Είμαι πάντα- ήμουν πάντα- ένα κορίτσι που του άρεσε το φαγητό του. Για αυτό, τα βιβλία και οι ταινίες που έχουν κέντρο το φαγητό, πάντα εξιτάριζαν ένα κέντρο στον εγκέφαλό μου, που συνδύαζε και τις δύο απολαύσεις- το φαγητό και την αφήγηση. Τέτοιο είναι το μυθιστόρημα της Nicole Mones, ο «Τελευταίος Κινέζος Σεφ».
Η συγγραφέας έζησε πολλά χρόνια στην Κίνα για δουλειές, και κατάλαβε στο πετσί της την μετάβαση από το Μαοϊκό στο τωρινό καθεστώς. Έτσι, με αφορμή μια μάλλον απλή ερωτική ιστορία, σε αυτό το βιβλίο έστησε ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδι ανάμεσα στο φαγητό, τον έρωτα και την πολιτική.
Η Μάγκι είναι μια δημοσιογράφος σε περιοδικό φαγητού που έχει χάσει πρόσφατα τον άντρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στα σαράντα της, δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει την απώλεια. Όταν την ειδοποιεί ο δικηγόρος του άντρα της στην Κίνα πως υπάρχει μια αγωγή πατρότητας που εκκερεμεί σε βάρος του, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να πάει στην Κίνα για να διευθετήσει την κατάσταση. Η αρχισυντάκτρια της της δίνει την ευχέρεια να γραψει εκεί ένα άρθρο για έναν νεαρό σεφ που μόλις θα ανοίξει ένα εστιατόριο.
Όταν η Μάγκι, που είναι κάπως ατσούμπαλη και γωνιώδης, γνωρίσει τον Σαμ, θα μπει σε μια τελείως διαφορετική κουλτούρα φαγητού. Ο Σαμ, μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, αλλά με μπαμπά Κινέζο, θα την μυήσει στη φιλοσοφία και την αίσθηση του πραγματικού κινέζικου φαγητού. Στο φόντο, όλα θα περιστρέφονατι γύρω από την πολιτική. Το φαγητό στην Κίνα, μια παράδοση αιώνων, πολεμήθηκε άγρια την εποχή του Μάο, για να ξαναγυρίσει όσο η χώρα δυτικοποιείται.
Αν και η ερωτική πλοκή είναι μάλλον κοινότοπη, το βιβλίο μαγεύει με τις μυρωδιές και τα αρώματα του φαγητού, της κινέζικης παράδοσης, τα (ψεύτικα) αποσπάσματα από το βιβλίο που έγραψε ο παππούς του Σαμ και που λέγεται κι αυτό «Ο τελευταίος Κινέζος Σεφ». Το μυθιστόρημα της Mones διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα και γρήγορα. Μου θύμισε ώρες ώρες εκείνη την εφηβική ανέμελη ανάγνωση που με είχε κάνει τόσο να αγαπήσω το «Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα» της Λάουρα Εσκιβέλ. Δεν πέφτουν συχνά στα χέρια μου μυθιστορήματα με κέντρο το φαγητό, πια, αλλά έχω την αίσθηση πως όταν αυτό γίνεται, πάντα θα με γοητεύουν.
«Ο Τελευταίος Κινέζος Σεφ», Nicole Mones, μετ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Μελάνι, 2008, σελ. 413
εγώ μια φορά πάντως "ψήθηκα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε γουόκ ή καλαθάκι μπαμπού; <3
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΚαι πανω που είχα στην κορυφή της στοίβας το στομάχι του Παρισιού
Διαγραφή... Μήπως να κανεις ενα αφιέρωμα σε τέτοια βιβλια? (έχεις διαβάσει την Κουζινα του Διαβολου?)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι ακριβώς ειδική, αλλά μου αρέσουν. Θα το σκεφτώ.
Διαγραφή