3/10/13

Αηδία




Είχα υποσχεθεί να μην ξαναγράψω πολιτικά εδώ μέσα. Οι αναγνώστες δεν μπορεί να έχουν τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις, δε γίνεται. Είχα υποσχεθεί να μην ασχοληθώ παρά μόνον με τα βιβλία. Όμως τα βιβλία, κακά τα ψέματα, δεν μπορεί παρά να διαμορφώσουν πεποιθήσεις.

Δυο μέρες πριν σκεφτόμουν αφελώς πως αν ήταν να τους πιάσουν αλλά να είναι το κατηγορητήριο σωστό και δεμένο, καλά έκαναν και περίμενα. Στην άκρη του μυαλού μου είχα τη μητέρα του Φύσσα «ήταν ανάγκη να σκοτώσουν τον γιο μου;», έλεγε. Αλλά την έβαλα στην άκρη για το «κοινό καλό». Εκεί σε αυτή την άκρη έβαλα και τους κρετίνους που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, αυτούς τους γελοίους που βγήκαν από τη ναζιστική τρύπα τους στα δυο μεγάλα κόμματα και εκδηλώθηκαν ανοιχτά για αυτό που είναι. Για να μας βγάλουν από την εθνικιστική αυταπάτη του «δημοκρατικού λαού». Αν και η πρόσφατη ιστορία πλειστάκις μας είχε αποδείξει πως οι Έλληνες δεν είναι όλοι και τόσο δημοκράτες. Εκεί σε αυτή τη γαμημένη άκρη – πολλές άκρες έχει το μυαλό μου τελικά- τοποθέτησα πως τους πιάσαν σαν κοινούς εγκληματίες αλλά παραμείναν βουλευτές, πως τόσα χρόνια τους χρηματοδοτούσαν ως παρακρατικούς, πως τους έθρεψαν καλά και τώρα τους πρόσφεραν θυσία.

Χθες οι άκρες του μυαλού μου άρχισαν να λύνονται. Στο αλαζονικό μειδίαμα του Κασιδιάρη όσο κλωτσούσε. Στην θριαμβολογία των μωρών οπαδών που ξαναβγήκαν από το λαγούμι. Στον τρόμο των "κρυφών" μαρτύρων, αυτών που αν τα καταφέρουν και επιζήσουν δεν θα εμφανιστούν ποτέ στη δίκη – ούτε κι εγώ θα εμφανιζόμουν. Την ελληνική δικαιοσύνη την είχα πάντα για ξεφτιλισμένη, ξέρω τις αδυναμίες της, τον τρόπο της να χειρίζεται τα πράγματα, να είναι υποχείριο του καθεστώτος όταν θέλει και «ανεξάρτητη» όταν διακυβεύονται άλλα. Την ελληνική δικαιοσύνη την ξέρω, την ελληνική πολιτική σκηνή την ξέρω. Βλέπω και γύρω μου. Πέρα από μια χούφτα λαμόγια, ίσως και μια μεγάλη μερίδα ηλιθίων, βλέπω αξιόλογους ανθρώπους. Αυτά τα γλοιώδη υποκείμενα που μας κυβερνούν, που το παίζουν αξιωματική αντιπολίτευση και θιγμένα μικρομέγαλα κόμματα, που μας δικάζουν και μας αστυνομεύουν που τα βρήκαμε, δεν ξέρω…  



Αναρτηθηκε απο στις
Ετικετες

23 σχόλια:

  1. Κατερίνα Τοράκη3/10/13, 10:23 π.μ.

    Έχεις σκεφτεί ότι αυτή η απαξίωση, όπως μάλιστα λεκτικά τη διατυπώνεις, θρέφει τη νοσηρή κατάσταση που περιγράφεις ή υπονοείς; Την τελευταία πρόταση δεν την καταλαβαίνω κιόλας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Snowball3/10/13, 10:25 π.μ.

    Οι πολιτικοί που έχουμε είναι αυτοί που μας αναλογούν, όπως και η κοινωνία που έχουμε, δεδομένου του πως είμαστε εμείς... Αυτό το κομπλεξικό συνοθύλευμα που λέγεται ελληνικός λαός θα βγάλει δήμαρχο Αθηνών τον Κασιδιάρη κι εμείς θα αρχίσουμε να ψάχνουμε χώρα για να φύγουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατερίνα Τοράκη3/10/13, 10:38 π.μ.

    Δε νιώθω και δεν είμαι κομπλεξική, αλλά ανήκω σε αυτό που είναι ελληνικός λαός. Εγώ θα μείνω πάντως και θα παλέψω όπως μπορώ αυτό που είναι φασισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Snowball3/10/13, 11:25 π.μ.

      Κι εγώ έχω τα ίδια συναισθήματα με εσένα αλλά δεν μπορώ να διαχωρίζω την θέση μου από τον ελληνικό λαό, κανείς δεν μπορεί να το κάνει...

