Making love happen

Κάποιες στιγμές αρκούν δυο λεξούλες που λέγονται ή δεν λέγονται για να νιώσεις πως σε σέβονται και σε αγαπούν. Απλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας που λειτουργούν λυτρωτικά στις σχέσεις. Το να μην κάνεις αυτό που ξέρεις πως ενοχλεί τον άλλον και για σένα είναι απλά μια συνήθεια. Το να αγαπάς αυτό που είναι, όπως είναι, γιατί είναι, παρ’ όλο που είναι. Έτσι νοιάζεσαι. 

Μου έδωσε ένα μάθημα η μάνα μου σήμερα. Πήρε τηλέφωνο και είπε «Χρόνια πολλά Κατερινούλα μου, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου. Να τα μεγαλώνεις όπως εσύ θέλεις και να είσαι ευτυχισμένη. Χρόνια πολλά». Με συγκίνησε. Ξέρει πόσο αμήχανα νιώθω στο "Χριστός Ανέστη", κάποτε θα μου το χτυπούσε με μανία κάθε δεύτερη λέξη, θα με έπρηζε μέχρι να ακούσει το γαμημένο το «Αληθώς». Θα κλείναμε δυστυχισμένες. Σήμερα κλείσαμε ευτυχισμένες. Είπαμε χρόνια πολλά η μια στην άλλη, το πόσο καλά περνάμε, το πόσο αγαπιόμαστε.

Πήρε πολλά χρόνια για να φτάσουμε ως εδώ, πολλά στραπάτσα και ζόρια. Η σχέση μας πάντα ήθελε κόπο. Είχαμε ανάγκη και οι δυο να επιβληθούμε. Η μία στην άλλη. Να αποδείξουμε πως η μία ή η άλλη είναι αρχηγός. Πως ο τρόπος της καθεμιάς ήταν ο σωστός για να ζήσεις την ζωή σου. Μας πήρε καιρό αλλά το καταλάβαμε, δεν υπάρχει σωστός τρόπος. Μόνον τρόπος να ζεις καλύτερα· εσύ προσωπικά. 

Μεγαλώνοντας θέλω όλο και πιο πολύ την μάνα μου στην ζωή μου. Τώρα που επιτέλους δεν την έχω δώδεκα ώρες την ημέρα μαζί. Μέλωσαν οι διαφορές μας, αμβλύνθηκαν, μάθαμε να ζούμε με αυτές, να τις αποδεχόμαστε και να τις σεβόμαστε. Δεν θα πίεζα ποτέ την μάνα μου να μην πάει στην Ανάσταση ή στο Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Δεν θα πήγαινα ποτέ πια εγώ- ούτε μαζί της, ούτε για κείνη. Μάθαμε να σωπαίνουμε κι αυτό δεν είναι ασήμαντο. Μάθαμε και να μιλάμε. Για τα ουσιαστικά. Και φάνηκε τώρα που επιτελούς κάναμε κουβέντα πως δεν διαφέρουμε τόσο εγώ κι εκείνη.

Κι από την άλλη έκανε και κάτι άλλο που με συγκίνησε ακόμα πιο πολύ. Πριν κανέναν μήνα σήκωσε ανάστημα, είπε «Αν ξαναπειράξεις το παιδί μου, θα έχεις να κάνεις μαζί μου», σε κάποιον που με πείραξε. Πρώτη φορά. Πρώτη φορά όταν το παιδί σου είναι 37 και ήδη μάνα δυο παιδιών; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που το είπε. Που το έκανε. Που άφησε την αγάπη ελεύθερη να αποδείξει τον εαυτό της. Κι αυτό είναι που μετράει.

Υ.Γ.42 Η μάνα μου δεν έχει ίντερνετ.