Μετά το αριστούργημα, τί διαβάζεις, τί;

            Δεν έχω καταλήξει αν μετά από ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο βιβλίο πρέπει να ακολουθεί ένα ακόμα αριστούργημα ή ένα μέτριο χαζοχαρούμενο. Πάντως αυτό που δεν πρέπει να ακολουθεί είναι ένα απλώς καλό μυθιστόρημα. Ένα σωρό βιβλία έχουν αδικηθεί στη συνείδησή μου γιατί τα διάβασα μετά από κάποιο από τα ιερά τέρατα των λογοτεχνημάτων. Δεν μου αρέσει να διαβάζω αργά, δεν έχω χρόνο, δεν υπογραμμίζω ποτέ ακόμα κι όταν νιώθω την ανάγκη να το κάνω, δεν σημειώνω σε περιθώρια παρά μόνο σε βιβλία ποίησης, δεν σκιάζομαι από τις πολλές σελίδες, δεν αγοράζω βιβλία για τα εξώφυλλά τους- σε γενικές γραμμές. Με λίγα λόγια το φετίχ μου με τα βιβλία περιλαμβάνει μονάχα λόγια τυπωμένα, ούτε εικόνες, ούτε μυρωδιές, ούτε γεύσεις. Σε γενικές γραμμές έτσι λειτουργεί κι η μνήμη μου, σα να μην έχω εικόνες παρά μόνο φράσεις στο μυαλό μου.

            Όμως όλες αυτές οι αποκοιμισμένες αισθήσεις αφυπνίζονται μετά από ένα σημαντικό βιβλίο. Δηλαδή, τώρα με ενοχλεί η ομοιόμορφη μαυρίλα στα εξώφυλλα των βιβλίων. Τυχαίνει να είναι τρία του Καστανιώτη μαζεμένα στο κομοδίνο μου από τη σχετικά νέα παραγωγή και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιό έχω διαβάσει - τις Μάσκες, ποιό διαβάζω για το readathon- τη Φήμη και ποιό διαβάζω τώρα – το «Εις Γην Χαναάν (γαμώτο χάλασα την έκπληξη). Επίσης νομίζω πως αδίκησα τον Παδούρα που τον διάβασα μετά το «Κουτσό», μου φάνηκε κάπως μονοδιάστατος και απλός μετά από αυτήν την κόλαση συμπιεσμένων νοημάτων.

            Ίσως μετά από ένα τέτοιο βιβλίο πρέπει μόνον η σιωπή κι η αγρανάπαυση για λίγο καιρό. Ή η χαρούμενη αύρα ενός βιβλίου διασκέδασης, μια επιστημονική φαντασία, ένα bestseller αστυνομικό, κάτι γρήγορο, απλό και εύπεπτο, σαν ένα κομματάκι γλυκό μετά από ένα καλό γεύμα.