Το διάβασμα των διακοπών κι άλλες σκόρπιες σκέψεις

Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πως δεν διαβάζω στις διακοπές. Δεν είμαι άνθρωπος της μέρας στο διάβασμα και τη νύχτα όλο και κάτι έχω να κάνω. Τη μοναδική φορά που διάβασα τρία βιβλία μέσα στις πέντε μέρες των διακοπών μου ήταν η χρονιά που χώρισα από τον τότε σύντροφο μου. Άμα δείτε ανάρτηση για πολλά βιβλία μάλλον θα πρέπει να προσέχω.

Οι διακοπές είναι ωραίο πράγμα όμως. Τα τελευταία δυο χρόνια δεν είχα καταφέρει να κάνω σοβαρές και την εβδομάδα που έλειπα την ευχαριστήθηκα. Πήγαμε Ζάκυνθο και Κεφαλλονιά σε 8 μέρες σύνολο, φορτωμένοι λες και θα πηγαίναμε σε κάμπινγκ, γιατί, ναι, το παιδί ήταν μαζί μας- προς το παρόν η σκέψη να το αφήσουμε σε παππούδες γιαγιάδες με γεμίζει τρόμο. Δεν διάβασα αυτές τι μέρες ούτε γραμμή, «Το ταξίδι στην άκρη της νύχτας» το διάβασα την εβδομάδα που κάτσαμε στο εξοχικό των δικών μου και προσεχώς θα σας πω και τη γνώμη μου – για το μυθιστόρημα, όχι το εξοχικό.

Λοιπόν αυτό που με εντυπωσίασε στα δυο νησιά του Ιονίου ήταν η παντελής «πολιτιστική» έλλειψη. Ακόμα και οι αρπαχτές των επιθεωρήσεων σχεδόν έλειπαν φέτος. Ομολογουμένως πρόκειται για δυο νησιά που προσελκύουν κυρίως ξένους- ειδικά η Ζάκυνθος είναι σαν κακόγουστη βερσιον του τί είχαν οι ντόπιοι στο μυαλό τους πως είναι η Αγγλία, αλλά δεν είναι. (Όποιος σερβίρει κακά χάμπουργκερ με μπέικον δίπλα στο κύμα, γεμίζει το νησί του νέον πινακίδες της κακογουστιάς τη μια δίπλα στην άλλη και ονομάζει το μαγαζί του «Πόλντο» δεν δικαιούται να μιλά για την «ποιότητα» του τουρισμού….) Αλλά και η Κεφαλλονιά με την πολύ πιο όμορφα δομημένη τουριστική ανάπτυξη, τα  ταβερνάκια με τα τοπικά εδέσματα και τα χλιδάτα ξενοδοχεία, πέρα από τουριστικές καντάδες λίγα είχε να επιδείξει.

Ακούω ήδη τις φωνές μες στο μυαλό μου, πήγες τρεις μέρες στο καθένα κι έβγαλες συμπέρασμα. Το συμπέρασμα είναι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τις αφίσες στις κολώνες, ίσως ακόμα και τη δική μου βαρεμάρα να ασχοληθώ. Ή από την κούρασή μου να βλέπω γυναίκες στο καράβι να διαβάζουν Χρυσιήδα Δημουλίδου με ύφος τουλάχιστον σα να διαβάζουν Παπαδιαμάντη, λες κι έκαναν κάτι διαφορετικό και σημαντικό που επιτέλους διάβασαν μια συναισθηματική αηδία. Από την άλλη άντρες με έστω ένα θριλεράκι στο χέρι δεν είδα, οπότε καλή κι η Δημουλίδου.

Γιατί στο μυαλό μου έχω ψηλά το διάβασμα στις διακοπές ενώ εγώ τότε δε διαβάζω είναι απορίας άξιο. Μάλλον οι σκέψεις μου είναι ίδιες με τις δεσποινίδες και κυρίες που διαβάζουν τη χιλιοειπωμένη ερωτική ιστορία στη Σμύρνη για μάγισσες και χαρτορίχτρες, απλά σε πιο «ποιοτικό» περιτύλιγμα.

Υ.Γ. Στις διακοπές μου διάβασα καμιά δεκαριά junk γυναικεία περιοδικά- αγγλικά και ελληνικά- και το καταευχαριστήθηκα.