Τα τελευταία χρόνια σπάνια παρατάω βιβλία, επειδή η επιλογή γίνεται κάπως πιο συνειδητά, τα υπομένω ως το τέλος, κι ας τα θάβω μετά σε μιαν ακρούλα του υποσυνείδητου (Ο Πίντσον δεν μετράει σας λέω, μετά από κανέναν χρόνο θα τον τελειώσω). Όμως ο σκύλος Μαφ, η Μαίριλυν Μονρόε, ο Σινάτρα, και οι άλλοι συναφείς με έκαναν να βαρεθώ μέχρι δακρύων και να μην τελειώσω τις ιστορίες τους. Πλαδαρή αφήγηση, βαρετές λεπτομέρειες που φαίνονται σαν κακοχωνεμένη βιβλιογραφία, ένας σκύλος που διαβάζει λογοτεχνία, ξέρει από κουλτούρα και είναι τροτσκιστής και το βασικό του πρόβλημα με τις γάτες είναι πως τους αρέσει η ποίηση.
Ο Σινάτρα λοιπόν κάνει δώρο τον σκύλο Μαφ στη Μαίριλυν (τον βαφτίζει έτσι από τη Μαφία), κι αυτός τη συνοδεύει παντού στα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της, στα πάρτυ, στις μοναξιές της. Είναι ένας αφηγητής ξερόλας και επιδεικτικά καλλιεργημένος- ξέρει τα πάντα, από τέχνη, από λογοτεχνία, από πολιτική.
Το βασικό μου πρόβλημα με το βιβλίο είναι πως όλα φαίνονται κατασκευασμένα, "θα γράψω ένα βιβλίο για τη Μαίριλυν για να τραβήξω κόσμο, θα βάλω ένα σκύλο να αφηγείται γιατί πρέπει να έχει κι ένα εύρημα, κι έπειτα θα κάνω μια βαρετή επίδειξη λεπτομερειών χωρίς φυσικά πουθενά να σκανδαλολογώ, ή να αμαυρώνω μνήμες, μη διαταράξω και τις σχέσεις μου με το σύστημα". Με λίγα λόγια δεν μου φάνηκε προϊόν συναισθηματικής ανάγκης η γραφή, αντίθετα σα να ήταν υπολογισμένη σκέψη. Κι αυτό στα μάτια μου καταργεί την ίδια την ιδέα της τέχνης.
"Η ζωή και οι απόψεις του σκύλου Μαφ και της φίλης του Μαίριλυν Μονρόε" , Άντριου Ο Χάγκαν, μετ. Δημήτρης Αθηνάκης, εκδ. Πολις, 2011, σελ. 330
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου