Πριν τρία περίπου χρόνια έγραφα γα τον Stephen King:
"Η σχέση μου μαζί του ήταν φανταστική (κυριολεκτικά).
Στηρίζονταν καθαρά στην αγωνία και το φόβο και η πένα του με κρατούσε δέσμια του λόγου του.
Και κάπου εκεί διαβάζοντας την "Ονειροπαγίδα", τα δεσμά έσπασαν.
Με έναν τίτλο που σε έκανε να πιστεύεις ότι θα διαβάσεις Το αριστούργημα του είδους, ξαφνιαζόσουν δυσάρεστα όταν διαπίστωνες πως ήταν το πιο χαζό βιβλίο που θα μπορούσε να γράψει.
Το βιβλίο φυσικά έγινε ταινία, αλλά δεν μπήκα καν στον κόπο να την ψάξω.
Η "Ονειροπαγίδα" με έκανε να γυρίσω την πλάτη στον Κινγκ και να μη θέλω να ξαναδιαβάσω τίποτα δικό του.
Με τα χρόνια "τον συγχώρεσα" και η σχέση μας, ευτυχώς για μένα, αποκαταστάθηκε.Ίσως να είναι το μοναδικό βιβλίο του που δε συνιστώ."
Κι αν διάλεξα να σας μιλήσω γι΄αυτόν σήμερα, και να πιάσω ξανά στα χέρια μου την ανατριχιαστική (με κάθε κακή έννοια) Ονειροπαγίδα, είναι γιατί δεν υπάρχει άλλο βιβλίο (λέμε τώρα) για το οποίο είμαι τόσο, μα τόσο απόλυτη.
Μεγάλο βάρος, σχεδόν όσο και του τουβλο-βιβλίου, που ήταν σα να το έφαγα στο κεφάλι από το σοκ, έπαιξε και το γεγονός ότι στο είδος του, αυτό της λογοτεχνίας της φαντασίας δηλαδή, ο Κινγκ είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας.
Άκου λοιπόν "φανταστικέ" μου συγγραφέα πόσο απογοητεύτηκα όταν το εξώφυλλο, αλλά και ο τίτλος του βιβλίου, με έκαναν να ονειρεύομαι μια ιστορία με πολύ μυστήριο σε τοπία τόσο ξεκομμένα από την πραγματικότητα, που όλα μπορεί να συμβούν.
Όχι καλέ, μην με παίρνεις από τα μούτρα, δεν το πήρα λόγω εξωφύλλου, ούτε λόγω τίτλου, αν κι αυτός ήταν "πιασάρικος" στην κυριολεξία.
Όνειρα δεν πιάνει η ονειροπαγίδα;
Εντάξει, έπιασε κι ένα ξόανο, εμένα, αφού πρώτα φυλάκισε στον ιστό της κι έπνιξε το δικό μου όνειρο για όλες εκείνες τις ώρες που θα περνούσαμε παρέα.
Για να μην πολυλογώ, ξέρεις καλά, πως αγόραζα, ή δανειζόμουν από τη βιβλιοθήκη, ό, τι κι αν έγραφες.
Και πάτησες πάνω σε τούτο το ελάττωμα και με εκμεταλλεύτηκες με τον πιο στυγνό τρόπο.
Με έδωσες βορά σε τέσσερις, όχι έναν, ούτε δύο, αλλά σε τέσσερις παρακαλώ άντρες, που υποτίθεται ότι θα μου μάθαιναν, μεταξύ άλλων, "πως θυμούνται οι άντρες και πως αγαπούν".
Και μπορεί να αφήνει έναν ροζουλί λεκέ στη σκοτεινιά όλο αυτό και να ξενερώνει λίγο, αλλά θυμήθηκα με πόση μαεστρία σκιαγραφείς συνήθως τους χαρακτήρες σου και τις ανθρώπινες σχέσεις κι έκανα πως δεν είδα την περιγραφή.
Τέλος πάντων, ό, τι κι αν μου έδειξαν οι συγκεκριμένοι δεν το είδα, ή δεν το θυμάμαι πια, αφού όσα έμειναν στη μνήμη μου από το βιβλίο είναι μάλλον απερίγραπτα.
