24/5/13

"The Great Gatsby", by Baz Luhrmann- η ταινία






      Δε συνηθίζω να γράφω κριτικές για ταινίες για προφανείς λόγους (δεν έχω το απαραίτητο ενδιαφέρον, ούτε το υπόβαθρο). Μου φαίνεται όμως πως μια ταινία σαν το remake του Great Gatsby έχει μεγάλη σχέση με κάθε βιβλιόφιλο. Δεν θα επιχειρήσω να κρίνω αν ήταν καλύτερο ή χειρότερο το βιβλίο. Αυτό θα ήταν μια ιεροσυλία μεγάλου βεληνεκούς, θα λέγαμε πως ο γραπτός Γκάτσμπυ κέρδισε με τα «χέρια κατεβασμένα» και θα τελείωνε η σεμνή τελετή. Θα προσπαθήσω να κρίνω την ταινία όσο γίνεται ως ανθύπαρκτη οντότητα, αν και εδώ που τα λέμε στα πρώτα λεπτά της μου ήταν αδύνατο να ξεκολλήσω από το βιβλίο.

Στα μεγάλα ατού της ταινίας ο ΝτιΚάπριο. Κάθε φορά ο – αντιπαθής στη φάτσα Λεονάρντο- με εκπλήσσει ως ηθοποιός. Είχε τον αέρα, το στυλ, το βάθος, ό,τι χρειαζόταν από έναν Γκάτσμπυ ανάλαφρο και ερωτευμένο, βαθύπλουτο και εγκληματία, τραγικό και κωμικό μαζί. Η Μάλιγκαν στην αρχή μου φάνηκε υπερβολικά συμπαθής για να παίξει την επιπόλαιη Ντέιζι, ίσως γιατί εγώ ήξερα την ιστορία. Στα μείον παραδόξως ο Τόμπι Μαγκουάιρ, η αφήγησή του ήταν άνευρη- στα μακρινά σκοτεινά πλάνα της Νέας Υόρκης δεν μπορούσες να ξεχάσεις τον Σπάιντερμαν- και ο Νικ Καραγουέι που έχτισε, εντελώς παιδιάστικος.

Δεν με πείραξε η γκλαμουριά, πώς θα μπορούσε διαφορετικά να εκφραστεί το βιβλίο αν δεν μιλούσαμε για ένα extravagant και επιφανειακό πάρτυ, αν δεν φαινόταν η αντίθεση ανάμεσα στη χαζοχαρούμενη ευφορία του 1922 με το χρηματιστηριακό μπουμ και η κατάπτωση το 1939 με το κραχ- το ζήσαμε κι εμείς. Η μουσική, εκτός εποχής, με ενόχλησε μονάχα στο πάρτυ, ήταν σα να έβλεπες καρικατούρες τσίρκου να χοροπηδούν εκτός ρυθμού. Το τέλος, σε μια μελό σεκάνς διαρκείας με φράσεις από το βιβλίο και καταστρατήγηση του τέλους του Φιτζέραλντ, με χάλασε.



Σε γενικές γραμμές, το φιλμ μου άρεσε. Μπόρεσε να δώσει ανάγλυφα την επιπολαιότητα του παλιού πλούτου, την προσπάθεια του νέου, το πόσο αναλώσιμοι είναι οι άνθρωποι, εκείνοι που πιστεύουν και που δεν πιστεύουν σε τίποτα. Και μόνο για την παρουσία του ΝτιΚάπριο, θα τo ξαναέβλεπα.





Υ.Γ. Παρ’ όλο που πήγαμε σε multiplex που τις Τετάρτες δίνει τα δυο εισιτήρια στην τιμή του ενός, η προσέλευση ήταν σχετικά μικρή, αν κανείς αναλογιστεί και το καστ.

Υ.Γ. 42 Δεν πάω σε 3d κι ο Μίκυ Μάους ο ίδιος να έρθει και να μου πει πως μόνο έτσι φαίνεται η ταινία. Μου φάνηκε τελείως χαζό δε που ένα τέτοιο έργο γυρίστηκε σε 3d από ξαρχής. Το είδαμε συμβατικά.



12 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24/5/13, 11:27 π.μ.

    Tobey Maguire, "Jerry Maguire" είναι τίτλος ταινίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το έχω στο πρόγραμμα να το δω...και η κριτική σου με έκανε να θέλω ακόμα πιο πολύ να το δω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι τόσο αντιφατικές οι κριτικές που θα ακούσεις που μόνο άμα το δεις θα έχεις άποψη, Μαρία μου

      Διαγραφή
  3. Είδα την ταινία και ομολογώ ότι όπως είπες και εσύ με κατεπληξε η ερμηνεία του Ντικάπριο.Δεν τον είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση αλλά τώρα άλλαξα γνώμη.
    Για το βιβλίο δεν έχω ιδέα,θέλω να το διαβάσω όμως!

    Καλώς σε βρίσκω! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς σε βρίσκω κι εγώ Love addict.

      Το βιβλίο είναι από τα εμβληματικά έργα της Αμερικάνικης λογοτεχνίας, κάπως σαν ιερό τέρας, γι' αυτό το έκαναν και τόσες φορές ταινία. Ο ΝτιΚάπριο- πρέπει να φταίει το παρουσιαστικό του, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς- συνέχεια με εκπλήσσει. Συχνά ακούω πως πρωταγωνιστεί σε ταινία, λέω σιγά μην πάω να δω του φλούφλη κι έπειτα καταλήγει να κλέβει την παράσταση.

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος25/5/13, 1:18 μ.μ.

