Περιδιαβαίνοντας στο παζάρι του βιβλίου πριν κάποιο καιρό, του Αγίου Βαλεντίνου ήτανε θαρρώ, βρήκα ένα βιβλίο με 1 ευρώ. Το σήκωσα στοργικά από το σωρό των ανύπαρκτων εκδόσεων, το μύρισα, μια ιδιότυπη οσμή από κακή έκδοση και χρόνια κλεισούρας στις αποθήκες, του έδωσα στα κρυφά ένα φιλάκι και το έβαλα στο καλαθάκι μου. Ήταν το πρώτο μυθιστόρημα του Νίκου Βλαντή, «Αλκιβιάδης Δεσμώτης» από τις εκδόσεις Απόπειρα. Και μιας και ο Βλαντής περιλαμβάνεται στους αγαπημένους μου έλληνες και το παρθενικό του δεν το είχα βρει, έσκασα ένα μικρό χαμόγελο και χάρηκα που πέρασα τη μέρα μου μέσα στην κακόγουστη σκηνή του παζαριού. Μετά το ξέχασα…..
Το διάβασα με όλη τη χαρά του ανέκδοτου συγγραφέα – είναι το πρώτο βιβλίο κάποιου που τελικά τα κατάφερε – με όλη την επιείκεια, αλλά και μια κρυφή χαρά όπου του φαινόταν πως ήταν το πρώτο. Έπειτα μελαγχόλησα. Κάποιοι άνθρωποι τα καταφέρνουν εξαιρετικά από την αρχή.
Στην Αθήνα του 21ου αιώνα έχει κυριαρχήσει μια καινούρια ιδεολογία. Τα πάντα έχουν γίνει οικολογικότερα, οι γειτονιές έχουν αναπλαστεί, η κυρίαρχη φιλοσοφία είναι μίγμα ενός αρχαιοελληνικού υλισμού και μοντέρνας οικολογίας. Υπεύθυνος για αυτή την αλλαγή είναι ένας άντρας, ο Αλκιβιάδης, ο αρχηγός της Ακαδημίας, του οργανισμού δηλαδή που τα κατάφερε να γίνει κυρίαρχη ιδεολογία. Εμείς τον βρίσκουμε μεσήλικα, εγκλωβισμένο μες στην ίδια την εικόνα του, να βάλετε από συνομωσίες για να πέσει από την ηγεσία, να μη μπορεί να βρει την προσωπική του ισορροπία, όσο κι αν διδάσκει τους άλλους. Στην ιστορία εμπλέκεται μια γυναίκα, όπως πάντα που στην αρχή θα προσπαθήσει να τον καταστρέψει, έπειτα θα τον αγαπήσει, και μετά θα πάρει τη μοίρα στα χέρια της.
Ο Βλαντής σχεδίασε από την αρχή ένα μεγαλεπήβολο βιβλίο, αντάξιο των ξένων δυστοπιών. Δεν τα κατάφερε φυσικά σε όλα τα σημεία, αλλά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, ειδικά για πρωτόλειο. Η συνέχεια ήταν εξίσου λαμπρή, με αποκορύφωμα το Writersland.
"Αλκιβιάδης Δεσμώτης", Νίκος Βλαντής, εκδ. Απόπειρα, 200, σελ. 299
Το διάβασα με όλη τη χαρά του ανέκδοτου συγγραφέα – είναι το πρώτο βιβλίο κάποιου που τελικά τα κατάφερε – με όλη την επιείκεια, αλλά και μια κρυφή χαρά όπου του φαινόταν πως ήταν το πρώτο. Έπειτα μελαγχόλησα. Κάποιοι άνθρωποι τα καταφέρνουν εξαιρετικά από την αρχή.
Στην Αθήνα του 21ου αιώνα έχει κυριαρχήσει μια καινούρια ιδεολογία. Τα πάντα έχουν γίνει οικολογικότερα, οι γειτονιές έχουν αναπλαστεί, η κυρίαρχη φιλοσοφία είναι μίγμα ενός αρχαιοελληνικού υλισμού και μοντέρνας οικολογίας. Υπεύθυνος για αυτή την αλλαγή είναι ένας άντρας, ο Αλκιβιάδης, ο αρχηγός της Ακαδημίας, του οργανισμού δηλαδή που τα κατάφερε να γίνει κυρίαρχη ιδεολογία. Εμείς τον βρίσκουμε μεσήλικα, εγκλωβισμένο μες στην ίδια την εικόνα του, να βάλετε από συνομωσίες για να πέσει από την ηγεσία, να μη μπορεί να βρει την προσωπική του ισορροπία, όσο κι αν διδάσκει τους άλλους. Στην ιστορία εμπλέκεται μια γυναίκα, όπως πάντα που στην αρχή θα προσπαθήσει να τον καταστρέψει, έπειτα θα τον αγαπήσει, και μετά θα πάρει τη μοίρα στα χέρια της.
