Μια ακόμα ιστορία τοκετού (μη βρίζετε καλέ...)

Επανέρχομαι δριμύτερη μετά από μια εβδομάδα αποχής, όχι με μια βιβλίο- αλλά με μια  μαμαδο-ανάρτηση. Προειδοποιώ για να μην ακούσω γκρίνιες πως αναγκαστικά αυτές θα πυκνώσουν - είμαι λεχώνα, οι ορμόνες μου για τον μικρό νεογεννητούλι χτυπάνε κόκκινο και δεν βρίσκω τον λόγο να ξεσπάσω κάπου αλλού παρά εδώ, στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Θα πρέπει να με ανεχτείτε.

Γέννησα τον μικρούλη SQ2* την προηγούμενη Παρασκευή κι ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω πως αυτό το πλασματάκι που βγήκε από τα σπλάχνα μου είναι κοντά μας μόνο μια εβδομάδα. Στο σπίτι ακόμα βρίσκουμε ρυθμούς, προσπαθούμε να θυμηθούμε γιατί την προηγούμενη φορά το μπάνιο δεν έμοιαζε τόσο βομβαρδισμένο (μάλλον γιατί δεν είχε και το γιογιό εκτός από την αλλαξιέρα μέσα), να δούμε πως αντιδρά ο σκιουράκος στην ξαφνική επίθεση του γλυκού μωρού αδελφού, να συνέλθω εγώ σωματικά από την δοκιμασία.

Στην διάρκεια της εγκυμοσύνης υπήρξα παραδόξως ατρόμητη, αν και είμαι διαβητική  κι οι κυήσεις μου είναι πάντα «υψηλού ρίσκου». Έβαλα μπροστά ένα φιλόδοξο πρότζεκτ που απαιτούσε πολλή από την προσοχή μου -και τις επόμενες μέρες ολοκληρώνεται- διάβασα, έγραψα, δούλεψα, σχεδόν με τους παλιούς ρυθμούς, μέχρι τον ένατο. Αν εξαιρέσει κανείς τις 5 ενέσεις την ημέρα, τα 11 χάπια (η αναιμία χτυπούσε κόκκινο) και τις συχνές εξετάσεις, τα έκανα όλα σαν να μην είχα ένα μωράκι μέσα μου. Ώσπου, εκεί κάπου στον ένατο, μια μέρα που είχα πιεστεί αρκετά, είδα αίμα. Δε γεννούσα. Με θέσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό, ανέβασα πίεση, είχα συνεχώς συσπάσεις.

Μια εβδομάδα άντεξε ο γυναικολόγος κι έπειτα με έβαλε για προγραμματισμένο φυσιολογικό τοκετό. Με το που σπάσαν τα νερά, ο γιατρός έκανε χειραψία με τον sq. O μικρός ερχόταν με το χέρι, τα νυχάκια του ήταν μεγάλα και κοφτερά. «Αν γεννήσεις φυσιολογικά», μου είπε, « θα σε σκίσει τόσο πολύ και θα χάσεις τόσο αίμα που θα χρειαστεί να σε μεταγγίσω». Φοβήθηκα. Ίσως αν ήμουν μικρότερη, αν δεν ήξερα, αν είχα περισσότερα κουράγια, αν δεν ήταν πια τόσοι οι παράγοντες κινδύνου που φώναζαν καισαρική (διαβήτης, ινσουλίνες, αιματοκρίτης, πίεση, χεράκι με κοφτερά νυχάκια) να το είχα προσπαθήσει. Δεν το έκανα, 2 ώρες μετά ο μικρούλης ήρθε στον κόσμο, υγιέστατος και ροδαλός, σαν κάθε μωρό που δεν πιέστηκε.

Έχοντας πια την εμπειρία από έναν 15ώρο φυσιολογικό τοκετό και μια μονόωρη καισαρική, θα διάλεγα τον πρώτο με κάθε τίμημα. Για αρχή από την καισαρική λείπει εκείνη η ηδονική στιγμή της γέννας, μια αίσθηση τόσο μεθυστική ανάμεσα σε ανακούφιση και άδειασμα, που όμοιά της δεν υπάρχει και δεν θα την ζήσει μια γυναίκα πολλές φορές στη ζωή της. Κι από την άλλη στον φυσιολογικό τοκετό η ταλαιπωρία διαρκεί μια μέρα και μια νύχτα, στην καισαρική ταλαιπωρείσαι μια εβδομάδα με πολλούς πόνους κι έπειτα πρέπει να περιμένεις να αποκατασταθεί το σώμα σου, όπως μετά από κάθε χειρουργείο. Όλα αυτά θηλάζοντας ένα νεογέννητο.   

Το οποίο νεογέννητο είναι αντικειμενικά το ομορφότερο μωρό που έχω δει. Ποτέ.

* Το παρατσούκλι του νεογνού ήτο σκιου2, ώσπου έκανα το λάθος να το αναφέρω στο facebook. Ο Σπύρος Γλύκας τον μετονόμασε αμέσως σε sq2 και του μείνε.