Ναι, ούτε τώρα δεν μπορώ να μιλήσω για όσα σιχαμένα περιείχε.
Ακόμα και το Άρωμα του Ζίσκιντ (το οποίο και συστήνω σε όποιον δεν το έχει διαβάσει), μοιάζει πλασμένο με τις πιο αγγελικές μυρωδιές μπροστά στη μπόχα της Ονειροπαγίδας σου.
Ναι, ξέρω πως το έγραψες στην ανάρρωση από ένα σοβαρό τροχαίο, αλλά και πάλι δυσκολεύτηκα να σε συγχωρήσω.
Με έβαλες σε ένα δάσος, έκλεισες κάθε σημείο διαφυγής κι έμεινα εγκλωβισμένη σε σελίδες που λες και αυγάταιναν, αντί να λιγοστεύουν κι έζησα τη δική μου, προσωπική ιστορία τρόμου που καμιά σχέση δεν είχε με αυτή που επιθυμούσα να διαβάσω!
Δεν πίστευα πως ήταν δικά σου όσα διάβαζα, αν και κάπου κάπου έβρισκα ίχνη σου.
Πώς προειδοποιούν κάποια τυποποιημένα προϊόντα,"ενδέχεται η συσκευασία να περιέχει ίχνη ξηρών καρπών";
Ε, έτσι και η ιστορία περιείχε ίχνη από Stephen King!
Κι έμεινα να τα ακολουθώ απελπισμένη, μα πάνω που σε εντόπιζα σε μια πρόταση, σε έχανα στην επόμενη. Κι έτσι ψάχνοντάς σε, το γνωστό σύνδρομο "του τέλους" μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Κι εγώ την άνοιξα πέφτοντας στην παγίδα, κι ας είχα αφήσει για πάντα όπως πίστευα πίσω μου, αυτόν τον καταναγκασμό του να τελειώνω ό, τι βιβλίο αρχίζω.
Μόνο γιορτή που δεν έκανα όταν έφτασα στην πιο λατρεμένη λέξη του συγκεκριμένου βιβλίου σου.
Τέλος!
Η γιορτή γιορτή, μα σε πένθησα πολύ τότε!!
Νόμισα βλέπεις πως τελειώσαμε εμείς οι δυο για πάντα.
Αφού τα έψαλα στον Κινγκ, που ποιος ξέρει, μπορεί και να διαβάζει το blog της Κατερίνας (αν όχι, του το συστήνω), ας συνοψίσω!
Όποιος έχει διαβάσει έστω και λίγο Κινγκ ξέρει πως με κάθε του ιστορία ο πήχης ανεβαίνει όλο και ψηλότερα.
Όταν λοιπόν έρχεται εκείνη η αποφράδα μέρα που ο πήχης γκρεμοτσακίζεται παρασύροντας μαζί του τα πάντα, το μόνο που μένει είναι η απογοήτευση!
Και η απογοήτευση δε χωνεύεται εύκολα!
Υ.Γ. 42 Μπορείτε να μας γράψετε κι εσείς για το βιβλίο εκείνο που δεν συστήνατε ποτέ στους συνανθρώπους σας βιβλιόφιλους και να στείλετε το κείμενο στο kmalakate@gmail.com. Λεπτομέρειες σε τούτο δω το ποστ
Υ.Γ. 42-42 Να ευχηθούμε στην Μαρία Χρόνια πολλά, ε; Πολύχρονη και ευτυχισμένη.
το διάβασα δυο φορές αλλά δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που δεν της άρεσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ ότι αυτό είναι ένα από τα μέτρια έργα του Κίνγκ αλλά το κείμενο της ήταν τόσο αόριστο που δεν βλέπω τον λόγο να πάρω την -υποθετική- άποψη της στα σοβαρά.
ότι δεν της άρεσε δεν πάει να πει ότι δεν αρέσει σε άλλους. εδώ μιλάει με ένα ύφος λες και χάθηκε ο κόσμος εξαιτίας αυτοί του βιβλίου.
ας αφήσουμε στην άκρη το όλο εισαγωγικό, αυτό το βιβλίο του δεν ήταν κάλο αρά δεν διαβάζω πάλι κάτι δικό του. αυτό είναι τόσο μα τόσο παιδιάστικη νοοτροπία.
Να με συγχωρείς που έμεινα στην αίσθηση που μου δημιούργησε το βιβλίο και στον παιδιάστικο θυμό μου, αλλά δεν ήξερα πως ίσως έπρεπε τελικά να "στοιχειοθετήσω την κατηγορία" μου!
ΔιαγραφήΦυσικά δεν πιστεύω πως επειδή δεν άρεσε σε μένα δεν αρέσει σε άλλους...το βιβλίο θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, ενώ ήταν από τα μέτρια όπως λες εσύ, το χειρότερό του λέω εγώ (από όσα έχω διαβάσει), αλλά αυτή είναι η προσωπική μας και μόνο άποψη.
Να είσαι καλά!
You (maria), χρόνια πολλά για την γιορτή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον πήρες από τα μούτρα τον καημένο τον Στέφανο! Μ' αρέσει έτσι όπως έγραψες την ανάρτησή σου! Μια φορά προσπάθησα να διαβάσω ένα και βαρέθηκα πολύ σύντομα. Μπορεί να θεωρείται μετρ του τρόμου αλλά εμένα πιο πολύ με τρόμαζε η πλήξη παρά η ιστορία! Αν μου δώριζε όμως τα έσοδα από ένα βιβλίο του, ευχαρίστως θα διάβαζα τα άπαντα σε ένα καλοκαίρι! :Ρ
Την ταινία όμως την θυμάμαι καλά και είχα απογοητευτεί όσο εσύ με το βιβλίο. Αν θες να με ξενερώσεις, εμφανισέ μου ξαφνικά εξωγήινους στην μέση της ταινίας (ειδικά όταν δεν δικαιολογείται η παρουσία τους) και φέρε και το US Army να καθαρίσει, εννοείται!! Τη Λάμψη του Κιούμπρικ την βλέπεις ευχάριστα αλλά δεν έχω καμιά διάθεση να την διαβάσω. Αναγνωρίζω όμως στον Κινγκ την πορεία του, την ειλικρίνειά του απέναντι στους αναγνώστες του (που δεν παριστάνει δηλαδή κάποιον που δεν είναι, ακόμα και όταν απογοητεύει μερικούς από τους φανατικούς αναγνώστες!) και την ικανοτητά του να βιοπορίζεται ως συγγραφέας (χωρίς να ευτελίζει το επάγγελμα/ λειτούργημα/ χούι/ οτιδήποτε)!
Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου!
ΔιαγραφήΜάλλον δεν τον αγαπάς τον Στέφανο καθόλου, αλλά θα συμφωνήσω μαζί σου απόλυτα για το ξενέρωμα, ειδικά μάλιστα όταν οι εξωγήινοι εμφανίζονται με τον τρόπο που εμφανίζονται σε αυτό το βιβλίο (φαντάζομαι πως και στην ταινία θα εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο, αλλά δε θα αντέξω να το δω ποτέ, μου φτάνει που το διάβασα) ...
Αναρωτιέμαι πάντως ποιο ήταν το βιβλίο που διάβασες και σε έκανε να μη θες να ξαναδιαβάσεις, καθαρά από περιέργεια. Πάντως αν το πρώτο δικό του που θα έπιανα στα χέρια μου ήταν η Ονειροπαγίδα ούτε εγώ θα ξαναρωτούσα γι΄αυτόν, οπότε σε νιώθω!
Θυμάμαι ότι ήταν μία δίτομη έκδοση διηγημάτων αλλά ανατρέχοντας τώρα στους τίτλους των βιβλίων του διαπίστωσα ότι κανένας δεν μου την θύμιζε. Από την άλλη, θυμήθηκα ότι κάποτε είχα και την Νεκρή ζώνη, που επίσης προσπάθησα να διαβάσω χωρίς επιτυχία. Κάπου τα δώρισα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει αυτό το είδος βιβλίων, διαβάζω σε αναλογία, 1 στα 300, δηλάδή σχεδόν ποτέ! Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν ο Υφαντόκοσμος του Κλάιβ Μπάρκερ το οποίο μου είχε αρέσει πολύ. Δεν με απωθεί η γραφή του Κινγκ, απλώς βαριέμαι αυτές τις ιστορίες, ίσως παλιότερα θα τις πλησίαζα με περισσότερη ανοχή (και αντοχή!).
