«Θερισμός», Δημήτρης Τερζής

Δεύτερη συλλογή διηγημάτων για τον Δημήτρη Τερζή που επιμένει στη μικρή φόρμα και η επιλογή φαίνεται να τον δικαιώνει. Συλλογή πολύ διαφορετική από την έντονη, βίαιη και σεξουαλική πρώτη του [Το τέλος μιας τέλειας μέρας], με εξάρσεις λυρισμού και ιστορίες που μοιάζουν πιο μαλακές και τρυφερές, κάποιες αποδυναμωμένες από αυτό, άλλες βαθιά συγκινητικές. Εξάλλου στα χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δύο συλλογές πολλά άλλαξαν για τον ίδιο τον συγγραφέα και τη χώρα. 

Έτσι στον «Θερισμό» το φόντο είναι μάλλον επαρχιακό και βασικό θέμα είναι η κρίση· χωρίς να παύουν να απασχολούν τον Δημήτρη Τερζή και άλλα σημαντικά όπως η ταυτότητα, η απώλεια, η μοναξιά, ο θάνατος. Στα διηγήματα της συλλογής φαίνεται με καθαρότητα η ζωή της επαρχίας, η σύμπνοια και η ομοψυχία, το κουτσομπολιό και η κακοψυχιά, η λεβεντοσύνη και η ροπή προς τον φασισμό. Όλα αντάμα, καλά και κακά, συνθέτουν μια εικόνα της σημερινής Ελλάδας, που έχει πνιγεί από την πολιτική και οικονομική της κατάσταση. Οι ήρωες του Τερζή είναι πολλών λογιών, άλλοι απομονωμένοι και απογυμνωμένοι πεθαίνουν μες στην κυνικότητα της μοναξιάς, άλλοι ανακαλύπτουν τον πραγματικό έρωτα. 

Με συγκίνησαν οι ιστορίες της Ντίνας, με το μπλε ελεκτρίκ φόρεμα αντί για σάβανο, του Πουλαντζά και της γυναίκα του, τόσα χρόνια ερωτευμένοι, του νεαρού Μάνθου που γνωρίζει μια παρέα Αθηναίων κι ονειρεύεται να ξεφύγει μαζί τους, αλλά δεν γίνεται. Μου άρεσε πολύ κι εκείνη η ιστορία στο καφενείο με τον γέροντα που διώχνει τους φασίστες. 

Ομολογώ πως ο προηγούμενος αφηγηματικός τρόπος του Τερζή, γρήγορος και μανιασμένος, ταιριάζει πιο πολύ στην αναγνωστική μου ιδιοσυγκρασία. Από την άλλη ξέρω καλά από πρώτο χέρι πόσο σημαντικό είναι το δεύτερο βιβλίο που θα εκδώσει κανείς. Στο πρώτο συγχωρούνται σχεδόν τα πάντα, στο δεύτερο τίποτα. Ο Δημήτρης Τερζής θα γράψει σίγουρα και τρίτο. Κι αυτό είναι η πραγματική του νίκη. 

                                                                                       Κατερίνα Μαλακατέ

«Θερισμός», Δημήτρης Τερζής, εκδ. Ιωλκός, 2017, σελ.122

Υ.Γ. 42 Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη, με φοβερή γραμματοσειρά, ακόμα και για μας τους πρεσβύωπες. Δεν μου άρεσε η «καινοτομία» να μην μπει το οπισθόφυλλο στο οπισθόφυλλο αλλά στις μέσα σελίδες, ούτε τα τεράστια αυτιά.