Λοιπόν, επίτηδες, δεν ήθελα να πω κάτι για το Ρίτσο. Τα «αφιερώματα», τα «έτη» και τα άλλα συναφή με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Αλλά τις τελευταίες μέρες με τόσα ποστ και τόσα σχόλια στο ραδιόφωνο, ο ποιητής τριγυρνά συνέχεια στο μυαλό μου. «Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου…»
Με το Ρίτσο είχα μια ιδιότυπη σχέση από την αρχή. Τα μικρά του ποιήματα δεν με πολυαφορούν (ίσως να φταίει που ο εφηβικός μου έρωτας μού τα διάβαζε μετά μανίας στα θρανία) και γι’ αυτό δεν είχα ασχοληθεί με τα μεγάλα. Τον Ρίτσο τον ανακάλυψα χάρη στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ και τα cd προσφοράς. Ε, ναι λοιπόν, τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» την άκουσα πρώτα από τη μαγευτική φωνή του, την έμαθα απέξω, κάθε ανάσα και κάθε παύση και μετά διάβασα τα γράμματα και τις τελείες της. Ακόμα και τώρα αν την αποζητήσω, θα την ακούσω, δε θα τη διαβάσω.
«Άφησε με να’ ρθω μαζί σου», μες στο μυαλό μου, ακόμα και πόσο πρέπει να σύρεται η φωνή σε κάθε στίχο έχω. Αργότερα, μαθαίνοντας κάποια από τα στοιχεία της βιογραφίας του, συμπάθησα και τον άνθρωπο, τις ιδέες του. Βλέποντας φωτογραφίες του αγάπησα την εικόνα του (θα μπορούσα να είμαι μια μικρή…. Ριτσίτσα, αν κι είμαι σίγουρη πως εκείνου δεν θα του καίγονταν καρφί, αν ζούσε).
Δε με νοιάζει γιατί ο Ρίτσος δεν πήρε το Νόμπελ, ή μάλλον με νοιάζει και μ’ αρέσει που ο Ρίτσος δεν πήρε το Νόμπελ. Τη σονάτα δεν την αγαπώ όπως τα ποιήματα του Σεφέρη ή του Έλιοτ, με τη λογική μου, την αγαπώ με κείνο το κομμάτι του μυαλού μου που επηρεάζεται μόνον από το συναίσθημα. Κι αυτό, μάλλον, είναι ο στόχος της ποίησης.
Με το Ρίτσο είχα μια ιδιότυπη σχέση από την αρχή. Τα μικρά του ποιήματα δεν με πολυαφορούν (ίσως να φταίει που ο εφηβικός μου έρωτας μού τα διάβαζε μετά μανίας στα θρανία) και γι’ αυτό δεν είχα ασχοληθεί με τα μεγάλα. Τον Ρίτσο τον ανακάλυψα χάρη στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ και τα cd προσφοράς. Ε, ναι λοιπόν, τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» την άκουσα πρώτα από τη μαγευτική φωνή του, την έμαθα απέξω, κάθε ανάσα και κάθε παύση και μετά διάβασα τα γράμματα και τις τελείες της. Ακόμα και τώρα αν την αποζητήσω, θα την ακούσω, δε θα τη διαβάσω.
«Άφησε με να’ ρθω μαζί σου», μες στο μυαλό μου, ακόμα και πόσο πρέπει να σύρεται η φωνή σε κάθε στίχο έχω. Αργότερα, μαθαίνοντας κάποια από τα στοιχεία της βιογραφίας του, συμπάθησα και τον άνθρωπο, τις ιδέες του. Βλέποντας φωτογραφίες του αγάπησα την εικόνα του (θα μπορούσα να είμαι μια μικρή…. Ριτσίτσα, αν κι είμαι σίγουρη πως εκείνου δεν θα του καίγονταν καρφί, αν ζούσε).
