«Η συγκέντρωση»- το μυθιστόρημα που χάρισε το 2007 στην Ανν Ένραϊτ το Μπούκερ- είναι ένα βιβλίο για τις σχέσεις, την οικογένεια, το γάμο, τον έρωτα,
τους γονείς, όλα αυτά που μπορούν να στιγματίσουν τη ζωή ενός ανθρώπου χωρίς
καν να το καταλάβει.
Η συγγραφέας έχει ιδιαίτερη ικανότητα να διεισδύει στην
ψυχολογία των ηρώων της, να σε κάνει να συμπάσχεις κι ας απέχεις μίλια μακριά
από τις καταστάσεις που ορίζουν την ψυχοσύνθεσή τους. Η κεντρική ηρωίδα, η σαραντάχρονη
Βερόνικα, χάνει τον αγαπημένο της αδελφό Λίαμ, ο οποίος μετά από χρόνια
αλκοολισμού αυτοκτονεί. Γυρίζει στο πατρικό της για να κανονίσει την κηδεία κι
εκεί έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν- την πάντα απούσα μητέρα που έκανε
12 παιδιά και είχε και 7 αποβολές και ποτέ δεν μπορεί να θυμηθεί το όνομά της,
τον σχεδόν ασήμαντο πατέρα, τα αδέλφια, κάποια νεκρά, κάποια ζωντανά αλλά
ξεχασμένα. Η αυτοκτονία του Λίαμ, που ήταν ο κολλητός της όσο ήταν παιδιά, την
αφήνει εκτεθειμένη σε μια ύπουλη αυτοκριτική για τη δική της ζωή, την βολεμένη,
με τον εύπορο σύζυγο και τις δυο χαριτωμένες και καλοαναθρεμμένες κόρες. Επαναπροσδιορίζει
τον γάμο της- που τον θεωρεί πεθαμένο- τη σχέση της με τα αδέλφια, τη μάνα και
τη γιαγιά της, αλλά και το παρελθόν, που κρύβει τα σκοτάδια του.
Η οικογένεια κυριαρχεί, αυτό το συνονθύλευμα από χαρακτήρες
που κανείς δεν επιλέγει να αγαπά, αλλά το κάνει ούτως ή άλλως. Η ανάγκη να ανήκεις
κάπου, ειδικά όταν νιώθεις πως δεν ανήκεις σε ο,τι ως τώρα θεωρούσες δικό σου.
Και τελικά η μοναξιά, που απαλύνεται μονάχα για λίγο, κι έπειτα σε περικλείει
από την αρχή.
Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο, αν και σε κάποιες περιπτώσεις
οι περιγραφές κουράζουν. Κι αν και αναφέρεται σε πράγματα και καταστάσεις που
απέχουν από την ελληνική πραγματικότητα- η ελληνική διαφέρει πολύ από την
ιρλανδική οικογένεια- σε κάνει να αισθανθείς μαζί με την ηρωίδα, ξεκομμένος, απόμακρος
και συναισθηματικός μαζί. Και στο τέλος σε αφήνει αλύτρωτο, όπως κι εκείνη.
«Η συγκέντρωση», Άνν Ένραϊτ, μετ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ.
Καστανιώτη, 2007, σελ. 298
δε μου χε αρέσει :S Με κούρασε πολύ το περίμενα πιο δυνατό
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα με κούρασε σε αρκετά σημεία. Δεν είμαι σίγουρη αν θα το θυμάμαι σε 5 χρόνια. Αυτό είναι που με προβληματίζει.
ΔιαγραφήΤώρα τσέκαρα πότε το διάβασα 2008 !!όντως δε θυμάμαι και γω:) Mόνο την κόπωση
ΔιαγραφήΕμένα μου άρεσε πολύ. Είχα διαβάσει όλα τα υποψήφια για booker τότε και αυτό ήταν το καλύτερο. Νομίζω αυτός ο τρόπος γραφής κάνει και την λογοτεχνία. Τελικά Κατερίνα σου έχω ένα θέμα καλό εδώ: Τι είναι αυτό που διαφοροποιείται στα γούστα και στις προτιμήσεις του κάθε αναγνώστη? Με λίγα λόγια, γιατί σε εσάς δεν άρεσε αυτό το βιβλίο και σε μένα άρεσε? Αυτό ισχύει για κάθε βιβλίο..... Για να δω ανάρτηση please....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαριέττα Ζαφειρίου
Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα κι όντως θέμα για ανάρτηση κι όχι απλό σχόλιο. Αν και φυσικά, όταν μιλάμε για αναγνώστες που έχουν πίσω τους κάποιο υπόβαθρο, στην τελικά ανάλυση είναι απλά θέμα προσωπικού γούστου.
ΔιαγραφήΣίγουρα, αλλά αν πάρεις δέκα άτομα που έχουν το ίδιο υπόβαθρο, που όλοι έχουν διαβάσει Dickens, Dosdoevsky, Kafka, Joyce, Borhes, Fowles etc... για να ονομάσω μερικούς από τους αγαπημένους μου... τελικά πως γίνεται να βρίσκουμε τις περιγραφές πολλών σύγχρονων κουραστικών και όχι τις ακαταννόητες παραγράφους του Joyce πχ. Νομίζω πως είναι θέμα προκατάληψης πια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε θέλω ανάρτηση κάποτε!
Καλή συνέχεια
Μαριέττα