Μια anorexia nevrosa

Λοιπόν σήμερα που έγινα αισίως 34 ετών και συνεχίζω ακάθεκτη για τα 35,  θα σας μιλήσω για ένα θέμα που απασχολεί όλες τις γυναίκες σχεδόν, από τότε που είναι μικρά κοριτσάκια ως τη μεγάλη τους ηλικία∙ τις διατροφικές διαταραχές. Δεν έχω γνωρίσει ως τώρα παρά ελάχιστες γυναίκες που να μην έχουν κάποια ψυχολογικά θέματα με το φαγητό.  Αν ρωτήσετε εμένα, έχω φλερτάρει με την ανορεξία, έπασχα αρκετά χρόνια από υπερφαγία, και νομίζω πως τις βουλιμικές κρίσεις δεν θα τις ξεπεράσω ποτέ, αν και με τα χρόνια γίνονται σπανιότερες και με λιγότερες «ποινές» για το κρίμα μου.

            Ήμουν στρουμπουλό παιδάκι αλλά όχι παχύσαρκο, την πρώτη μου δίαιτα την έκανα στα 8, τη δεύτερη στα 12, την τρίτη στα 15, την τέταρτη στα 18 και ούτω καθ’ εξής. Κάθε φορά έχανα γύρω στα 10 κιλά για να τα πάρω στην τριετία που ακολουθούσε και να αρχίσει πάλι ο κύκλος. Πάνω στην εφηβεία- το bullying στο σχολείο δε βοηθούσε- πέρασα μια βαθιά καταθλιπτική περίοδο, ένα καλοκαίρι που δεν έβγαινα από το σπίτι, που έλιωσα ένα στατικό ποδήλατο και το έκανα να βγάζει μπίλιες κι έκτοτε ο δείκτης μάζας του σώματός μου δεν πέρασε ποτέ τα όρια του κανονικού ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω. Κανείς θα φανταζόταν πως η περιπέτεια μου με το φαγητό είχε τελειώσει. Κι όμως μέσα στα πλαίσια της «κανονικότητάς» μου, η μάχη είχε αρχίσει.

            Όχι δεν έγινα ποτέ καχεκτικά ανορεξική, αλλά πέρασα πολλές μέρες από τη ζωή μου τρώγοντας μισό τοστ για μεσημεριανό και 2 φύλλα μαρούλι για βραδινό. Ευτυχώς δεν κράτησε αυτή η περίοδος για πάνω από δυο χρόνια. Μετά πέρασα στη βουλιμία, προσεγμένη διατροφή, εναλλασσόμενη με μέρες που έτρωγα ό,τι είχε το ψυγείο, αλμυρά με γλυκά μαζί, κρύα ζεστά, σε ποσότητες. Και μετά τιμωρία – xenical και γυμναστική μέχρι τελικής πτώσης. Για λίγο ηρέμησα εκεί πριν τα τριάντα, βρήκα μια ισορροπία σχετική, φρόντισα το κορμί μου συστηματικά με κανονική διατροφή και κανονική γυμναστική. Έπειτα έμεινα έγκυος κι έπαθα διαβήτη. Πρόσεχα σα δαιμονισμένη, έβαλα μόνο δέκα κιλά, το παιδί μου γεννήθηκε υγιέστατο, ξαναγύρισα στα προ εγκυμοσύνης κιλά στις σαράντα μέρες από τη γέννα. Και μετά αφέθηκα να τρώω ό,τι βρω, πολλές ποσότητες, υπερφαγία για να καλύψει την ψυχολογία μου, έβαλα 7 κιλά σε 2 χρόνια, έγινα επισήμως διαβητική.

 Μου πήρε 2 χρόνια να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, να γυρέψω θεραπεία, να ξεκινήσω τις ενέσεις, να χάσω τα κιλά, να βρεθώ σε μια σχετική ισορροπία και πάλι. Αν ο μέσος όρος ζωής των γυναικών είναι κοντά στα εβδομήντα χρόνια και κάτι μάλλον έχω διανύσει τη  μισή ζωή μου σκεπτόμενη την επόμενη μπουκιά μου και την ένδειξη της ζυγαριάς. Και τιμωρήθηκα για αυτό, ο διαβητικός είναι ο μόνος που και επισήμως πρέπει να σκέφτεται συνεχώς το επόμενο του γεύμα. Το πρόβλημά μου είναι πως δεν είμαι η μόνη, είμαι μαζί με χιλιάδες εκατομμύρια γυναίκες στον Δυτικό κόσμο που παλεύουν μαζί μου, που είναι συνεχώς σε δίαιτα, που είναι «κανονικές» αλλά μισούν το είδωλό τους στον καθρέφτη. Και να σας πω το χειρότερο, όταν ξεκίνησα το ενέσιμο φάρμακο για το διαβήτη μου, τη victoza, η μισή μου χαρά ήταν πως υπήρχαν μελέτες που έλεγαν πως βοηθούσε να χάσεις κιλά. Γιατί οι ασθένειες του μυαλού είναι πάντα πολύ ισχυρότερες από όλου του υπόλοιπου σώματος.