ΔιαγραφήΠάντως μερικές ταινίες που βασίζονται σε βιβλία του είναι καλές - μόλις θυμήθηκα και την "Τελευταία έξοδος: Ριτα Χέιγουορθ"! Φοβερή ταινία! Και πόσες άλλες ακόμα που δεν θυμάμαι.
Υ.Γ. Οι εξωγήινοι εμφανίστηκαν εντελώς ξαφνικά! Ούτε ένα ούφο, ένα όραμα, μια υπερβατική εμπειρία :)
Η λάμψη και το πράσινο μίλι! Και η Κάρι αν και δε μου άρεσε πολύ. Αυτό με τους εξωγήινους ήταν μεγάλο φιάσκο, απ' αυτά που νομίζεις ότι κάποιος σου κάνει πλάκα και σύντομα όλα θα στρώσουν ..
ΔιαγραφήΜαραμπού, καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι πως τέτοιες ιστορίες πρέπει και να σε τραβάνε για να ασχοληθείς παραπάνω.
ΔιαγραφήΌσο για τις ταινίες, παρόλο που συνήθως δεν μου αρέσουν τα βιβλία (ούτε οι ταινίες) που έχουν να κάνουν με φυλακές μου άρεσαν πολύ και η "Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ" και το "Πράσινο μίλι" που αναφέρει η Αντιγόνη.
Μια άλλη ταινία που μου άρεσε πολύ θυμάμαι είναι η "Misery"..
Και ο Υφαντόκοσμος του Μπάρκερ γυρνάει κάπου εδώ μέσα και μια και μου τον θύμισες λέω να του ρίξω άλλη μια ματιά!
η αληθεια ειναι οτι δεν τον ξερω τον στηβεν κινγκ!
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν πολλα χρονια διαβασα σε βιπερακι αν θυμαμαι καλα, τα ''χρησιμα αντικειμενα'' , το μοναδικο βιβλιο του με το οποιο ειχα ενθουσιαστει, μετα, ακριβως οπως κι εσυ Μαρια, αγορασα την ''ονειροπαγιδα'' με την οποια απογοητευτηκα ακριβως για τους ιδιους λογους που αναφερεις κι ετσι δεν ξαναδιαβασα ποτε κατι δικο του - ισως αδικα - ισως θα πρεπει να διαβασω ακομη καποιο βιβλιο του για να τον κρινω αν και φοβαμαι να μην πεσω σε ενα χαμηλου επιπεδου σεναριο - εχω δει τη λαμψη απο ταινιες η οποια νομιζω ειναι απο τα πιο δυνατα ψυχολογικα θριλερ κι εχω δει και το πρασινο μιλι, καμμια σχεση μεταξυ τους, το πρασινο μιλι εχει λιγο σουρεαλιστικα στοιχεια λιγο παιδιαστικα ετσι μου φανηκαν
μου εκανε πολυ εντυπωση η κοινη μας εμπειρια παντως :)
Έπεσες σε τζακ ποτ, αφού σου έκατσε η ονειροπαγία δεύτερη! Χαχα!
ΔιαγραφήΧαίρομαι που καταλαβαίνεις τι εννοώ!
Νιώθω το "φόβο" σου, αλλά αν θες τη γνώμη μου, αξίζει να του δώσεις άλλη μια ευκαιρία!
