Κραυγή σιωπής
αναστατώνει τον ύπνο του ζώου
καθώς αμέριμνο κείτεται
κάτω από κείνα τα άστρα
Πάνω στην γούνα του τρωκτικού
λάμπει το φεγγάρι
Ο κύκλος του μισός
μα το ζυγώνουνε πουλιά
Μια κουστωδία
από μακρινούς του παρελθόντος αγγέλους
Αποσκοπούν
στη μελώδια των άστρων.
Όταν,
Εμφανίζεται
Δίχως αιδώ
Εκείνη
Την ακολουθούν τέσσερα πουλιά
μα αυτή μισεί το αηδόνι
Την αφουγκράζονται τρεις κυκλικοί θόρυβοι
Ανασταίνομαι στο πέρασμα της
Ενώ,
Κάποιος θα ήθελε να πιει
από την πηγή που αναβλύζει στα λιονταρίσια χείλη της.
Δυο Θεοί τη στοιχειώνουν
Αυτή σε κανέναν δε δίνεται
Καθώς την κοιτώ να περιδιαβαίνει εμπρός μου
Δίνω στο παρελθόν της την αγνότητα πουλιού.
Mιά ποίηση γεμάτη σύμβολα,που παύει να είναι ποίηση αλλά ένας χάρτης και ένα αίνιγμα που θέτει ο ποιητής στον εαυτό του αντικριστά...Ωραίο ,πολύ Γιουνγκιανή ποίηση, και αρκούντως αποκαλυπτική μες το μυστήριο της...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτό την εγκατέλειψα, πάντα έβαζα τον εαυτό μου απέναντι, ποτέ μέσα. Αυτό είναι το τελευταίο ποίημα που έγραψα, πριν 3 χρόνια. Έκτοτε, πεζό....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω με το πεζό πατάς καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως γιατί αυτό το ποίημα δεν έχει τίτλο;
Κανένα ποιήμα μου δεν είχε τίτλο. Έχω δεκάδες χαρτιά Α4 άτιτλα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα την απορία γιατί ενώ γράφεσαι μέλος στον λογόκηπο δεν δημοσιεύεις κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου λύθηκε η απορία.
Ήμουν μέλος στον παλιό λογόκηπο, έτσι βρέθηκα μέλος του μπλογκ. Τόσο πολύ δεν σου άρεσε το πόνημά μου;
ΑπάντησηΔιαγραφή