    Διάβασα το βιβλίο στην καινούργια του έκδοση τον προηγούμενο μήνα.
    Μπορώ να πω ότι το κείμενο μου άρεσε, γιατί αποτυπώνει ανάγλυφα το παλίμψηστο μιας εποχής που καταρρέει.

    Ωστόσο, εκείνο που με απογοήτευσε ήταν η προχειρογραμμένη εισαγωγή και το βιογραφικό που δίνεται από τον επιμελητή, καθώς και τα σχόλια που δεν παραλείπει συχνά πυκνά να προσθέτει.
    Πολύ απογοητευτικό αυτό, αφαιρεί από την κριτική την αντικειμενικότητά της και την αποστασιοποίηση που προϋποθέτει. Ίσως να θέλουν ορισμένοι να περνούν κάποια έργα ως πιο εύπεπτα και ροζ, γιατί έτσι τους ταιριάζει (λαμβάνοντας υπόψη τη ζωή του ίδιου του Φιτζέρλαντ αλλά και την ιστορία που μας διηγείται).
    Φαινόμενο της εποχής...και αυτό.

    Την ταινία δεν την έχω δει, λόγω αντικειμενικών δυσκολιών.
    Επιφυλάσσομαι να την δω σε dvd...

    A.

    υ.γ. Τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο μην τον υποτιμάτε καθόλου. Για δείτε τον "Ναρκωμανή" και θα καταλάβετε...φοβερή ερμηνεία!Προσωπικά με είχε καθηλώσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τον ΝτιΚάπριο μαθαίνω σιγά σιγά να μην τον υποτιμώ.... Φταίει η παρουσία του που μου δημιουργεί κάθε φορά έκπληξη η ερμηνεία του.

      Το βιβλίο το έχω διαβάσει πολύ μικρή στα ελληνικά. Πριν πέντε χρόνια το ξαναδιάβασα σε μια αγγλική έκδοση paperback και δεν σκοπεύω να πάρω την καινούργια έκδοση, Α. μου. Αλλά φαντάζομαι πόσο απογοητευτικό είναι αυτό που περιγράφεις.

      Διαγραφή
  5. την είδα χθες και μου άρεσε πολύ.Η ταινία θα ήταν δυο σκάλες πιο κάτω, αν δεν έπαιζε ο Ντι κάπριο, ο οποίος δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του.πραγματικά πόσο στιλ και αέρα μπορεί να έχει ένας ηθοποιός;Στη σκηνή που ο Γκάτσμπυ εμφανίζεται πρώτη φορά -εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα με τον δίσκο- πραγματικά τρελάθηκα, για κάτι τέτοια είναι που πηγαίνουμε σινεμά!Προσωπικά συμφωνώ με την επιλογή σύγχρονης μουσικής, αντί της τζαζ , στο πάρτι.

    Υ.Γ.Θα θεωρήσω το ποστ προάγγελο της ανάρτησης των αγαπημένων σου ταινιών :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα, πας να με μπλέξεις σε επικίνδυνα μονοπάτια... Τώρα ξανάρχισα να πηγαίνω σινεμά, τρία χρόνια μόνο dvd με το μωρό. Οπότε νιώθω λίγο εκτός...

      Διαγραφή
  6. Γεια χαρά, να πω κι εγώ τη γνώμη μου αν και έχουν περάσει κάποιες μέρες.

    Όπως λες, γενικά το φιλμ μου άρεσε κι εμένα, ειδικά από το δεύτερο μισό και μετά.
    Εχω βέβαια δυο μικρές ενστάσεις. Το μεγαλείο του βιβλίου (πέρα απ’ τον τρόπο που είναι γραμμένο βέβαια) έγκειται στο ότι τοποθετεί αυτή την επιπολαιότητα της εποχής ως κακό οιωνό για ό,τι θα επακολουθούσε και δεν αφήνει την αίσθηση μιας απλώς χαζοχαρούμενης ευφορίας, όπως το λες πολύ ωραία, αλλά μιας κοινωνίας σε άρνηση. Κατά κάποιο τρόπο ο Φιτζέραλντ προειδοποιεί για το κραχ του ’29 -σου έχει ξεφύγει στο κείμενο και γράφεις ’39. Αυτό δεν το ένιωσα απ’ την ταινία αλλά μπορεί αν φταίω κι εγώ.
    Δεύτερη ένσταση είναι ότι περίμενα να δω πώς θα αποδοθεί η σχέση του Νικ με την Τζόρνταν, η οποία δεν αναφέρεται καν. Την θεωρώ κομβικό σημείο, ένα ρεαλιστικό αντίβαρο στην ρομαντική υπερβολή της βασικής ερωτικής ιστορίας που ισορροπεί όλη την πλοκή καλύτερα.

    Αλλά και πάλι, αν η ταινία κριθεί μόνη της, αν δηλαδή δεν υπήρχε βιβλίο από πίσω, θα ήταν μια καλή και διασκεδαστική ταινία.

    Ωραία κείμενα γενικώς και στο υπόλοιπο μπλογκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωχ, όντως μου έχει ξεφύγει το 39. Mea culpa.

      Έχεις δίκιο για τη σχέση Νικ και Τζόρνταν στην ταινία σχεδόν εξαφανίζεται... Δεν πιστεύω πως το βιβλίο μπορεί πραγματικά να αποδοθεί- κανένα βιβλίο για να είμαι ειλικρινής- σε ταινία. Πάντως θεωρώ πως ήταν μια έντιμη προσπάθεια.

      Διαγραφή