      Διαγραφή
    2. Κατερίνα Τοράκη3/10/13, 11:39 π.μ.

      Το ίδιο λέμε, απλά απάντησα στη φράση σου "Αυτό το κομπλεξικό συνοθύλευμα που λέγεται ελληνικός λαός" γιατί δεν μου άρεσε.

      Διαγραφή
    3. Snowball3/10/13, 12:02 μ.μ.

      Δικαίωμά σου αλλά ίσως να συμφωνήσεις με την φράση αυτή αν το σκεφτείς καλύτερα...

      Διαγραφή
  4. Maria3/10/13, 10:39 π.μ.

    Μικρή απορία: πώς ακριβώς η απαξίωση (που κατά την ταπεινή μου άποψη ΔΕΝ είναι αυτό που εκφράζεται στο κείμενο) θρέφει την κατάσταση;;;;;;;

    Αντίθετα πιστεύω δυστυχώς, ότι η έλλειψη της εκφρασμένης (ακόμα και έντονα) άποψης, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά τόσο καιρό, καθώς και η ύπαρξή της (όπως έχει φανεί τις τελευταίες μέρες - ακόμα και εξαιτίας του τραγικού φόνου του Παύλου) ήταν αυτή που άλλαξε τα πράγματα...
    Για να μην αρχίσω να μιλάω για την ευθύνη του διανοούμενου...

    Συνελόντι ειπείν (χα) εγώ το περίμενα το κείμενό σου και αναρωτιόμουν... Δεν αναρωτιέμαι πια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα Τοράκη3/10/13, 11:51 π.μ.

      Δεν διαφωνώ μαζί σου. Πάντως, από την αρχή αυτής της ζοφερής κατάστασης, από τις αρχές του 2010, ακούω συνεχώς λόγια λόγια λόγια, που απαξιώνουν εμένα, εσένα, τον καθένα, άκριτα, ισοπεδωτικά, νοσηρά. Δεν τα δέχομαι. Έτσι, δεν συμφωνώ και με κουβέντες του στυλ "όλοι τα ίδια είναι", αυτό εννοώ απαξίωση. Τέλος πάντων, είναι μεγάλη κουβέντα, είμαστε όλοι πολύ φορτισμένοι με αυτά που γίνονται στον τόπο μας, δυστυχώς χρειάστηεκ μια δολοφονία ενός νέου ανθρώπου για να αφυπνιστούμε (συμφωνώ μαζί σου), και τώρα λέγονται πολλά, νιώθω ότι χρειάζεται να δούμε (και) μέσα μας...

      Διαγραφή
  5. Κατερίνα Μαλακατέ3/10/13, 12:39 μ.μ.

    Εγώ αντίθετα Κατερίνα πιστεύω πως αυτό που μας έφερε ως εδώ είναι η ανοχή και η πίστη πως το σύνολο του ελληνικού λαού έχει αυτό το κάτι που θα μας κάνει να τα καταφέρουμε. Πρέπει να βγάλουμε το κεφάλι μας μέσα από την άμμο και να αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

    Τί είναι αυτό που απαξιώνω και δεν έχει χρόνια απαξιωθεί από μόνο του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος3/10/13, 2:48 μ.μ.

    Παρά τις αντιξοότητες, καλό είναι να μην χάνουμε την πίστη μας και την ελπίδα ότι κάποια στιγμή η κατάσταση θ'αλλάξει προς το καλύτερο. Καθημερινά βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους που χάνουν την ελπίδα τους και σχεδόν αρνούνται να ζήσουν την ζωή τους, αφήνονται στη μελαγχολία και την απογοήτευση και δεν αναφέρομαι σε άνεργους που δεν έχουν να ζήσουν.
    Ο Κασιδιάρης μπορεί να είναι ελεύθερος αλλά η Χρυσή Αυγή τις τελευταίες μέρες δέχτηκε ένα πλήγμα που λίγο καιρό πριν ούτε που θα το φανταζόμασταν.
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα Μαλακατέ3/10/13, 5:55 μ.μ.

      Μα νομίζω πως το ένα είναι πολύ διαφορετικό από το άλλο. Δεν θα παραιτηθούμε φυσικά, αυτό έλειπε. Αλλά που και που καλό είναι να βγαίνουμε από τις αυταπάτες μας.

      Διαγραφή
  7. Ανώνυμος3/10/13, 3:20 μ.μ.

    θυμήθηκα αυτό του πατρίκιου.

    Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική

    το ξέρω, το΄χω πει τόσες φορές σε τόσους,

    ποτέ δεν οδηγεί στη δράση.

    Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων

    σου επιτρέπει με τη γεύση με τη μυρουδιά

    να καταλάβεις σε ποιό σημείο βρέθηκες

    πού σ’ έφεραν οι επιταγές των άλλων

    κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις.


    θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα Μαλακατέ3/10/13, 5:57 μ.μ.

