«Η δύναμη του κυρίου Δ*», Άγης Πετάλας

Εωσφορικός, χαρακτηρίζεται ο κεντρικός χαρακτήρας στα διηγήματα του Άγη Πετάλα « Η δύναμη του κυρίου Δ*». Ο κύριος Δ* φανατικός υπέρμαχος της ελεύθερης οικονομίας που από το πρώτο κιόλας κείμενο- «Γιατί η ανθρωπότητα, αν αγαπά πραγματικά το ωραίο οφείλει να παραμείνει πολιτικά συντηρητική»- μας κάνει διάλεξη για τις χαρές της, για την ευτυχία της πολυτέλειας και την μιζέρια της επιβίωσης, αγαπά να τρυπώνει στις ζωές των ανθρώπων, να αναλαμβάνει τις εταιρείες τους, να τους υπόσχεται πως θα γίνει ο μαικήνας τους, να συντρίβει όνειρα νεαρών ονειροπόλων, να συνηγορεί με ψωραλέες κυρίες της καλής κοινωνίας, να κινείται σχεδόν φασματικά στην ζωή του και τις ζωές των άλλων. 

Εξαιρετικά καλογραμμένα όλα τα διηγήματα, στηριγμένα στην μακρά παράδοση ανάλογων κειμένων που σκοινοβατούν ανάμεσα στην κυνική ειρωνεία και την υπαρξιακή αγωνία, όπως «ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκωφ ή τα διηγήματα του Γκόγκολ, αφήνουν ένα πικρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη με το πέρας της ανάγνωσης. Ο κύριος Δ*, κομψός, πολύ κομψός, εστέτ και συμπαθής, σχεδόν αλλούτερος, είναι η ενσάρκωση όλων των «κακών», αλλά δεν είναι. Είναι ένας μικροδιάβολος ή ο Σατανάς αυτοπροσώπως; Δεν ξέρεις και δεν σε νοιάζει. Η κακία του έχει κάτι από τον ορθολογισμό του τραπεζίτη και της κομψής κυρίας του που κάνει φιλανθρωπίες για τα παιδάκια της Μπιάφρας. Ο κύριος Δ* είναι ένας διάβολος με στυλ.

Και η καλοσύνη του, γιατί υπάρχει κι αυτή, είναι που ασχολείται. Τον νοιάζει να μας βγάλει λόγο, τον νοιάζει να αποδείξει τον αντιμαικηνισμό του, τον νοιάζουν οι άνθρωποι. Η επιλογή του ως αφηγητή είναι ενδιαφέρουσα. Τα διηγήματα έχουν συνοχή κι ο χαρακτήρας του σιγά σιγά σφυρηλατείται. Φυσικά κάποια ρέπουν προς την φαντασία. Αλλά φανταστικός δεν είναι ο κύριος Δ*, που με τόση παρρησία υποστηρίζει το δικαίωμα να πίνεις το αίμα του διπλανού σου για την ευκαιρία να σκαλίσεις με το νύχι σου τις ραφές μιας τσάντας Λουί Βουιτόν; 

Πρώτο βιβλίο αυτό για τον Άγη Πετάλα, φαντάζομαι πως δεν θα είναι το τελευταίο. Κι ονειρεύομαι στο επόμενο έναν ακόμα γοητευτικότερο χαρακτήρα. Κι ακόμα μεγαλύτερη ενότητα ύφους. Κι ακόμα πιο προσεγμένη γλώσσα. Όνειρα στα οποία μάλλον δεν θα είχε καμία σημασία να παραδοθώ. Κι εδώ, αυτά τα στοιχεία είναι τόσο έντονα, που σχεδόν ακουμπούν την τελειότητα. Για το είδος. 

«Η δύναμη του κυρίου Δ*», Άγης Πετάλας, εκδ. Αντίποδες, 2015, σελ. 134