Μεγάλη οπαδός του Ροθ δεν είμαι,
θεωρώ πως έγραψε κάποια αριστουργηματικά βιβλία κι έπειτα βυθίστηκε στις εμμονές
του –σεξουαλικές και εβραϊκές- με τέτοιο τρόπο που καταντά μονότονο. Όμως τούτο
το βιβλίο που δεν είναι μυθιστόρημα, αλλά η αληθινή ιστορία της αρρώστιας του
πατέρα του με γοήτευσε. Αρχικά γιατί ο ίδιος ο Ροθ δε δείχνει να θυμάται ποιος είναι,
ούτε και οι γύρω του. Και δεύτερον γιατί η σχέση γονέα-ενήλικα παιδιού είναι από
τις δυσκολότερες κι ο Ροθ περιέγραψε τη δική τους με μια αλλόκοτη νηφαλιότητα.
Ο πατέρας Ροθ λοιπόν, άνθρωπος
που ξεκίνησε από το μηδέν, αυτοδημιούργητος που μεγάλωσε τα παιδιά του καλά ως
ασφαλιστής, εκεί γύρω στα 85 του, αποκτά έναν όγκο στον εγκέφαλο που του παραλύει
το μισό πρόσωπο. Ο συγγραφέας του συμπαραστέκεται όσο καλύτερα μπορεί, προσπαθεί
να τον καταλάβει, χωρίς να ξεχνά τις διαφορές τους μέσα στα χρόνια. Ο επικείμενος
θάνατος τον χτυπά με δύναμη, κι αυτό προσπαθεί να το ξεπεράσει.
Είναι ένα αξιόλογο βιβλίο, γραμμένο
με θάρρος και χιούμορ, κάπως σα ζωντανός επικήδειος μιας και ο συγγραφέας το έγραφε
πριν ακόμα πεθάνει ο πατέρας του, μια καταγραφή που θα κάνει πολλούς να ταυτιστούν.
Δεν έχω ζήσει την φρικτή αυτή κατάσταση του να πρέπει να νταντεύεις τον γονιό
σου που δεν μπορεί πια να διαχειριστεί το σώμα του. Δεν μπορώ να καταλάβω τον
εξευτελισμό του γεροντότερου και την απόγνωση του νεότερου για την αλλαγή των ρόλων-
οι γονείς μας μέχρι κάποια στιγμή είναι αυτή που μας ξεσκάτισαν, δεν είναι εύκολο
να το κάνουμε εμείς για κείνους. Όμως έχω ζήσει την οδύνη για το χαμό. Κι αυτό
δεν αλλάζει, όσο κι αν κρύβεται πίσω από τις ιατρικές λεπτομέρειες και τα
διαδικαστικά. Όσο κι αν ο ίδιος ο Ροθ επιλέγει να μην πει τίποτα ευθέως για αυτό
τον προδίδει η ίδια η πράξη του. Έγραψε ολόκληρο βιβλίο για να ξορκίσει τον πόνο.
«Πατρική κληρονομιά» Φίλιπ Ροθ,
μετ. Τάκης Κιρκής, εκδ. Πόλις, 2012, σελ. 244
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου