρωσης.

            Λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος έχει το χάρισμα της γραφής, ό,τι και να γράψει θα το κάνει καλά. Εδώ μιλάμε για απλές καθημερινές ιστορίες, που δεν δρέπουν δάφνες πρωτοτυπίας, ούτε καν λογοτεχνικού ύφους, απαιτούν όμως και πετυχαίνουν την ταύτιση. Ένα από κείνα που θα είχαν επάξια τον όρο «γυναικεία λογοτεχνία», αν αυτός τα τελευταία χρόνια δεν είχε φριχτά κατακρεουργηθεί. Γιατί ταυτίστηκα σχεδόν με όλους τους κεντρικούς χαρακτήρες των διηγημάτων, θυμήθηκα πως είναι να είσαι έφηβη, θεώρησα τον εαυτό μου ριψοκίνδυνο, ένιωσα πως είναι να αγαπάς δυο άντρες, να είσαι χωρισμένη, παντρεμένη, με παιδιά, άκληρη, μεγάλη, μικρή, νοικοκυρά, χειραφετημένη. Για όποια κατάσταση κι αν μιλούσε η Άτγουντ, μιλούσε για μένα, κι ας μην είχα υπάρξει ποτέ μέσα της.

            Εν ολίγοις, το βιβλίο με συντρόφεψε καλά, στάθηκε στο ύψος της δύσκολης περίστασης, κι εγώ θα το βάλω εκεί στο ράφι με τα δικά της, κάπου ανάμεσα στην «Κλέφτρα Κίσσα» και τον «Τυφλό δολοφόνο». Και που και που , ίσως και με κάποια ντροπή, θα το κοιτάω και θα χαμογελάω.

«Bluebeard’s Egg”, Margaret Atwood, Vintage Books, 1987, pg.281