Δε με νοιάζει γιατί ο Ρίτσος δεν πήρε το Νόμπελ, ή μάλλον με νοιάζει και μ’ αρέσει που ο Ρίτσος δεν πήρε το Νόμπελ. Τη σονάτα δεν την αγαπώ όπως τα ποιήματα του Σεφέρη ή του Έλιοτ, με τη λογική μου, την αγαπώ με κείνο το κομμάτι του μυαλού μου που επηρεάζεται μόνον από το συναίσθημα. Κι αυτό, μάλλον, είναι ο στόχος της ποίησης.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Ακόμα και τώρα, που λόγω του αφιερώματος διάβασα πολλούς στίχους του που δεν ήξερα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η σονάτα του είναι ό,τι πιο δυνατό, πιο λυπητερό, πιο αληθινό που έχει γράψει.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
ΑπάντησηΔιαγραφήμονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
΄Αφησέ με νά' ρθω μαζί σου".
Σε χαιρετώ.
Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο στόχος αλλά θα έπρεπε να είναι ένας απ' τους στόχους της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη σονάτα τη διάβασα πρώτη φορά χωρίς να ξέρω τη διαβάζω. Μόλις την τελείωσα απλά την ξαναδιάβασα και άρχισα να απομονώνω φράσεις που μου άρεσαν. Στο τέλος κατέληξα να έχω απομονώσει όλο το ποίημα:)
Καλημερούδια
Λίγη υπερβολή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν... (εντάξει, ένας από τους στόχους)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αρέσει να διαβάζω την ποίηση δυνατά, μόνη μου, σαν την τρελή, σε ένα φανταστικό ακροατήριο. Η σονάτα είναι τέλεια γι' αυτό. Κάθε της φράση.
Διάβαζα το όμορφο κείμενό σου και μέσα μου αντηχούσε η βελούδινη φωνή του να μου μιλά ξανά τα ίδια λόγια, που στριφογύριζαν πριν λίγες μέρες στο νου μου όταν έγραφα ΤΟ ΣΠΙΤΙ... Τούτο το σπίτι, παρ' όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει. Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του, να ζει απ' τους νεκρούς του, να ζει απ' τη βεβαιότητα του θανάτου του και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ' ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν από λίγο καιρό είχα βάλει και εγώ τη μαγική φωνή του στο blog μου να διαβάζει τη σον΄τα του σεληνόφωτος, ένα καταπληκτικό ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυάγγελε, το ΣΠΙΤΙ μού άρεσε πολύ.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε ακάμα, θα ήθελα κι εγώ να το βάλω, αλλά φευ δεν ξέρω πως.... Ή δεν το έψαξα, για να είμαι ακριβέστερη, είμαι ελαφρώς άσχετη ακόμα. Αν και η σονάτα θα σας έπαιρνε όλων τα μυαλά και μετά άντε να διαβάσετε τα ποστ μου. :)
Το βρήκα αό το youtube και για να μην έχω το ίδιο πρόβλημα δεν έγραψα τίποτε, μπροστά στην ανάγνωση αυτή δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ. Σκεφτόμουν πιο περίπλοκα πράγματα, να το ανεβάσω πρώτα και μετά.... αλλά το youtube είναι μια καλή λύση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει περάσει καιρός από όταν αναρτήσατε κι ίσως εν τω μεταξύ θα το έχετε πληροφορηθεί, μα ως θαυμαστρια κι εγώ του Ρίτσου ήθελα να θυμίσω εδώ πως (ίσως λόγω των πολιτικών του απόψεων) μπορεί να μην προτάθηκε από την Ελλάδα για Νόμπελ αλλά πήρε το Λένιν το αντίστοιχο της τότε ΕΣΣΔ. Κι επίσης η αγαπητή σας Σονάτα έχει πάρει το ελληνικο 'Πρώτο Κρατικό Βραβείο ποίησης' το 1957.
ΑπάντησηΔιαγραφή________ Πέρασα ώρα απόψε εδώ, το χαίρομαι το blog σας & σας εύχομαι καλή ανάγνωση.
Το ξέρω αυτό, για αυτό και το σχόλιο για το Νόμπελ. Όχι ίσως, σίγουρα λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων δεν προτάθηκε. Χαίρομαι που σας άρεσε το μπλογκ κι ελπίζω να σας συντροφέψει κι άλλα βράδια. Καλές μας αναγνώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή