"Εις γην Χαναάν", Sebastian Barry

Όταν ξεκίνησα το «Εις γην Χαναάν», πίστεψα πως το βιβλίο συνεισέφερε στη δυσφορία και στο αίσθημα κατάθλιψης που με κατέβαλλε τις τελευταίες μέρες. Είχα άδικο, είναι η  πολιτική επικαιρότητα που με αφήνει σε αυτό το ασφυκτικό δίλημμα που ευθύνεται για την κατάστασή μου. Είναι η γαμοαίσθηση πως και δημοψήφισμα να γινότανε θα ψήφιζα όχι με την κρυφή ελπίδα οι άλλοι να ψηφίσουν ναι. Όπως ακριβώς έκαναν και οι «βουλευτές» μας, εν ολίγοις. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Εντελώς.

Στο προκείμενο, ο Σεμπάστιαν Μπάρυ έχει την ικανότητα μιας καθόλα συγκινητικής και συναισθηματικής γραφής που σε συνεπαίρνει, σε χώνει βαθιά στο αίσθημα του ήρωα του σε κάνει να συμπάσχεις κι ας μην ταυτίζεσαι. Αφηγήτρια σε πρώτο πρόσωπο η Λίλη Μπιρ, που μόλις έχει χάσει τον μονάκριβο εγγονό της και ξεκινά το μίτο της ζωής της από την αρχή, από την αναγκαστική μετανάστευση της στην Αμερική από την Ιρλανδία, όπου την κυνηγούσαν αυτή και τον αρραβωνιαστικό της για πολιτικούς λόγους, το θάνατο του πρώτου άντρα της, την εγκατάλειψη του δευτέρου, την απομάκρυνση από το γιο της, το μεγάλωμα του εγγονού. Η Λίλη Μπιρ είναι μια γυναίκα που βρίσκει πολλούς να της σταθούν στο δρόμο της, όσο μένει μόνη, μένει συνέχεια μόνη για να καταλήξει στα ογδόντα εννιά της, πλήρης ημερών και πόνων να μην κλαίγεται, παρά μέσα στο βαρύ πένθος της να γράφει νηφάλια και με γενναιότητα για τη ζωή της.

Το μυθιστόρημα είναι δυνατό, η ιστορία της Ιρλανδής Λίλη που είναι από τη «λάθος» πλευρά- ο πατέρας και ο αρραβωνιαστικός της ήταν αστυνομικοί «του Στέμματος»- και φτάνει στη γη της Επαγγελίας για να ζήσει, εξουθενωτικά αληθινή. Και η εμπλοκή των αγοριών της- του αδελφού, του γιου, του εγγονού- σε εξίσου παράλογους πολέμους με όλους τους άλλους το αποκορύφωμα μιας ζωής στιγματισμένης από πολιτικές αποφάσεις άλλων. Με λίγα λόγια ένα σπουδαίο βιβλίο.

Υ.Γ. Κορυφαία φιγούρα είναι ο κος Νόλαν, αυτός που συμπυκνώνει το λόγο που γράφτηκε αυτό το βιβλίο.

Υ.Γ. Μα έλεος, ποιός γράφει τα οπισθόφυλλα;