Η έρημη η βιβλιολίστα

Για λόγους καθαρά προσωπικούς τον τελευταίο καιρό δεν κάνω πολλές αγορές βιβλίων. Έτσι αυτό το μακρυνάρι που είναι η λίστα των επιθυμητών έχει πάρει μορφή Αιγυπτιακού πάπυρου, ή για την ακρίβεια πάπυρων, γιατί την κρατώ συνήθως στο τετράδιο των σημειώσεων για τα κείμενά μου κι έτσι τώρα πια έχει 2-3 εκδοχές σε κάθε τελειωμένο τεφτέρι και μια σε επεξεργαστή κειμένου. Στην ουσία λοιπόν έμεινα χωρίς λίστα, αγοράζω σποραδικά κανένα βιβλίο από δω κι από κει, ίσα να συντηρώ την στοίβα με τα αδιάβαστα και να μην παθαίνω αμόκ όταν την βλέπω επικίνδυνα να κατεβαίνει.

Αυτό έχει κάνει τις αναγνώσεις μου λιγότερο απολαυστικές. Δεν περίμενα ποτέ οτι θα το πω, αλλά αυτά τα παλιόχαρτα- σημειώσεις από κριτικές, παρουσιάσεις, αναρτήσεις, προτάσεις, ακόμα και φωτογραφίες φίλων- μου έδιναν έναν μπούσουλα, με βοηθούσαν σε μια ποικιλία ουσιαστική και με γέμιζαν χαρά για τα βιβλία που έπονται. Τώρα που θα ξαναρχίσω να αγοράζω, η λίστα έχει γίνει ένα τόσο τρομακτικό τέρας που το φοβάμαι κι εγώ η ίδια. Δεν μου πάει η καρδιά να τα ξεχάσω όσα είναι εκεί βαλμένα και να αρχίσω από την αρχή. Από την άλλη δεν μπορώ να τη διαχειριστώ. Ένα κομμάτι της μάλλον δεν μπορώ καν να βρω.

Κάποτε τη χλεύαζα αυτή την ιστορία με τον προγραμματισμό και τη στοχευμένη ανάγνωση. Η αλήθεια είναι πως οι λίστες μου δεν είχαν ποτέ προσανατολισμό, δεν άρχιζα να τις κάνω με γνώμονα μια λογοτεχνία συγκεκριμένης χώρας, ένα στυλ, κάτι. Ήταν άναρχες όπως και τα διαβάσματα, ενίοτε και τα γραψίματά μου. Τώρα όμως την αποζητώ. Όχι για να μου καθορίσει το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω, αυτό το κανονίζει μόνον η στιγμή. Αλλά για να μου δώσει εκείνη τη δεδομένη στιγμή που με λαγνεία στο βλέμμα σκανάρω τα ράφια μου, δυο τρεις επιλογές να τις λαχταρίσω.