Υποθέτω πως για τις περισσότερες παντρεμένες γυναίκες –τη δική μου εξαιρέσει ίσως- υπάρχει ο Richard Katz, ο κουλ τύπος που κάποτε τις ήθελε αλλά δεν έκαναν τίποτα μαζί του γιατί το έβλεπαν πως δεν ταίριαζαν κι αντ’ αυτού παντρεύτηκαν το καλό παιδί της καρδιάς τους. Για την Patty έτυχε αυτός ο τύπος να είναι ο καλύτερος φίλος του άντρα της. Ο Walter, προσεκτικός με τις γυναίκες, ευγενικός, φυσιολάτρης, οικολόγος ακτιβιστής, την αγαπά απεριόριστα, της χαρίζει δυο παιδιά. Αλλά εκείνη νιώθει ανικανοποίητη, βυθίζεται στην αεργία, στην αίσθηση πως δεν της αξίζει τόση αγάπη και κάνει ό,τι μπορεί για να τα τινάξει όλα στον αέρα. Στην ιστορία μπλέκονται τόσο οι προηγούμενες γενιές- γονείς και των δυο- όσο και οι επόμενες- τα παιδιά τους.
Αν η παραπάνω πλοκή σας ακούγεται σαν κακό ροζ παραλογοτέχνημα, έχετε δίκιο. Εν μέρει ο Franzen ξέφυγε στο Freedom και στις 500τόσες πυκνογραμμένες σελίδες δεν διαβάζουμε μόνο την ιστορία μιας ολόκληρης οικογένειας- a family saga όπως και στις «Διορθώσεις»- αλλά κι ένα συνηθισμένο μελό πασπαλισμένο με εσάνς οικολογίας και ολίγον από ανώδυνη πολιτική. Το βιβλίο βέβαια παραμένει καλογραμμένο, με ροή. Ο Φράνζεν ξέρει πώς να σε κάνει να συμπάσχεις και να ταυτιστείς με ένα χαρακτήρα, πώς να νιώσεις εγκλωβισμένος στα δικά του αδιέξοδα και για λίγο να τα νομίσεις δικά σου. Το μυθιστόρημά του έχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να σε γοητεύσουν και δεν σε κουράζει- πολύ- παρ’ όλο το μέγεθός του. Θα προτιμούσα όμως αυτό το μέγεθος να είναι ανάλογο με το λογοτεχνικό του ανάστημα.
Υ.Γ. Ναι, ναι, η έκδοση που έχω έρχεται complete με το σηματάκι της Oprah. Πώς έχουν εδώ τα βιβλία την κακάσχημη κόκκινη σφραγίδα του Νόμπελ; Έτσι.....
Εγώ το ξεκόλλησα το σηματάκι, καθόλου δε μου άρεσε, έτσι έμεινε μόνο το φτερό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλίο ακόμη δεν το διάβασα, μάλλον από το φθινόπωρο θα πάρει σειρά!
Όντως,τσιχλόφουσκα ακούγεται η υπόθεση,αλλά όπως όλοι ξέρουμε,η ακτινογραφία της υπόθεσης δε λέει σχεδόν τίποτα από μόνη της,είναι άσαρκη και κρύα.Αυτό που παρατηρώ και διαβάζω είναι ότι τα πολυσέλιδα βιβλία πωλούνται περισσότερο και με τη σειρά μου αναρωτιέμαι: γιατί να διαβάσω ένα βιβλίο άνω των 500 σελίδων,αν δεν είναι τουλάχιστον εξαιρετικό; Και γιατί η πλειονότητα των αναγνωστών προτιμούν βιβλία μαμούθ,ενώ σνομπάρουν π.χ. τα διηγήματα; Αυτά ασχέτως του Φράνζεν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το "σηματάκι",αισθητικά είναι χάλια,αλλά νοηματικά είναι ακόμα χειρότερο.Όπως και να το κάνουμε...άλλο Νόμπελ,άλλο Όπρα.Αφού ξεκολλάει όμως,πάλι καλά!
Δεν το συζητώ, το νόημα είναι που με ενοχλεί, το σήμα είναι σχετικά διακριτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα διηγήματα πρέπει να είναι γραμμένα από κάποιον εξαιρετικό μάστορα, που να μπορεί με τρεις γραμμές να εννοήσει μια ολόκληρη ιστορία. Αυτό εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο. Στα μυθιστορήματα υπάρχει περιθώριο λάθους, στα διηγήματα κανένα. Όσο για τον όγκο τους, συμφωνώ, προτιμώ όταν διαβάζω έναν τέτοιο ογκόλιθο να είναι κάτι πραγματικά σημαντικό. "Οι Διορθώσεις" ήταν ενδιαφέρουσες, γι' αυτό υπέκυψα στον όγκο της "Ελευθερίας"
Eγώ από την άλλη θεωρώ ότι το Freedom ήταν ελάχιστα κατώτερο από το Corrections, και ξέρεις την άποψή μου για το Corrections. Θεωρώ το Freedom ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ, τόσο για την αριστουργηματική ροή της διήγησης όσο και για την ασύλληπτη περιγραφή των χαρακτήρων (ιδιαίτερα της Patty) και για πολλούς άλλους λόγους. Το catch του Richard Katz :-) νομίζω ότι τόνισε ακόμα περισσότερο τη ματαιότητα της επιλογής μεταξύ του "κουλ τύπου" και του "καλού παιδιού" και δε χρησιμοποιήθηκε ως ένα ακόμα κλισέ στην πλοκή. Θεωρώ ότι με αυτά τα δύο μυθιστορήματα ο Franzen μπορεί (και ίσως αξίζει) να χτυπήσει και την κόκκινη σφραγίδα του Νόμπελ μετά τη μπλε της Όπρα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διαβάζω τώρα,δυστυχως στην ελληνική εκδοση (το βρηκα μπροστα μου και παρορμητικά το πήρα),οπότε σιγουρα κάτι (ή αι πολλά)χάνω από την γλωσσα .Εκεί να δείτε χάλι το εξωφυλλο...πτάισμα το σηματακιιιι. Μου αρεσει σαν ιδέα,σαν πλοκή(λίγο ροζ δεν εβλαψε ποτε κανεναν), δεν με κουράζει, αλλά "κάτι" μου λείπει. Θα ολοκληρωσω κι ισως ξέρω τι. Το Corrections δεν το έχω διαβάσει,με συνεση το παρηγγειλα στην αγγλική εκδοση του. Αυτό λέτε θα ειναι υπέρ ή κατα της αναγνωστικής εμεπειρίας της Ελευθερίας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ.
Οι "Διορθώσεις" με ενθουσίασαν, σε αυτό σα να έλειπε η πραγματική έμπνευση, κάπως διεκπεραιωτικό μου φάνηκε, αν και σε φάσεις ταυτίστηκα. Νομίζω πως το Νόμπελ μάλλον θα αργήσει ακόμα, Χρήστο μου (συγγνώμη που στο χαλάω :-))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Ν. δεν διαβάζετε φαίνεται αρκετά αυτό το μπλογκ και θα σας μαλώσω, τις "Διορθώσεις" έπρεπε να διαβάσεις. (Ο γιος μου κάθε φορά που με βλέπει να πλησιάζω τηλέφωνο φωνάζει "μπουμπού μου" και σκάει στα γέλια. Τυχαίο, δεν νομίζω...)
Ε,αυτο βρηκα αυτο πηρα. Συνέχεια μου συμβαινει...να διαβαζω τα βιβλια κάποιου...σε αντίστροφη σειρα! Γιατρε μου, να ανησυχησω; Η μονη περιπτωση που ΔΕΝ μου συνεβη ηταν ο Ραπτοπουλος (ευτυχως γιατι αλλιως δεν θα εφτανα ποτε στη Λουλα). Μπουμπού μου..δεν ξέρω γιατι γελάει το παιδί! Πού τα ακουει αυτα;;;; χιχιιχι
ΑπάντησηΔιαγραφή