Για να είμαι

Κάποιες φορές το να μην διαβάζεις είναι βάλσαμο, μοιάζει περίπου σαν διακοπές στην θάλασσα για executive εταιρίας. Κάποτε το να μην διαβάζεις και να μην ξεχωρίζεις, στο μετρό ή στην τράπεζα ή στην θάλασσα, μοιάζει παρηγοριά για όλα όσα θα θελες. Μια κανονικότητα. Την αίσθηση της πληρότητας∙ κάνοντας αγκαλιές το μωρό σου το πρωί και διαλέγοντάς του το φορμάκι του.

Η γαμημένη η πληρότητα καραδοκεί σε ένα σωρό στιγμές κι έπειτα χάνεται και γυρνούν οι σκέψεις, βασανιστικές, για το ένα και το άλλο. Ίδια με αυτή την κανονικότητα, αυτή που πάλεψα να αποκτήσω μια ολόκληρη ζωή, να μοιάζω, να είμαι, να αισθάνομαι αυτό που πρέπει.

Ώρες ώρες αυτές, η κανονικότητα και η πληρότητα, με στοιχειώνουν. Δεν τις έχω και ποτέ δεν τις είχα. Τις κυνηγάνε παντού. «Τρώει αργά όμως», μου είπε η κυρία στον παιδότοπο. Της είχε χαλάσει τον προγραμματισμό για την τούρτα. Δεν ανταπεξήλθε στην κοινή πρακτική, ξεχώρισε. Τρώει αργά όμως, μου είπε. Δεν είπε έχει εξαιρετικό λεξιλόγιο, δεν είπε είναι πολύ όμορφος. Είπε «τρώει αργά» και «είναι μικρόσωμος για την ηλικία του». Αυτά είπε. Δεν ήταν κανονικός με τα δικά της στάνταρ.

Ώρες ώρες το να μην διαβάζω με κάνει μια φυσιολογική μάνα. Δεν ξεχνάω να μαγειρέψω στο μωρό. Δεν είμαι αμελής στα e-mails. Δεν απογοητεύω κανέναν. Δεν φαίνομαι σε κανέναν εξωτική. Η διακοπή του διαβάσματος εμπεριέχει πάντοτε το κίνδυνο να μην ξαναγυρίσω σε αυτό. Να μην είμαι.

Αυτό που είμαι μετριέται σε λέξεις. Αυτή είναι η αλήθεια. Η νόρμα μου. Η δική μου. Αυτό που είμαι μετριέται σε αριθμούς λέξεων και υπογραμμισμένες φράσεις, και ολοένα πιο διαπλεκόμενες ιστορίες στο μυαλό μου. Αυτό με κάνει να τα βγάζω πέρα, ο μόνος τρόπος να προσεγγίσω την πραγματικότητα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, το ξέρω. Πιο κανονικοί. Δεν τους έχω και ποτέ δεν τους είχα. Έπειτα από κάθε αγρανάπαυση γυρνώ στο διάβασμα. Για να είμαι.