Έχοντας τελειώσει το πρώτο μέρος του βιβλίου, μπορώ πια με σιγουριά να πω πως δεν έχω καμιά διάθεση να κάνω απιστίες, του είμαι πλήρως αφοσιωμένη, θέλω να ξυπνάω με αυτό τα πρωινά και να κοιμάμαι μαζί του τα βράδια. Είναι ένα εντυπωσιακό μυθιστόρημα που σχεδόν κάθε του σελίδα θα μπορούσε να είναι απόσπασμα άξιο θαυμασμού.
Ο Οράσιο Ολιβέιρα, Αργεντίνος στο Παρίσι, είναι ένας γοητευτικός μποέμ ήρωας στην αρχή, που όσο προχωρά η ιστορία γίνεται μια τραγική φιγούρα, χωρίς στιγμή να χάνει την ιδιοσυγκρασιακή του ταυτότητα. Του συμβαίνουν όσα του συμβαίνουν γιατί είναι αυτός που είναι, γιατί μπορεί να συζητά για την πραγματικότητα και να τη βλέπει κατάματα, πως αυτή δεν υπάρχει αλλά υπάρχει. Ο Ολιβέιρα είναι μέλος μιας άκρως καλλιτεχνικής Λέσχης, όπου τα βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα συζητιούνται εν μέσω κρασοκατανύξεων και είναι ζευγάρι με μια μεταφυσικά όμορφη γυναίκα, τη Μάγα. Όλα φτάνουν στο αποκορύφωμά τους στο κεφάλαιο 23 πάνω από το ζεστό κουφάρι ενός βρέφους. Και καταποντίζονται όσο μια κλοσάρ του παίρνει πίπα.
«εκείνο που με σκοτίζει είναι πως η φυσικότητα και η πραγματικότητα, χωρίς να ξέρει κανείς γιατί, γίνονται αντίπαλες, υπάρχει μια στιγμή που το φυσικό ακούγεται φοβερά ψεύτικο, μια στιγμή που η πραγματικότητα των είκοσι χρόνων σκουντιέται με τους αγκώνες με την πραγματικότητα των σαράντα και σε κάθε αγκώνα υπάρχει ένα ξυράφι που σκίζει τα σακάκια. Ανακαλύπτω καινούργιους κόσμους ταυτόχρονους και ξένους κι όλο και πιο υποπτεύομαι πως το να συμφωνείς με κάτι είναι η χειρότερη αυταπάτη.»
Το βιβλίο διαβάζεται με δυο τρόπους κατά πως λέει ο συγγραφέας, μπορείς να το κάνεις γραμμικά, ακολουθώντας τη ροή των αριθμών, 1,2,3 και ανάκατα, καθ’ υπόδειξή του, να ξεκινήσεις από το κεφ 73 και να προχωρήσεις 73-1-2-116-3-84-4- κτλ. Εγώ το διαβάζω κανονικά, αλλά φαντάζομαι πως κάτι τόσο σημαντικό κάποτε θα θελήσω να το διαβάσω κι άνω κάτω.
Για να καταλάβεις το πόσο μου άρεσε εγώ βρήκα και τρίτο τρόπο..Ο Κορτάσαρ λέει πως και μέχρι το κεφάλαιο 72 να το διαβάσεις είναι οκ, οπότε εγώ το διάβασα μέχρι το 72, ύστερα από το 1 μέχρι το τέλος και τέλος παίζοντας κουτσό. Στόχος ζωής να φτάσω τα ισπανικά μου σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορέσω να το απολαύσω στην μητρική του γλώσσα! Καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ενέπνευσες! Μπαινει στα υπόψιν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεχείστε απτόητη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα κερδίσετε μεγάλες απολαυστικές απολαύσεις, πιστή και αφοσιωμένη στον Κορτάσαρ.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου υπάρχει ένα κεφάλαιο-σκηνή που σε αποζημιώνει για το χρόνο σου.
Είμαι σίγουρη πως θα σας συναρπάσει και θα μιλήσετε οπωσδήποτε γι' αυτό.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα έργο τέχνης, που η μαγεία του σε ακολουθεί για πάντα...
κ.κ.
@Νο14ΜΕ : Αυτό ίσως να καταντά αρρώστια :-Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή@filoteo: Χαίρομαι. Εξάλλου μετά τον Μαν θα σου φανεί παιχνιδάκι.
@κ.κ : Είναι ειλικρινά έργο τέχνης.
εντάξει, εντάξει...με πείσατε...πάω να το πάρω αύριο...ουφ πια με εσάς, δεν υποφέρεστε όλοι εδώ μέσα, εκεί που ένας άνθρωπος έχει προγραμματίσει κάποια βιβλία να διαβάσει ξαφνικά τα "προς ανάγνωση" (που λέει και η κατερίνα) αρχίζουν και στοιβάζονται επικίνδυνα, και δεν το μπορώ να βλέπω στοίβα αδιάβαστη, με πιάνει ένα άγχος ένα πράγμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα, εγώ τώρα πια έχω το αντίθετο άγχος, μήπως κάποια μέρα η στίβα μικρύνει και δεν έχω να αγοράσω. Όσο μεγαλώνει την χαίρομαι....
ΑπάντησηΔιαγραφή