Έμαθα ήδη να το κρύβω

Έμαθα ήδη να το κρύβω. Κουφάλα η ανθρώπινη φύση, σε ό,τι κι αν πιστεύει, όπως κι αν το εκλογικεύει, θέλει να προχωρήσει να ζει. Ο θάνατος συμβαίνει σε έναν, σε αυτόν που χάνεται, εμείς οι «οικείοι», ακόμα και οι τόσο οικείοι, ανακαλύπτουμε μηχανισμούς επιβίωσης μέσα από την παράνοια. Ο θάνατος συμβαίνει σε έναν, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε παρατρεχάμενοι του, ταπεινοί προσκυνητές σε μια έκρηξη συναισθημάτων κι έπειτα στο καταχώνιασμά τους σε αυτόν τον ανυπόφορο κόμπο στον λαιμό∙ μετά κατεβαίνει στο στομάχι, κατοικεί στα έντερα, βρίσκεται στα νεφρά, απεκκρίνεται μέρα νύχτα, λίγο λίγο χάνεται, που και που σαν πέτρα δημιουργεί σπασμό πόνου. Κολικός. Ο πατέρας μου ήταν ουρολόγος.

Δεν πιστεύω στη μετά-θάνατον ζωή, αν κι εκείνος, άθεος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, τα τελευταία χρόνια πίστευε, ήθελε να το ξορκίσει. Είχα αποκτήσει την κακιά συνήθεια να τον αγκαλιάζω πολύ, παρατεταμένα, να του λέω πως τον αγαπώ πάλι και πάλι. Γέμιζαν τα μάτια του ένα δάκρυ ψιλό, δυσδιάκριτο στο άμαθο μάτι, ξέραμε κι οι δυο πως αυτό το αγκάλιασμα ήταν αποχωρισμός. Το διέπραξα δυο μέρες πριν πεθάνει. Δε μετανιώνω.

Τίποτα δεν βοηθάει.
Τίποτα.
Είναι (πάντα μαύρη) νύχτα και κοιτάζω προς τα έξω, εκεί που ξέρω ότι
βρίσκεται η θάλασσα.

Μου το έγραψε ένας φίλος, που έχασε τον πατέρα του πριν έντεκα χρόνια, μάλλον θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ. Κάθε μέρα δεν απαλύνει την απώλεια, μόνο την εντείνει. Έμαθα ήδη να το κρύβω.