      Για αυτό είναι η ποίηση. Για να τα λέει όλα με δυο λόγια.

      Διαγραφή
  8. Βιβή Γ.3/10/13, 4:10 μ.μ.

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. To love life for what it is3/10/13, 4:47 μ.μ.

    Δεν είναι στη χώρα μας περισσότεροι οι αξιόλογοι άνθρωποι από τα λαμόγια και τους ηλίθιους, σε καμια περίπτωση. Οπότε, δεν είναι άξιο απορίας το γιατί μας κυβερνούν όσοι μας κυβερνούν. Ούτε, όμως, η απαξίωση, ούτε η αηδία (που έγραψε πολύ ωραία και ο ανώνυμος παραπάνω) θα κάνουν τη διαφορά. Ούτε η πίστη, ούτε η ελπίδα. Μόνο η δράση, η ενεργός συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πολλοί το μπερδεύουν αυτό με την κομματικοποίηση. Το θέμα από το οποίο ξεκινούν όλα, κατά την άποψή μου, είναι αυτό της Παιδείας. Για την υποβάθμιση των αρχών και αξιών της Δημοκρατίας που ζούμε σήμερα και το σημείο στα οποία έχουν φτάσει τα πράγματα, ευθύνεται, πιο συγκεκριμένα, το ότι δεν έχουμε, ως λαός, διαμορφώσει συνείδηση "πολίτη" και τη νοοτροπία που η συνείδηση αυτή συνεπάγεται, της ευθύνης. Λέμε ότι είμαστε απογοητευμένοι από τις εξελίξεις και απογοητευόμαστε ότι δε μπορεί να γίνει τίποτα, αλλά το παράδοξο είναι ότι, στην πλειονότητά μας, δεν έχουμε κάνει τίποτα απολύτως για να εμποδίσουμε αυτήν την κατάσταση ή να την αλλάξουμε, πέρα από το να εξαντλούμαστε σε συζητήσεις και θεωρίες (και είναι λες και αυτού του τύπου η αντιμετώπιση να μας εξαντλεί κάθε διάθεση να πάμε παραπέρα, να φερθούμε διαφορετικά, πιο εποικοδομητικά) - ούτε καν το στοιχειώδες, του να ενημερωνόμαστε σωστά, για να μη μας παραπλανούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κατερίνα Μαλακατέ3/10/13, 5:59 μ.μ.

    Αυτό νομίζω είναι η βασική πηγή προβλημάτων σε σχέση με την πολιτική στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βιβή Γ.3/10/13, 8:09 μ.μ.

    Μα κάνουμε,κάνουμε συνέχεια πολλοί άνθρωποι πολλά ωραία και ειρηνικά πράγματα ,αλλά δεν φτάνει,προφανώς επειδή δεν βρίσκουμε μια στοιχειώδη ενότητα κι αφήνουμε τους εγωτισμούς και την ξερολίαση να κυριαρχήσουν...

    Κι αυτό που κάνει εδώ η Κατερίνα κι όποιος άλλος μπλόγκερ που σπάει τη σιωπή που επιβάλλει το αντικείμενό του-τι δήθεν που είναι αυτό σε τελική- και δημόσια λέει δυο αντιφασιστικά πράγματα είναι σημαντικό,αλλά πάλι δεν φτάνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα Μαλακατέ3/10/13, 11:06 μ.μ.

      Ότι δε φτάνει δε φτάνει φυσικά. Αλλά αν όλοι πάψουμε να μιλάμε τότε τους το κάνουμε ακόμα ευκολότερο.

      Διαγραφή
  12. Ανώνυμος3/10/13, 8:14 μ.μ.

    καλησπερα.ποσο δικιο εχεις Κατερινα!!!!εμεις εχουμε μεγαλωσει με το ξερεις ποιος ειμαι εγω,ρε ενω θα επρεπε να λεμε ειμαι σαν τους αλλους,ισως και χειροτερος!!!!κουνουπια που περπατανε σαν λιονταρια!!!!η ελληνικη φυλη,το κυτταρο,ο λαος...απρεπεις,συμφεροντολογοι,ανιστορητοι,φιλαυτοι,ακαλλιεργητοι στη μεγαλη πλειοψηφια....Καρβουνη Ανδριανη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος3/10/13, 10:41 μ.μ.

    τοσο διαβασμα για το τιποτα.ουτε μια ολοκληρομενη πολιτκι σκεψη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δάφνη Χρονοπούλου/ Daphne Chronopoulou4/10/13, 2:23 π.μ.

    Κατερίνα μου όλο το λέμε μα δε γίνεται να μη μιλήσουμε όταν η σιωπή μπορεί να παρεξηγηθεί για συνενοχή.
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα Μαλακατέ4/10/13, 4:17 μ.μ.

      Αυτό είναι το θέμα, όταν σιωπούμε μοιάζει σα να το ανεχόμαστε.

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)