19/12/12

"Το άνοιγμα της μύτης", Άντζελα Δημητρακάκη





          Σπανίως τα πάω καλά με τα διηγήματα, μου αφήνουν αίσθηση μισοτελειωμένη, σα σοκολάτα fun sized, θέλω κι άλλο. Όχι αυτά, εδώ παραδόξως οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, τα πράγματα φτάνουν ως το τέλος, εκεί που δεν έχει άλλο. Τα θέματα είναι κάπως υπερβατικά, ξεκινούν με την πραγματικότητα για να την προσπεράσουν κάπου στην πορεία και να χαθούν συνήθως στη θολούρα του μυαλού κάποιου ήρωα. Οι ανθρώπινες σχέσεις αναλύονται διεξοδικά, μέσα από πλάσματα που πιθανώς δεν είναι και τόσο συνηθισμένα (ή μήπως είναι;) Η αφήγηση είναι στρωτή, δίχως εξάρσεις, φιοριτούρες και περιττά στολίδια, στα μέτρα και στα γούστα μου ακριβώς.
         Αγαπημένα μου διηγήματα της συλλογής :

         «αυτόματη μέρα», όπου μια πολύ πετυχημένη τραγουδίστρια ροκ είναι άστεγη γιατί δεν μπορεί να μείνει μόνη. Αν μείνει μόνη ή έστω μόνον με έναν ακόμα άνθρωπο μεταφέρεται αυτόματα στην παιδική χαρά, όπου τριγυρνουν παιδιά και άγρια σκυλιά
                                             
«ο κήπος της ταχύτητας, όπου δυο φοιτητές επιλέγουν σαν εργασία να λένε για μια ώρα τα μυστικά τους στους περαστικούς, ώσπου ο ένας από τους δυο, ο εμπνευστής του πειράματος θα καταλήξει στο χαντάκι.

        Δυσκολεύομαι να μιλήσω το τί πραγματεύονται τα διηγήματα, ίσως και να μη θυμάμαι τις ιστορίες τους ακριβώς κι όμως η αίσθηση που μου έμεινε είναι πως θέλω θα διαβάσω κι άλλα βιβλία της  Δημητρακάκη πολύ σύντομα.


Υ.Γ. Πρέπει να ευχαριστήσω τον No14me γιατί χωρίς αυτόν δε θα είχα ακούσει για τη συγγραφέα και δε θα γύρευα να την "δοκιμάσω".

 "Το άνοιγμα της μύτης", Άντζελα Δημητρακάκη, εκδ. Οξύ, 1999, σελ.202 


4 σχόλια:

  1. Kαλησπέρα, Κατερίνα Μαλακατέ. Θα ήθελα να προτείνω το 'Μέσα σ' ένα κορίτσι σαν και σένα' της Δημητρακάκη, ένα πραγματικά ξεχωριστό βιβλίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, νομίζω αυτό είναι το τελευταίο της, έτσι δεν είναι; θα βάλω πλώρη για όλα, δεν είναι και πολλά.

      Διαγραφή
  2. Ευχαριστώ για την αναφορά Κατερίνα και χαίρομαι που σου άρεσε. Αποψη δική μου είναι πως ο καλύτερος δρόμος για να γνωρίσει κάποιος το έργο της είναι να το πιάσει από την αρχή και να το πάει μέχρι τέλους. Έτσι θα μπορέσει να διακρίνει την εξέλιξη αλλά και να μυηθεί στο συγγραφικό κόσμο της Δημητρακάκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως αυτή θα ήταν η πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή, συμφωνώ, αυτό είχα στο μυαλό μου.

      Διαγραφή