25/10/13

Μια ακόμα ιστορία τοκετού (μη βρίζετε καλέ...)




Επανέρχομαι δριμύτερη μετά από μια εβδομάδα αποχής, όχι με μια βιβλίο- αλλά με μια  μαμαδο-ανάρτηση. Προειδοποιώ για να μην ακούσω γκρίνιες πως αναγκαστικά αυτές θα πυκνώσουν - είμαι λεχώνα, οι ορμόνες μου για τον μικρό νεογεννητούλι χτυπάνε κόκκινο και δεν βρίσκω τον λόγο να ξεσπάσω κάπου αλλού παρά εδώ, στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Θα πρέπει να με ανεχτείτε.

Γέννησα τον μικρούλη SQ2* την προηγούμενη Παρασκευή κι ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω πως αυτό το πλασματάκι που βγήκε από τα σπλάχνα μου είναι κοντά μας μόνο μια εβδομάδα. Στο σπίτι ακόμα βρίσκουμε ρυθμούς, προσπαθούμε να θυμηθούμε γιατί την προηγούμενη φορά το μπάνιο δεν έμοιαζε τόσο βομβαρδισμένο (μάλλον γιατί δεν είχε και το γιογιό εκτός από την αλλαξιέρα μέσα), να δούμε πως αντιδρά ο σκιουράκος στην ξαφνική επίθεση του γλυκού μωρού αδελφού, να συνέλθω εγώ σωματικά από την δοκιμασία.

Στην διάρκεια της εγκυμοσύνης υπήρξα παραδόξως ατρόμητη, αν και είμαι διαβητική  κι οι κυήσεις μου είναι πάντα «υψηλού ρίσκου». Έβαλα μπροστά ένα φιλόδοξο πρότζεκτ που απαιτούσε πολλή από την προσοχή μου -και τις επόμενες μέρες ολοκληρώνεται- διάβασα, έγραψα, δούλεψα, σχεδόν με τους παλιούς ρυθμούς, μέχρι τον ένατο. Αν εξαιρέσει κανείς τις 5 ενέσεις την ημέρα, τα 11 χάπια (η αναιμία χτυπούσε κόκκινο) και τις συχνές εξετάσεις, τα έκανα όλα σαν να μην είχα ένα μωράκι μέσα μου. Ώσπου, εκεί κάπου στον ένατο, μια μέρα που είχα πιεστεί αρκετά, είδα αίμα. Δε γεννούσα. Με θέσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό, ανέβασα πίεση, είχα συνεχώς συσπάσεις.

Μια εβδομάδα άντεξε ο γυναικολόγος κι έπειτα με έβαλε για προγραμματισμένο φυσιολογικό τοκετό. Με το που σπάσαν τα νερά, ο γιατρός έκανε χειραψία με τον sq. O μικρός ερχόταν με το χέρι, τα νυχάκια του ήταν μεγάλα και κοφτερά. «Αν γεννήσεις φυσιολογικά», μου είπε, « θα σε σκίσει τόσο πολύ και θα χάσεις τόσο αίμα που θα χρειαστεί να σε μεταγγίσω». Φοβήθηκα. Ίσως αν ήμουν μικρότερη, αν δεν ήξερα, αν είχα περισσότερα κουράγια, αν δεν ήταν πια τόσοι οι παράγοντες κινδύνου που φώναζαν καισαρική (διαβήτης, ινσουλίνες, αιματοκρίτης, πίεση, χεράκι με κοφτερά νυχάκια) να το είχα προσπαθήσει. Δεν το έκανα, 2 ώρες μετά ο μικρούλης ήρθε στον κόσμο, υγιέστατος και ροδαλός, σαν κάθε μωρό που δεν πιέστηκε.

Έχοντας πια την εμπειρία από έναν 15ώρο φυσιολογικό τοκετό και μια μονόωρη καισαρική, θα διάλεγα τον πρώτο με κάθε τίμημα. Για αρχή από την καισαρική λείπει εκείνη η ηδονική στιγμή της γέννας, μια αίσθηση τόσο μεθυστική ανάμεσα σε ανακούφιση και άδειασμα, που όμοιά της δεν υπάρχει και δεν θα την ζήσει μια γυναίκα πολλές φορές στη ζωή της. Κι από την άλλη στον φυσιολογικό τοκετό η ταλαιπωρία διαρκεί μια μέρα και μια νύχτα, στην καισαρική ταλαιπωρείσαι μια εβδομάδα με πολλούς πόνους κι έπειτα πρέπει να περιμένεις να αποκατασταθεί το σώμα σου, όπως μετά από κάθε χειρουργείο. Όλα αυτά θηλάζοντας ένα νεογέννητο.   

Το οποίο νεογέννητο είναι αντικειμενικά το ομορφότερο μωρό που έχω δει. Ποτέ.



* Το παρατσούκλι του νεογνού ήτο σκιου2, ώσπου έκανα το λάθος να το αναφέρω στο facebook. Ο Σπύρος Γλύκας τον μετονόμασε αμέσως σε sq2 και του μείνε.    


29 σχόλια:

  1. Ανώνυμος25/10/13, 7:18 μ.μ.

    να σας ζησει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλώς την,καλώς την!
    Λοιπόν εγώ συγκινήθηκα με την σημερινή σου ανάρτηση και το λέω,σου εύχομαι τα καλύτερα,Κατερίνα,τα καλύτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να μας ζησει!!!!! Εύχομαι οι καλλιτεχνικες και συγγραφικές σου δημιουργίες να μεγαλώνουν και να δυναμωνουν όπως το νιογεννητο βλαστάρι σου.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να την λοιπόν η ανάρτηση που περίμενα...
    Δεν περίμενα με τίποτα ότι θα διάλεγες τον κανονικό τοκετό.
    Έτσι όμως όπως τα λες έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου.
    Εκεί καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι μάνα...
    Να ζητήσω φωτογραφίες ή θέλω πολλά;!
    Πολύ όμορφες στιγμές, γλυκές, οικογενειακές, χαμογελαστές, ένας άλλος κόσμος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, ήταν πολύ νωρίς για τέτοια ανάρτηση πριν. :)

      Την προηγούμενη φορά έβαζα φωτό του μικρού αβέρτα, τώρα σα να φοβάμαι...

      Αν και θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η επιλογή του φυσιολογικού τοκετού, μας βάζουν στο δίλημμα, γιατί για την καισαρική λέγεται συνήθως η μισή αλήθεια. Από την άλλη, ας μην την δαιμονοποιούμε, όποτε είναι απαραίτητη πρέπει να γίνεται. Τί να κάνουμε.

      Α, και δεν πιστεύω πως επηρεάζει τον δεσμό μάνας παιδιού η μέθοδος του τοκετού.
      Αυτό το επηρεάζει μόνο η μάνα και το παιδί.:P

      Διαγραφή
  5. Σε διαβάζω σιωπηρά καιρό πολύ!
    Αλλά δεν μπορώ να μη δώσω τις ευχές μου....
    Να σου ζήσει !
    Αριστέα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ, Αριστέα μου.
      Κι όμως να ξέρεις η σιωπηρή επικοινωνία φτιάχνει δεσμούς. Το συνειδητοποίησα όταν γνώρισα ανθρώπους που με διαβάζουν και τους διαβάζω για καιρό.

      Διαγραφή
  6. Αν και έχω πάααρα πολύ καιρό να γράψω κάτι εδώ , πιστεύω ότι τώρα οφείλω αφού πάντα κοιτάω τι παίζει και αφού παίζει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ε,πρέπει !!!Να σας ζήσει ,υγιείς και πάντα καλότυχος!!Και φυσικά γρήγορη επάνοδο στη μαμά!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστούμεεεεεε. Ε, και τώρα μπορείς να αρχίσεις να γράφεις ξανά συχνά εδώ....

      Διαγραφή
  7. Ανώνυμος25/10/13, 11:28 μ.μ.

    hey, έκανες ό,τι καλύτερο για τον μπέμπη και το εαυτό σου. SQ2 γεννημένος ένα 2Q13. πέρφεκτ ορ γουάτ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σε θαυμάζω. Είσαι ένα φωτεινό παράδειγμα θάρρους και αισιοδοξίας για όσους μεμψιμοιρούν για τα ασήμαντα της ζωής. Τις ευχές μου και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευχές και για σένα και για τον sq2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να σας ζήσει και πάλι ο r2d2....εεεεε με συγχωρείς, ο sq2 ήθελα να πω... :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να σας ζήσει!!!
    Πάντα γερός και τυχερός να είναι ο sq2 !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να σου ζήσει και πάλι, να είναι χαμογελαστός και γερός! Και ο μικρός σκιουράκος και ο μεγάλος!

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δημήτρης Αλεξίου29/10/13, 3:34 μ.μ.

    Να σας ζήσει Κατερίνα μου. Γερό κι ευτυχισμένο κι εσείς μαζί του! (Το ότι το μωρό είναι πανέμορφο δεν είναι άσχετο με την καισαρική - τα παιδιά της καισαρικής δε ζορίζονται για να γεννηθούν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, ναι, το ξέρω.... Δεν ταλαιπωρήθηκε καθόλου, ροδαλό ροδαλό βγήκε

      Διαγραφή
  14. Κατερίνα μου!!!!!!!!!!!! Πόσο χαρούμενη με έκανες! Επανήλθα σιγά σιγά και περιδιαβαίνω λίγο στα μπλογκς! Πόσο το χάρηκα!!!! Να σας ζήσει και το δεύτερο μωράκι σας, να το δεις ευτυχισμένο!!!! Τις "χαρές" τις καισαρικής τις έζησα και εγώ...15 ώρες πόνοι και διαστολή 2...δεν άνοιγε η πόρτα με τίποτα, έσκασε η μικρή μου. Ομολογώ πως στη λοχεία τουλάχιστον το έφερα βαρέως. Ήθελα πολύ να γεννήσω φυσιολογικά. Με τον καιρό όμως συνειδητοποιώ πως το δέσιμο που έχω με τη μικρή μου ξεπερνά τη διαδικασία της γέννας (ή τουλάχιστον έτσι σκεπτόμενη το ξεπέρασα). Να χαιρόμαστε τις οικογένειές μας καλή μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ στην αρχή το έφερα βαρέως, τώρα από την αυπνία ούτε που το σκέφτομαι. Κι όντως, δεν έχει να κάνει καθόλου με τον μετέπειτα δεσμό, είμαι σίγουρη για αυτό. Σε φιλώ. Α, και την κορούλα σου...

      Διαγραφή
  15. Έστω και καθυστερημένα,να σας ζήσει :) Εύχομαι να είναι γερό και δυνατό και να σας γεμίσει με όμορφες αναμνήσεις ζωής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή