Αφηγήματα που αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα είναι τα «Πικρούτσικα πικρούτσικα» του Θάνου Κάππα. Κείμενα αυτοβιογραφικά, με το πλεονέκτημα της βιωμένη αφήγησης, γραμμένα με ξεχωριστή λιτότητα και πυκνότητα. Στο πρώτο μέρος κυρίως θύμησες από τα παιδικά χρόνια του συγγραφέα, με τους γονείς και τους φίλους του, -"Εμμονές και καθηλώσεις"- και στο δεύτερο στιγμιότυπα, θραύσματα μνήμης από μεγαλύτερη ηλικία- "tragicomedica moderna".
Οι σχέσεις με τους ανθρώπους πρωταγωνιστούν, κι ύστερα με τους τόπους και τα πράγματα. Ο Θάνος Κάππας ακολουθεί στο βιβλίο αρκετά την λογική των κειμένων στο blog του. Πράγματα δικά του, δοσμένα αφαιρετικά, έτσι ώστε να μπορείς κι εσύ να ταυτιστείς μαζί τους. Θα μπορούσε ίσως να ντύσει με τον μανδύα της μυθοπλασίας κάποια από αυτά και να τα βαφτίσει διηγήματα. Επιλέγει να μην το κάνει, γράφοντας τελικά ένα είδος μάλλον παρεξηγημένο στην Ελλάδα. Όμως φαίνεται πως είναι άνθρωπος που αγαπά τις λέξεις και τη γλώσσα, που θέλει να πει την αλήθεια, κι αυτό κάνει τις αφηγήσεις του ενδιαφέρουσες, κι ας μην είναι μυθιστορηματικές. Εξάλλου κάθε στιγμή μας που μπαίνουμε στον κόπο να την μεταγράψουμε, να την αφηγηθούμε, χάνει την προηγούμενη αθωότητά της, αποκτά διαφορετική υπόσταση, ξέχωρη από τη βιωμένη στιγμή. Είναι πια ένα θραύσμα της πραγματικότητας, μια τόση δα ρωγμή στη μνήμη.
«Το μεσημέρι βγαίνοντας από το σπίτι, έπεσα πάνω στο καλοκαίρι. Είχα ξεχάσει ότι ο χρόνος περνάει. Δυο τρεις εργάτες έπιναν μπίρα στον ίσκιο της μάντρας (κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο). Οι ήχοι στην οικοδομή λίγο πριν το σχόλασμα σβήνουν κάπως μουσικά- κάθε τόσο ένα δοκάρι πετιέται πάνω στα υπόλοιπα, ύστερα σιωπή. Ακούγεται το θρόισμα της μουριάς μπροστά στο ψιλικατζίδικο. Το νερό στη βρύση. Το ραδιόφωνο στο βάθος, ειδήσεις. Μια στιγμή ωραίας παράλυσης. Κι αυτά πατρίδα μας».
Εδώ η εκπομπή μας της Κυριακής με τον Θάνο.
Τι εξαίσιο το απόσπασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι λογοτεχνία.
Ναι, είναι λογοτεχνία. Κι ας μην είναι μυθοπλασία. Κάτι περίεργα πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή