Μεγάλη απογοήτευση. Μάλλον μόνον αυτές οι δυο λέξεις μπορούν να περιγράψουν το Solar του πολύ αγαπημένου μου κατά τα άλλα Ian McEwan. Τυφλή δεν είμαι, τις διάβαζα τις κριτικές, και για αυτό εν μέρει άργησα τόσο να το διαβάσω κι ας ήταν στα ράφια μου σχεδόν από την αρχή της κυκλοφορίας του, πριν μεταφραστεί. Ήθελα να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, να μη θυμάμαι πια τις φράσεις που διάβασα. Αλλά τις θυμάμαι και τώρα μου φαίνονται κάπως ήπιες, σα να έπεσε ο αγαπητός συγγραφέας στα μαλακά, γιατί είναι αυτός που είναι.
Ο ήρωας του, Michael Beard είναι φυσικός βραβευμένος στα νιάτα του με το βραβείο Νόμπελ για μια τροποποίηση της θεωρίας του Αϊνστάιν, και ένας φρικτός, ανύπαρκτος και γελοίος χαρακτήρας. Τον βρίσκουμε πενηντάρη, να χωρίζει επεισοδιακά από την πέμπτη του γυναίκα. Κατά τη διάρκεια του χωρισμού ο ένας εραστής της θα πεθάνει κατά λάθος, ο άλλος θα ενοχοποιηθεί και ο ίδιος ο Beard θα μείνει με την κληρονομιά ενός εγγράφου που μιλά για την χρησιμότητα της ηλιακής ενέργειας στην παραγωγή ηλεκτρισμού μέσω της μίμησης της φωτοσύνθεσης, από τον έναν από τους δυο εραστές που ετύγχανε υποτελής του σε ένα κέντρο που διηύθυνε. Την υπόλοιπη ζωή του θα την φτιάξει μέσα από αυτό το θέμα, θα γνωρίσει κι άλλες γυναίκες, θα γίνει ολοένα και πιο χοντρός, πιο καρικατούρα.
Ο Michael Beard υποψιάζομαι πως θα καταγραφεί ως ένας από τους πιο αποτυχημένους ήρωες μυθιστορήματος. Και οι σκηνές σε ένα ταξίδι στην Αρκτική που κάνει για να ξεπεράσει την πέμπτη του γυναίκα- το κωμικό ιντερλούδιο ενός μάλλον καθόλου αστείου βιβλίου- οι πιο ανούσιες και γελοίες σε μυθιστόρημα που έχω ως τώρα διαβάσει. Όσο για το "οικολογικό" του θέματος, δεν λέω πολύς λόγος γίνεται τελευταία, αλλά μάλλον θα ήθελα ουσιαστικότερα πράγματα κι όχι απλές αμάσητες αναφορές και αρπαχτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου