21/2/12

Ο παππούς Ισαάκ Ασίμωφ.....


Σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες τί ήταν αυτό που μου έβαλε το μικρόβιο της γραφής. Πέρα από την έμφυτη κλίση μου, το πρώτο μου ποίημα το έγραψα πολύ νωρίς – αλλά αυτό το κάνουν πολλά παιδάκια- και την άθλια εφηβεία μου, που με οδηγούσε στην δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου με βία και με έκανε να καταβροχθίζω ολόκληρα ράφια από κλασικούς (έχω διαβάσει σχεδόν όλη τη γενιά του 30, πάρα πολλά από τον Τολστόι, τον Ντοστογέφσκι, τον Τσέχωφ έτσι και τα περισσότερα δεν τα έχω ξαναδιαβάσει, πράγμα που είναι κρίμα, γιατί ξαναδιαβάζοντας τους αδελφούς Καραμαζωφ, ας πούμε, συνειδητοποίησα πως την πρώτη φορά στα δεκατέσσερα δεν είχα καταλάβει τίποτα, έμεινα στην ιστορία) δεν είχα μες στην οικογένεια άλλο ερέθισμα δυνατό. Εκτός από…. ουπς, την μανία του μπαμπά με την επιστημονική φαντασία και συγκεκριμένα με τα βιβλία του Ασίμωφ.

Ο αγαπητός παππούς του S.F. είχε μια ευγενή συνήθεια, σε κάθε του βιβλίο εν είδει προλόγου έβαζε ένα επεισόδιο από τη συγγραφική ζωή του, πότε ήταν ο διαπληκτισμός του με κάποιον εκδότη, πότε τι τον οδήγησε να σκεφτεί την ιστορία, κάποτε μονάχα σκόρπιες σκέψεις που με κάποιο τρόπο έδεναν την ιστορία. Με άλλα λόγια, και ίσως άθελα του, ο Ασίμωφ κινούσε μέσα μου τη διαδικασία να σκεφτώ πως γεννιέται τέχνη, από ένα ασήμαντο επεισόδιο στο δρόμο, μέχρι το τι μαγείρεψε η γυναίκα του χθες. Το πρώτο μου διήγημα το έγραψα με αφορμή ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση για την αφή των τυφλών. Το επόμενο γιατί διάβασα μια ιστορία σε ένα περιοδικό. Τα διηγήματά μου σχεδόν πάντα έχουν ένα στοιχείο «μαγικό», άλλοτε πάλι είναι καταφανώς αστυνομικά ή επιστημονικής φαντασίας, απροκάλυπτα αποδίδουν τα εύσημα εκεί που τους ανήκουν, στον παππού Ασίμωφ που βιβλίο του έχω να πιάσω στα χέρια μου καμιά δεκαπενταετία, που τα χιλιοδιαβασμένα τους αντίτυπα έμειναν τιμωρία στο πατρικό μου – ήταν του μπαμπά- που ο συγγραφέας τους είχε την καλοσύνη στα πρελούδια του να μοιράζεται λίγη από την καθημερινή του έμπνευση με όλους.   


Υ.Γ. Καλά, έκτοτε μπορεί να έχουν διευρυνθεί οι επιρροές μου :-Ρ

5 σχόλια:

  1. τί να πεις για τον "παππού" του SF..."μην αγγίζετε" θα έλεγε μια ταμπέλα... και για μένα ήταν όχι απλά μια ανακάλυψη της εφηβείας αλλά και της νεοτητας, αλλά μια διαρκής συντροφιά και απόδραση σε ένα "άλλο" κόσμο... γιατί τελικά SF είναι η αιώνια αγωνία, η ανάγκη να πετάξεις σε άλλα σύμπαντα, να φανταστείς...
    ο Ισαάκ Ασίμωφ είναι από αυτούς που θα λέγαμε most prolific writers ever...είχε τρελλά ερωτική σχέση με την πένα, λες και ήρθε στον κόσμο αυτό μόνο για να γράφει...σχεδόν 500 βιβλία και χιλιάδες άλλα αυτόνομα κείμενα...
    ο κόσμος ου βιβλίου, και γενικά η ανθρωπότητα, η φαντασία, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, ο κινηματογράφος θα ήταν πολύ φτωχότερα αν δεν είχε υπάρξει...
    η επιστήμη και η τεχνολογία πειραματίστηκαν με τις ιδέες του, μπορούμε να πούμε ότι ίσως αποτέλεσαν πολλές φορές τον "ορίζοντά" τους...
    για μένα, Ο Ασίμωφ και ο Αρθουρ Κλαρκ είναι ιερά τέρατα, αξεπέραστα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κατερίνα? συγχώρεσέ με που ρωτάω (οι άλλοι ίσως να ξέρουν εγώ πάντως όχι): τα γραπτά σου μπορούμε κάπου να τα βρούμε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. JonyG, όχι τα γραπτά μου δεν είναι κάπου στο δίτυο, αν και το σκέφτομαι σοβαρά πια να ανεβάσω αρκετά.

    Όσο για τον Ασίμωφ συμφωνούμε, ιερό τέρας, έχω διαβάσει άπειρα βιβλία του κι όμως πάντα κάποιο μένει που να μην έχω διαβάσει. Για να μην πούμε για τους τρεις νόμους της ρομποτικής που υποψιάζομαι πως θα τους βάζουν στα ρομποτ αν ποτέ υπάρξουν μόνο και μόνο από λατρεία στον Ασίμωφ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καιρό είχα να επισκεφτώ το ομολογώ το σπίτι σου και βλέποντας την ανάρτηση για τον Ισαάκ Ασίμωφ σχεδόν συγκινήθηκα... ακόμα υπάρχουν τα βιβλία του κάπου, σε κάποια προθήκη, όχι ξεχασμένα... απλώς, περιμένουν... αυτός, ο Άρθουρ Κλαρκ, ο Χένλάιν και κάποιοι άλλοι υπήρξαν σημαντικοί στην εφηβική μου διαμόρφωση... χάρηκα που σε ξανασυνάντησα... να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εγώ είχα καιρό να σε επισκεφτώ.... Ο ασίμωφ με συντρόφεψε καλά σε όλη μου την εφηβεία και χαίρομαι για αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή