Στον Παρατεταμένο χρόνο πρωταγωνιστεί ο Σάμιουελ Μπέκετ. Ένας Σάμιουελ Μπέκετ 83 ετών, κλεισμένος στον οίκο ευγηρίας Tier Temps, που αναπολεί τα πρώτα χρόνια του στο Παρίσι στις υπηρεσίες του Τζέημς Τζόυς (τον βοηθούσε να κρατήσει σημειώσεις για την Αγρύπνια), που μιλάει από κάποια στιγμή και μετά σχεδόν μόνον με λογοτεχνικά παραθέματα (ναι, από τον τίτλο καλά μαντέψατε, αναφέρεται και σε κάποιον άλλον συνέχεια, αν και σκιωδώς).
Η Μάυλις Μπεσσερί έγραψε ένα βιβλίο ταμάμ για μας τα λογοτεχνικά nerds, πατάει πάνω σε όλες τις ευαισθησίες μας, στιγμές στιγμές μοιάζει σαν ένα λογοτεχνικό κουίζ, ποι@ θα βρει τις περισσότερες λογοτεχνικές αναφορές. Ταυτόχρονα το βιβλίο μιλά για τα γηρατειά, τη φθορά του ανθρώπινου σώματος, τον επικείμενο θάνατο, με τρόπο βαθύ και συγκινητικό. Η συγγραφέας αγαπάει τον Άνθρωπο.
Η δυσκολία να κάνεις ακόμα και απλά πράγματα, να πλυθείς, να περπατήσεις, να φας, να γράψεις, το πώς σε όσους χρήζουν φροντίδας οι φροντιστές συμπεριφέρονται σαν να είναι μικρά παιδιά που έχουν το ακαταλόγιστό (ακόμα κι αν αυτοί είναι ο Μπέκετ). Η αφήγηση διασπάται, πότε μας μιλά ο ίδιος ο Σαμ (σικ), ποτέ βλέπουμε τις σημειώσεις των νοσημευτών του στον οίκο ευγηρίας ή στο νοσοκομείο. Λεπτομέρειες γιγαντώνονται και γίνονται το βασικό θέμα.
Δεν πρόκειται για μια μυθιστορηματική βιογραφία, αν και είμαι σίγουρη πως η συγγραφέας έκανε ενδελεχή έρευνα. Είναι ένα μυθιστόρημα με ήρωα τον Σάμιουελ Μπέκετ λίγο πριν πεθάνει. Αυτό είναι που το ξεχωρίζει, ο συγγραφέας γίνεται μυθιστορηματικός ήρωας, που μοιάζει και δεν μοιάζει να περιμένει τον Θάνατο. Το διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον αν και σχετικά αργά (το μέγεθός του σε προδιαθέτει για άλλους ρυθμούς ανάγνωσης). Το απόλαυσα, κάθε σελίδα ήταν καλοκαμωμένη, σε καμιά στιγμή δεν ένιωσες πως η συγγραφέας «κλέβει» ή πως χρησιμοποιεί τον μυθιστορηματικό της Μπέκετ ιδιοτελώς. Η ιστορία ενός Ιρλανδού συγγραφέα που έζησε κυρίως στο Παρίσι κι έγραψε σχεδόν μόνον γαλλικά και στο τέλος γυρνά στα F*ck της μητρικής του γλώσσας, σαν παράσημο για την έφηβη μαγκιά του, είναι συγκινητική. Και για αυτό ακόμα πιο βέβηλη. Ο ίδιος θα καταδίκαζε. Ή ίσως κι όχι. Και τώρα ξαναδιαβάζω Μολλόυ.
Κατερίνα Μαλακατέ
Υ.Γ. 42 Το βιβλίο πήρε το Goncourt 2020 για πρωτοεμφανιζόμενους, και το έβγαλε ο Gallimard! Η συγγραφέας είναι γεννημένη το 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου