Όταν η Εύη Λαμπροπούλου έγραφε το "χάπι Λου", σίγουρα ήξερε το θέμα της, σε κάποιες στιγμές νιώθεις πως σου μιλάει η ίδια η συγγραφέας, πως όλα αυτά έχουν συμβεί κι απλά τα διηγείται. Βέβαια, το βιβλίο μιλάει για μια γενιά πια νεκρή, πριν δέκα χρόνια που γράφτηκε οι τριαντάρηδες πάνω κάτω βρίσκονταν σε αυτή την μπερδεψούρα. Η δικιά μας γενιά που ακολούθησε είναι απλά άνεργη, κι αυτό αρκεί για όλες τις ανησυχίες του κόσμου.
Το καλό του βιβλίου είναι η κάπως συνειρμική γραφή, η φρεσκάδα, ο τρόπος που μας μιλά για την «γενιά του Κλικ» χωρίς όμως να ενστερνίζεται την ιδεολογία, μόνο που και που την φρασεολογία του. Εν ολίγοις, κι εμείς που ήμασταν είκοσι τότε, πάνω κάτω τα ίδια κάναμε και τα ίδια μας απασχολούσαν.
Η Λου είναι ένα κορίτσι γύρω στα τριάντα που κάνει μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, πάνω σε κάτι απροσδιόριστες αποικίες βακτηρίων, και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Μέσα στον πανικό των περιστασιακών έκστασι και σπιντ, στην θολούρα των γκομενικών της και τη χημική λαίλαπα από αντικαταθλιπτικά και χάπια ύπνου, γνωρίζουμε όλο το μικρόκοσμο των φίλων της. Και ναι, περιστασιακά όλοι θέλουν να πάνε με όλους, κανείς δεν ξέρει τί θέλει να κάνει με τη ζωή του, τί να επιλέξει, τί να αφήσει, πώς να απελευθερωθεί χωρίς να χαθεί. Κι όλο αυτό με την ανεμελιά της πρώτης δεκαετία του 21ου αιώνα. Η δεύτερη είναι που μας γάμησε.
Υ.Γ.1 Το βιβλίο είναι μέχρι αηδίας ευκολοδιάβαστο, νομίζεις πως τελειώσες νουβέλα αν και αριθμεί 325 σελίδες.
Υ.Γ.2 Ο τίτλος είναι πραγματικά άπαιχτος. Σατιρίζει την κατάσταση της Λου, μια ολόκληρη εποχή, τον ίδιο του τον εαυτό. Υπέροχο.
Ωραία, ότι πρέπει για μετά το 2666
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον κάπως... light για μετά το 2666 :-P Το τελείωσες Ιω, πώς σου φάνηκε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι ακόμα, είμαι στα μισά του τέταρτου "βιβλίου", αυτό με τους φόνους, το πιο μεγάλο και ζοφερό κεφάλαιο. Μ' αρέσει η γραφή του, το στυλ, το διαβάζω γρήγορα. Ακόμα και αυτό το κομμάτι με τους φόνους που είναι οδυνηρό, διαβάζεται γρήγορα, είναι καταιγιστική η γραφή του. Δεν ξέρω, από τότε που το άρχισα θέλω να δω τι θα γίνει στη συνέχεια. Ίσως ελπίζω σε κάποια κάθαρση, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα έρθει... θα δούμε στο τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλα, δεν θα την ελεγα νεκρη τη γενιά του Χάπι Λου, στο βιβλιο ήταν κατω απο τριάντα, ζουν ακόμα οι άνθρωποι. Το γράψιμο για μένα, που ειμαι 25, ήταν ζωηρό, στιλάτο, πυκνό, με χιούμορ, δηλαδή όπως λες, "μεχρι αηδιας ευκολοδιάβαστο'.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο έχω διάβασει τρεις φορές στο εξωτερικό και με έχει σώσει απο μιζέρια κι ανασφάλεια. ταυτίζομαι και είμαι και άντρας.
Γράφε Ευη Λαμπροπούλου!
Θ.
Ναι, οι άνθρωποι ζουν, η ανεμελιά μας προ κρίσης έχει πεθάνει....
ΑπάντησηΔιαγραφή