"Ο Ζορό δεν έχει δίπλωμα για διαστημόπλοιο", Γιάννης Πανουτσόπουλος

Είπαμε να ζήσουμε αλλού, 

σε έναν πλανήτη χωρίς πολέμους.

Πλανήτη θα βρίσκαμε κάποτε, 

αλλά ποιος ήρωας θα μας πήγαινε;

                                         [Ο Ζορό δεν έχει δίπλωμα για διαστημόπλοιο]

Μου αρέσει η μικρή φορμα, τα διηγήματα που λειτουργούν λυτρωτικά, αστραπιαία. Κάποτε δεν τα διάβαζα, τώρα τα κυνηγάω, μου φτιάχνουν την μέρα. Όταν έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο του Γιάννη Πανουτσόπουλου ήμουν έτοιμη να το αποθέσω στον σωρό με τα αδιάβαστα. Αυτός ο σωρός είναι περιώνυμος, και τόσο μεγάλος πια, που δύσκολα όποιο βιβλίο μπει εκεί βρίσκει κάποτε τη σειρά του. (Ορίστε το είπα, κι ας κοκκινίζω λίγο που έφτασα να συμπεριφέρομαι έτσι σε βιβλία). Μετά για καλή μου τύχη το χάζεψα λιγάκι- «Ο Ζορό δεν έχει δίπλωμα για διαστημόπλοιο» έλεγε το κατακόκκινο εξώφυλλο. Με ξέρετε τώρα, πάντα μου αρέσουν τα ιντριγκαδόρικα. 

Τελείωσα να διαβάζω περίπου μια ώρα μετά. 18 διηγήματα σε 83 σελίδες, δεν μας κάνουν και πολλές σελίδες-λέξεις ανά διήγημα. Όμως αυτή είναι η γοητεία της συγκεκριμένης φόρμας, να μπορέσει να σε κρατήσει, να σε κάνει να ταυτιστείς, όσο πιο γρήγορα και άμεσα γίνεται. 

Ο Γιάννης Πανουτσόπουλος σκύβει με ένα μίγμα κυνισμού και στοργής πάνω από τους ήρωες του, τους αγαπάει· λιγάκι, πού και πού, τους χλευάζει όσο πρέπει. Οι διάλογοι είναι ζωντανοί, αλλάζουν ανάλογα με το ποιος μιλάει. Και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά εύγευστο. 

Έγραφε ένα άρθρο. Χρησιμοποιούσε υπολογιστή αλλά πάντα της άρεσε να έχει δίπλα της ένα μπλοκ κι ένα μολύβι. Τη χάζευα να ζαρώνει τα φρύδια πριν πατήσει το backspace για μία διόρθωση, σαν να υπήρχε κίνδυνος εθνικής ασφάλειας. Κι ακόμα, θα θυμάμαι πάντα πώς έσβηνε κάτι με τη γόμα του μολυβιού και ύστερα χάιδευε το χαρτί λες και το είχε πληγώσει. Ξόδεψα- μάλλον το είδα περισσότερο σαν επένδυση- λίγα δευτερόλεπτα να την κοιτάζω και μετά μίλησα απλά και είπα αυτό που είχα να πω 

                                                      [Στο λιγοστό φως]

Συνηθίζω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις να λέω πως θα ήθελα ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας να δοκιμαστεί και σε κάτι μεγαλύτερο για να έχω πραγματικά γνώμη. Νομίζω όμως πως στην περίπτωση των τόσο μικρών κειμένων, κάτι τέτοιο θα έμοιαζε απρεπές, σαν να σνόμπαρε κανείς τη συμπύκνωση. Ας πούμε απλώς πως περιμένω και το επόμενο βιβλίο. 

                                                                                           Κατερίνα Μαλακατέ

"Ο Ζορό δεν έχει δίπλωμα για διαστημόπλοιο", Γιάννης Πανουτσόπουλος, εκδ. Γαβριηλίδης, 2016, σελ. 83