«Η λέσχη των νέων πιανιστών», Ketil Bjornstad

Εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο και αφηγηματικά αρτιότατο, «Η λέσχη των νέων πιανιστών», ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν για να ξεμπλοκάρω αναγνωστικά, να βυθιστώ σε μια πλοκή, να ταυτιστώ με τον ήρωα και να ρουφήξω το βιβλίο.

Το μυθιστόρημα του Νορβηγού Ketil Bjornstad (που αρνούμαι να προφέρω το όνομά του) είναι γεμάτο μουσικές, ακολουθεί τον ήρωά του σε μια δύσκολη αλλά όχι παραδόξως σκοτεινή εποχή. Ο νεαρός Άξελ, που μόλις έχασε την μητέρα του σε ένα ατύχημα που δεν ήταν ακριβώς ατύχημα, αποφασίζει να παρατήσει το σχολείο και να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στις σπουδές του πιάνου. Είναι ένα σπουδαίο ταλέντο, έχει στόχο, όμως τα πράγματα δεν του έρχονται όπως τα υπολογίζει. Ίσως τελικά να μην είναι ο καλύτερος της γενιάς του.

Ο πατέρας και η αδελφή του Κατρίνε δυσκολεύονται κι αυτοί να τα βγάλουν πέρα με τον θάνατο της μάνας, που μοιάζει να επέλεξε την εύκολη λύση∙ την έξοδο. Οι νεαροί που πλαισιώνουν τον Άξελ είναι οι ανταγωνιστές του στο σκληρό παιχνίδι της επιβίωση στον κόσμο των σολίστ, η Ρεμπέκα, η Μαργκρέτε Ιρένε, ο Φέρντιναντ, πιανίστες που περιμένουν να μπουν στον διαγωνισμό και να γίνουν οι πρώτοι, να κερδίσουν. Όμως για τον Άξελ σημασία δεν έχει παρά μόνο ένα άτομο, η Άνια Σκουγκ, που την βλέπει κάθε μέρα καθώς πηγαίνει στο ιδιωτικό της σχολείο.

Η μουσική παίζει τον πρωταρχικό ρόλο εδώ, είναι ένα βιβλίο που δεν μπορείς παρά να το διαβάσεις ακούγοντας. Όμως η ιστορία είναι εξίσου σημαντική. Δεν είναι εύκολο να γράφει κανείς για την ψυχοσύνθεση των εφήβων, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για εφήβους σαν κι αυτούς, συνέχεια στην πίεση, δίχως να τους επιτρέπεται ούτε ένα στραβοπάτημα. 

Η σεξουαλική αφύπνιση του Άξελ, η προσπάθειά του να διαχωρίσει τον έρωτα και την εμμονή του για την Άνια Σκουγκ από την εντελώς γήινη ευχαρίστηση του σεξ που νιώθει με την απωθητική κατά τα άλλα Μαργκρέτε Ιρένε είναι το άλλο κομμάτι του βιβλίου. Ενώ, το να παρακολουθεί κανείς την Άνια, από μακριά, να μην αντέχει και να σταματά να τρώει, είναι ιδιαίτερα επίπονο.

Η μετάφραση είναι από τα Νοβηγικά, η έκδοση  καλαίσθητη κι ο Μπγιόρνσταντ γράφει τελικά έτσι όπως θα έπρεπε να γράφουμε όλοι, απλά, κατανοητά και με συναίσθημα.

«Η λέσχη των νέων πιανιστών», Κετίλ Μπγιόρνσταντ, μετ΄Γιούλικα Σαμαρά, εκδ. Πόλις, σελ. 444, 2009