Κάπως φλύαρο, το «The slap» του Christos Tsiolkas και με χαρακτηριστικά που αν γίνει ποτέ ταινία θα θυμίζει έντονα το «Μy greek fat wedding», παρ’ όλα αυτά είχε τη γοητεία του. Ίσως και να το αδικώ, γιατί εμείς οι… Ελλαδίτες πάντα χλευάζαμε τα… Αμερικανάκια (στην περίπτωση του Αυστραλεζάκια) που έμειναν πενήντα χρόνια πίσω εκεί στην ξενιτιά. Πρόκειται για ένα κλασικό family saga, όπου κυρίαρχο είναι το ερώτημα τί και κυρίως ποιός είναι οικογένεια. Το μυθιστόρημα έχει ενδιαφέρον αφηγηματικά, γιατί χωρίζεται σε κεφάλαια που επιγράφονται με το όνομα κάθε πρωταγωνιστή, και σε κείνες τις σελίδες ο πάντα τριτοπρόσωπος αφηγητής αλλάζει οπτική γωνία και μας λέει την άποψη του ήρωα που αντιπροσωπεύει το κεφάλαιο. Το βιβλίο είναι γεμάτο σεξουαλικές σκηνές τύπου βίπερ, σεξ προφανώς κάνουν μόνον οι αδύνατοι, γυμνασμένοι, ψηλοί και όμορφοι άνθρωποι, αν και είναι βαρετό τα υπέροχα μπούτια της να μπλέκονται με τα γυμνασμένα δικά του και το τεράστιο πουλί του.
Στο προκείμενο λοιπόν, ο Ελληνοαυστραλός Χέκτορ, Έκτορας όπως τον φωνάζει η μαμά του, και η γυναίκα του η Ινδοαυσταλή Αίσα κάνουν ένα μπάρμπεκιου και καλούν όλους τους αγαπημένους τους- μαζεύεται μια πολύχρωμη πολυεθνική παρέα με πολλά παιδιά. Τα παιδιά μαλώνουν, όπως όλα τα παιδιά, και πάνω σε ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι ένα κακομαθημένο τρίχρονο σηκώνει ένα ρόπαλο να χτυπήσει ένα πολύ μεγαλύτερο παιδί. Ο Ελληνάρας πατέρας του μεγαλύτερου παιδιού, ξάδελφος του Έκτορα, ρίχνει ένα ξεγυρισμένο χαστούκι στο τρίχρονο, παιδί της πιο αγαπημένης Αυστραλέζας φίλης της Αίσα. Οι γονείς του τρίχρονου παθαίνουν αμοκ, βρίζουν θεούς και δαίμονες και κάνουν αγωγή για κακοποίηση ανηλίκου. Ανάλογα με την εθνική του καταγωγή, τα βιώματα και κυρίως ποιόν θεωρεί οικογένειά του ο καθένας, οι θεατές του χαστουκιού και μετέπειτα πρωταγωνιστές του βιβλίου θα πάρουν θέση στην αντιπαράθεση, θα βρεθούν ανάμεσα σε ανθρώπους και καταστάσεις, θα μετρήσουν ποιόν αγαπούν και ποιόν όχι.
Το βιβλίο είναι page-turner, η γραφή είναι ρέουσα και ενδιαφέρουσα. Πάντως αίσθησή μου είναι πως και στις μισές ακριβώς σελίδες το θέμα θα είχε πλήρως αναπτυχθεί.
Λοιπόν, όταν τέλειωσα (την άνοιξη) "Το χαστούκι", είχα πάνω -κάτω τα ίδια συναισθήματα και έκανα τις ίδιες σκέψεις με σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δική μου αίσθηση ήταν "ότι και στις μισές ακριβώς σελίδες το θέμα θα είχε πλήρως αναπτυχθεί".
Όμως, όσο περνάει ο καιρός, εκτιμάω όλο και πιο πολύ την ψυχολογική διείσδυση του συγγραφέα στους διάφορους χαρακτήρες.
Όλοι τους είναι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μας, καθημερινοί, που σκέφτονται και αντιδρούν με κάποιον από τους τρόπους που περιγράφονται στο βιβλίο.
Μήπως τελικά είναι και ελληνική πραγματικότητα όλα όσα περιγράφει;
Πόσες φορές δίπλα μας δεν έχουν εξελιχτεί διάφορα ανάλογα περιστατικά;
Τελικά, έχω την εντύπωση ότι χαρακτήρας είναι η στάση μας απέναντι στα γεγονότα.
κ.κ.
Κι εγώ φλύαρο το βρήκα και σε κάποια σημεία κάπως υπερβολικό. Βέβαια δεν γνωρίζω και τα της Αυστραλίας για να ξέρω αν όντως η κοινωνία είναι έτσι διαμορφωμένη αλλά ομολογώ ότι με ξάφνιασε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.κ. : Δεν διαφωνώ πως είναι μια αληθοφανής προσέγγιση προσώπων, καταστάσεων και αντιδράσεων. Με κούρασε πάντως σε αρκετά σημεία.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Εβίτα : Δεν με ξάφνιασε, αν και υποθέτω πως στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει κανείς μήνυση για κάτι τέτοιο. Πάντως στο βιβλίο αυτά που φαίνονται από την αρχή αυτονόητα, όλο και ανατρέπονται, κι αυτό είναι ένα από τα καλύτερα χαρακτηριστικά του.
Μπορεί να μην έγινε ταινία, έγινε όμως σειρά http://www.imdb.com/title/tt1823011/
ΑπάντησηΔιαγραφή