Από μικρές, πολύ μικρές ιστορίες, αποτελείται η συλλογή της Φαίης Κοκκινοπούλου «Εξαπάτηση και άλλες μικροσκοπικές ιστορίες» και σκίτσα, κολάζ και άλλα εικαστικά της ίδιας της συγγραφέως. Πολυπράγμων η Φαίη, θα πείτε και δεν θα έχετε άδικο. Διαβάζω την προκατάληψη ήδη μέσα στο μυαλό σας. Ηθοποιός, και τώρα συγγραφέας και εικαστικός. Στο βιογραφικό της λέει πως θα ήθελε να είναι και τραγουδίστρια, αν είχε καλή φωνή. Κι εγώ φοβήθηκα. Αλλά έπειτα έπιασα τα κείμενα. Και κατάλαβα. Είναι απλά ένας άνθρωπος που έχει πράγματα να πει και θέλει να τα εκφράσει με την τέχνη. Γιατί έτσι γίνονται από πικρά, γλυκά. Έστω γλυκόπικρα.
«Πώς το έκανα αυτό» μου είπε με μάτι βουρκωμένο ενώ χάιδευε με περισσή αγάπη τον σκύλο μου.
Δεν είχα όρεξη, αλλά ήθελε πολύ να μου διηγηθεί και την άφησα.
«Είχα κι εγώ έναν σκύλο. Τον Τζακ. Κοπράκι, αλλά τόσο έξυπνος! Ένας κανελλής, εξαδάχτυλος, με μεγάλη ουρά και μάτια που μιλούσαν. Παιχνιδιάρης και καλόκαρδος. Είχα την εντύπωση πως αυτός ο σκύλος χαμογελούσε.
»Μετά έμεινα έγκυος στην κόρη μου. Φοβόμουν να τον έχουμε τώρα με το παιδί κι έτσι τον έστειλα στα πεθερικά μου. Έχουν ένα μεγάλο κτήμα στην Ξάνθη. Θα τον τάιζαν, θα τον πότιζαν, μια χαρά θα ήταν.
»Μετά από οχτώ μήνες που τον στείλαμε, γύριζα με το καρότσι και το μωρό από τη βόλτα. Έξω από την πόρτα ήταν ο Τζακ. Με περίμενε. Κουνούσε την ουρά του και μου φώναζε: «Ήρθα επιτέλους. Τα κατάφερα. Κοίτα με!» Είχε διασχίσει την μισή Ελλάδα. Μα πως τα κατάφερε το άτιμο το σκυλί. Πώς; Πανέξυπνος σας λέω.
»Ξουτ, ξουτ», του φώναξα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Ούτε φαΐ δεν του ‘βαλα. Ούτε μια στάλα νερό. Δεν τον ξανάδα. Από τότε δεν μπορώ να ησυχάσω. Καμιά φορά έρχεται στον ύπνο μου. Είμαι και σε μια φιλοζωική και βοηθάω τα αδέσποτα. Μα πως το ‘ κανα αυτό;» Με κοίταζε, περιμένοντας κάτι να της πω.
«Μα πως το κάνατε αυτό;» της είπα.
Πήρα τον σκύλο μου και φύγαμε.
Ιστορίες με θέμα την οικογένεια, τις σχέσεις των ανθρώπων, την ζωοφιλία, ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Σαφείς. Πολύ σαφείς μερικές φορές. Έτσι που το χιούμορ τους να μετατρέπεται σε πίκρα. Που σε θλίβει. Γιατί ο ήρωας θα μπορούσες να είσαι εσύ. Γιατί είσαι εσύ. Ιστορίες για τις παραχωρήσεις της καθημερινότητας που γίνονται η ζωή μας. Για αυτά που έχουμε μες στο κεφάλι μας- τα ιδανικά- που τα καταβροχθίζει η σύμβαση.
Κομψοτέχνημα το βιβλιαράκι- κείμενο και εικόνα- σε πολύ καλή έκδοση από τον νεότατο εκδοτικό οίκο Mamaya. Και κυρίως δίχως ίχνος "δήθεν λογοτεχνικότητας". Γιατί οι ιστορίες δεν χρειάζονται το τάχα μου. Θέλουν απλά κάποιον που να είναι διατεθειμένος να τις πει.
«Η εξαπάτηση και άλλες μικροσκοπικές ιστορίες», Φαίη Κοκκινοπούλου, εκδ. Mamaya, 2015, σελ. 93
Την κουβέντα μας με την Φαίη μπορείτε να την ακούσετε εδώ.
Την κουβέντα μας με την Φαίη μπορείτε να την ακούσετε εδώ.
Η εξαπάτηση (έξυπνος τίτλος) δεν ήρθε από τη συγγραφέα αλλά από τον εκδοτικό. 13 ευρώ γι' αυτήν την έκδοση είναι πάρα πολλά! Ειδικά όταν είναι μια από τις τρεις πρώτες εκδόσεις ενός νεοσύστατου εκδοτικού. Για 13 ευρώ το διαβάζω μέσα σε ένα δεκάλεπτο όρθιος στο βιβλιοπωλείο, για 8 ευρώ, ενδεχομένως να επέλεγα να το διαβάσω ξαπλωμένος στο σπίτι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι οι εικόνες, θα πείτε. Μπορεί. Αλλά ήδη έχω διαβάσει δυο ιστορίες στο μπλογκ της συγγραφέα και έχω δει και μερικά εικαστικά έργα (σε καλύτερη ανάλυση). Είναι κρίμα γιατί έτσι υποτιμούνται οι εξαιρετικές ιστορίες του βιβλίου. Σίγουρα πιστεύετε ότι οι ιστορίες αξίζουν και με το παραπάνω τα λεφτά της έκδοσης, όμως "εγώ δεν βγαίνω!" και σίγουρα θα βρεθούν πολλοί αναγνώστες που θα αναφωνήσουν με παρόμοιο τρόπο μόλις πιάσουν το βιβλίο στα χέρια τους.
Σε αυτό συμφωνώ. Πολύ καλό χαρτί και μικρό τιράζ είναι η απάντηση που γυρεύεις, αλλά εσένα φυσικά ως αναγνώστη δεν σε νοιάζει αυτό.
ΔιαγραφήΠάντως η ιστορία που έβαλες εδώ με στοίχειωσε ήδη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι συνέχεια "Πώς το έκανε αυτό"...
Έτσι είναι οι περισσότερες. Ελπίζω να τα καταφέρει εξίσου και στην μεγαλύτερη φόρμα.
Διαγραφή