Γεια σου Μαρια! Την ονειροπαγιδα τη διάβασα μόλις βγήκε πριν δέκα χρόνια και βάλε. Το πρώτο μισό ήταν τότε για μένα η καλύτερη ιστορία που είχα διαβάσει. Με συναρπασαν οι τέσσερις φίλοι, η περιπέτεια τους στο δάσος μου φάνηκε αστεία αλλά και σοκαριστική. Δε θα ξεχασω ποτε το Μπιβερ με την οδοντογλυφίδα. Και η ταινια επισης μου φανηκε απολαυστικη οσον αφορα το πρωτο μερος της ιστοριας. Στο δεύτερο μέρος όμως που μπλέκεται ο στρατός, οι εξωγήινοι και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο είναι αλήθεια ότι κουράζει. Ενιωσα ακριβως αυτο που περιγραφεις στο σημειο αυτο. Πιστευω πως ειχε μια τρομερα μεγάλη εμπνευση που ομως απο καποιο σημειο και μετα εχασε τελειως τον ελεγχο της και έπρεπε απλως με κάποιον τρανταχτό τρόπο να την ολοκληρώσει . Και σε αλλα του βιβλια εχω εντοπισει διαφορα ασυναρτητα μερη που με απογοητευουν, αλλα συνολικα εχει επινοησει απιστευτες και αξεχαστες ιστοριες. Δικαιως εγιναν ταινιες τοσα πολλα βιβλια του. Παντα οταν εκδίδεται ενα βιβλιο του στα ελληνικά το ψαχνω και το διαβαζω, συχνα ενθουσιαζομαι αλλα εχουν υπαρξει και πολυ ασχημες στιγμες! Οταν μας αρέσει κάποιος συγγραφέας σίγουρα έχουμε μεγαλύτερες προσδοκίες και γινόμαστε πολύ αυστηροί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιγόνη, καταλαβαίνεις ακριβώς που ξενέρωσα και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, πως ήταν μια μεγάλη έμπνευση, αλλά δυστυχώς "ξεπετάχτηκε", ή απλά χάθηκε στην πορεία!
ΔιαγραφήΣίγουρα υπάρχουν και άσχημες στιγμές, τη συγκεκριμένη όμως έκανα χρόνια να την ξεπεράσω, αν και ήξερα πως στο επόμενο κιόλας βιβλίο μπορεί να με καθήλωνε!
Κινγκ δεν έχω διαβάσει εκτός από ένα του, που δεν θυμάμαι και ποιο ήταν, γιατί ήταν το '93 ( αχαχα η πλάκα είναι ότι θυμάμαι το έτος; ε; Αλλά δούλευα σε βιβλιοπωλείο τότε, η πρώτη μου δουλειά μετά το πτυχίο και το είχα "δανειστεί" οπότε δεν το έχω και στη βιβλιοθήκη μου...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω δει όμως εφτά βιβλία του στη μεγάλη οθόνη ( αν και δεν είναι φαν του είδους που υπηρετεί!)
Μετά από όσα διάβασα εδώ δεν καίγομαι καθόλου για την ονειροπαγίδα του ! :))))
Σημασία έχει πως κάτι θυμάσαι...χαχα!
ΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως αν δεν είσαι φαν του είδους, δεν ανέχεσαι και πολλά πολλά, πόσο μάλλον την ονειροπαγίδα!
Λατρεία μεγάλη o Stephen King και ως συγγραφέας αλλά και ως προσωπικότητα, από όσα έχω διαβάσει και ακούσει τον ίδιο σε κάποιες συνεντεύξεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εν λόγω βιβλίο, για να πω την αλήθεια έτυχε να το διαβάσω λίγο και αυτό επειδή δεν ήταν δικό μου.
Μου αρέσει τόσο ο Stephen King που ακόμα και τις πιο ΄'μέτριες" δουλείες του/βιβλία (κάποια στιγμή πέφτεις και στο μέτριο, λογικό είναι), εμένα μου αρέσουν.
Πάντως, μου άρεσε πολύ η ανάρτησή σου Μαρία μου και κατανοώ πως είναι καθαρά η προσωπική σου άποψη και πως αισθάνθηκες εσύ διαβάζοντας αυτό το βιβλίο.
Να είσαι καλά!
Δεν έχεις κι άδικο...ακόμα και τα μέτρα βιβλία του διαβάζονται σχετικά ευχάριστα, αλλά ετούτο με ξεπέρασε!!
ΔιαγραφήΚι εσύ να είσαι καλά Μαρία μου!