(Ξανά)διαβάζοντας την «Τριλογία της Νεάς Υόρκης»

Παρακολουθώ συστηματικά τούτο το ιστολόγιο σημαίνει πως ξέρω πως ο Όστερ είναι από τις μεγάλες αδυναμίες της blogger-συγγραφέως- φαρμακοποιού- μάνας-συντάκτριας αυτών των σοβαρών κειμένων για την λογοτεχνία που δημοσιεύονται εδώ. Κι όμως το πρώτο του βιβλίο, την «Τριλογία της Νέας Υόρκης», το διάβασα μόλις δυο χρόνια πριν. Πριν από αυτό, ανάθεμα κι αν είχα ξανακούσει για τον Πολ.

Τις τελευταίες μέρες ξαναδιάβασα την Τριλογία. Θα την παρουσιάσουμε μαζί με την Μαρία Ξυλούρη και την Σταυρούλα Αργυροπούλου την Τετάρτη στις 18/6 στο Booktalks κι είπα να ρίξω μια διαγώνια ματιά. Ναι, ναι, σωστά καταλάβατε, τι διαγώνια και αηδίες, διάβασα το βιβλίο από την αρχή ως το τέλος, το ρούφηξα σαν να μην το είχα διαβάσει ποτέ ξανά, έκανα συνδέσεις, πρόσεξα λεπτομέρειες, στοχάστηκα και συνειδητοποίησα το εξής: κάθε βιβλίο του Όστερ, αλλά η Γυάλινη Πόλη ιδιαίτερα, θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για μεταπτυχιακό στην λογοτεχνία. Η διακειμενικότητα του αρέσει, την επιδεικνύει, την χώνει στα κρυφά, την υπονοεί, σε δεσμεύει να την κατανοήσεις, να την επινοήσεις, να την ανακαλύψεις. Σαν παιχνίδι θησαυρού.

Όλα όσα έμαθα για τον Όστερ όλα αυτά τα χρόνια (2 είπαμε) δεν μπόρεσαν να με κάνουν να μην το αγαπώ. Δεν έχει τίποτα από το καταραμένο προφίλ των Αμερικάνων λογοτεχνών, δεν είναι μέθυσος, δεν κάνει ναρκωτικά. Είναι ένας ευγενής κύριος που η σκοτεινιά συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του. Λένε πως η αναζήτηση της ταυτότητας, η βαθιά πίστη στο τυχαίο που σου αλλάζει τη ζωή, στην σύμπτωση που καθορίζει ποιος είσαι, η ανάγκη του να πάρει έναν χαρακτήρα κατεστραμμένο από το χέρι και να τον οδηγήσει στην τρέλα ή την λύτρωση έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Υποθέτω πως αυτό έχει βάση για όλους τους συγγραφείς. Αυτό που περισσότερο εδραιώνεται μέσα μου από τις αναγνώσεις είναι πως οι ήρωες του μου ταιριάζουν, η φιλοσοφία του με κινητοποιεί, τα βιβλία του με κάνουν να κοιτάω το ταβάνι έπειτα ή και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Κι αυτό δεν μου συμβαίνει με τον καθένα.

«Υπάρχουν πολλές ακόμα λέξεις για να πω. Δεν νομίζω όμως ότι θα τις πω. Όχι. Όχι σήμερα. Τώρα το στόμα μου κουράστηκε και θαρρώ πως ήρθε η ώρα να πηγαίνω. Φυσικά δεν ξέρω τίποτα για τον χρόνο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Για μένα. Σας ευχαριστώ πολύ. Ξέρω ότι θα μου σώσετε την ζωή, κύριε Όστερ. Βασίζομαι σε σας. Η ζωή μπορεί να κρατήσει τόσο πολύ, καταλαβαίνετε. Οτιδήποτε άλλο βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο, με το σκοτάδι, με τη γλώσσα του θεού, με τις κραυγές. Εδώ είμαι φτιαγμένος από αέρα, ένα όμορφο πράγμα για να λάμψει πάνω του το φως. Ίσως το θυμηθείτε αυτό. Είμαι ο Πίτερ Στίλμαν. Αυτό δεν είναι το αληθινό μου όνομα. Σας ευχαριστώ πολύ.»