Ο Βλαντής σχεδίασε από την αρχή ένα μεγαλεπήβολο βιβλίο, αντάξιο των ξένων δυστοπιών. Δεν τα κατάφερε φυσικά σε όλα τα σημεία, αλλά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, ειδικά για πρωτόλειο. Η συνέχεια ήταν εξίσου λαμπρή, με αποκορύφωμα το Writersland.
"Αλκιβιάδης Δεσμώτης", Νίκος Βλαντής, εκδ. Απόπειρα, 200, σελ. 299
Είδες τι μπορείς να βρεις με 1 ευρώ; Το κακό είναι οτι πιθανότατα δεν θα καταφέρουμε να βρουμε αυτό το βιβλίο, όσο κι αν ψάξουμε... Εδώ για γνωστούς τίτλους ψάχνουμε επί ματαίω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ο κόσμος δεν διαβάζει, κι όταν το κάνει προτιμάει φτηνά μυθιστορήματα αγάπης ή ψευδο-επιστημονικά τύπου Λιακόπουλα...
Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Για χιλιοστή φορά ένα ερωτικό τρίγωνο μάνα κόρη ξάδελφος, θα εκδοθεί. Για τα άλλα η άβυσσος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με τα σχόλια για το βιβλίο, είναι πολύ καλό -για πρωτόλειο, ειδικά- και διαφοροποιείται αρκετά από το ελληνικό λογοτεχνικό κλίμα - συνυπολογίζοντας και την εποχή που γράφτηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Εγώ, αν θυμάμαι καλά, το είχα βρει πέρυσι σε κεντρικό βιβλιοπωλείο - δεν είχα καταλάβει ότι είναι δυσεύρετο).
Πάντως φέτος τουλάχιστον δύο πρωτοεμφανιζόμενοι έχουν κάνει αντίστοιχες κινήσεις, κάτι πολύ θετικό κατά τη γνώμη μου: ο Βαγγέλης Μπέκας με το 13ο Υπόγειο (Μπαρτζουλιάνος) και ο Δημήτρης Οικονόμου με την Πόλη του Αναστέλλοντος Ηλίου (Μελάνι) - έχει ενδιαφέρον ότι κι ο Οικονόμου είναι πολιτικός μηχανικός όπως ο Βλαντής (μηχανικός, αλλά όχι πολιτικός, είναι κι ο Μπέκας, τώρα που το σκέφτομαι) και, αν και λιγότερο μεγαλεπίβολο το δικό του μυθιστόρημα, έχει κοινές αφετηρίες με τον Αλκιβιάδη.
ΥΓ. Το μπλογκ το βρήκα επειδή... είδα το όνομά σου στους αναγνώστες μου (μου επιτρέπεις, ελπίζω, τον ενικό), αλλά έρχομαι και ξανάρχομαι γιατί μπλογκ που γράφει για Murakami και McEwan -τους υπεραγαπώ και τους δύο- δεν μπορεί παρά να έχει ενδιαφέρον για μένα.
Δεν είναι δυσέρευτο, εχώ δεν είχα πέσει επάνω του τόσον καιρό. Και όταν το βρήκα με ένα ευρώ, είπα να το πάρω :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα.
Να πω κι εγώ ένα γεια σαν φίλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφο να βρίσκεις βιβλία που από καιρό αναζητάς, να τα βρίσκεις εκεί ξεχασμένα μέσα στο σωρό με ενα ευρώ. Χαμογελώ και εγώ μαζί σου και σου προτείνω να επισκεφτείς παλαιοβιβλιοπωλεία. Στα μέρη αυτά η χαρά αυτή είναι γύρω γύρω τοποθετημένη στα ράφια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φίλοι είναι πάντα ευπρόσδεκτοι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσουν τα παλαιοπωλεία, αν και δεν κατεβαίνω συχνά, το ομολογώ.
Έκλεισε ένα καλό που είχα στο Μοναστηράκι,ατυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετισμούς..