Ένας χαρισματικός άνθρωπος

       Σήμερα θα σας πω για τον μπαμπά μου. Ο πατέρας μου ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος, προικισμένος με εξαιρετική μνήμη, καλλιεργημένος, με πραγματική γνώση για την ιστορία, τη μουσική, τα αυτοκίνητα, την ιατρική, τον κινηματογράφο, τη γεωγραφία, τα αγγλικά, τα λατινικά, τα γερμανικά, ένα σωρό άλλες γλώσσες που μιλούσε εμπειρικά. Με λίγα λόγια ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικά ευφυής. Όμως η μεγαλύτερη του αρετή ήταν η ανυπόκριτη αγάπη, αυτή που τον έκανε να είναι 38 χρόνια ερωτευμένος με τη μάνα μου, να μου έχει μεγάλη αδυναμία, να αγαπά το σκιουράκι σα να μην υπήρχε αύριο. Ο πατέρας μου ήξερε να ζει το τώρα, να το ρουφάει, να είναι ευχαριστημένος γιατί το φαγητό ήταν πετυχημένο σήμερα, γιατί τα μαλλιά του στέκονταν σωστά, γιατί πήγε βόλτα, ταξίδι, εκδρομή, ήρθε να δει τον εγγονό του, έκανε μια ωραία κουβέντα με τους φίλους του, μίλησε για κάποιο κομμάτι στην ομάδα κλασικής μουσικής στο facebook.

Ο μπαμπάς μου με τα γυαλάκια του, από την γωνιά του, συχνά χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ήταν ο συνδετικός κρίκος όλων μας. Χθες στην κηδεία του έπαθα τρεις απανωτές κρίσεις πανικού, δε μπορούσα να ανασάνω. Υποθέτω πως για καιρό δε θα μπορώ να ανασάνω. Όταν ανασάνω όμως, θα είμαι περήφανη που έφυγε στη θάλασσα, με το μαγιώ του, με μιαν ανάσα, χωρίς άλλα νοσοκομεία, σωληνάκια, εντατικές. Δε γούσταρε στο πιστοποιητικό θανάτου του να γράφει βαριά καρδιακή ανεπάρκεια, δεν ήθελε να γράφει ανακοπή. Μαγκιά του.