Ο θεός
αυτοπροσώπως είναι ο αφηγητής αυτού του μυθιστορήματος, άλλοτε ως παρατηρητής,
κι άλλοτε στο σώμα των ηρώων του, ένας αφηγητής παιχνιδιάρης, αιρετικός, πικρός,
χιουμορίστας, αμείλικτος. Το εύρημα δίνει στο κείμενο μια κάποια χιουμοριστική
χροιά, που χρειάζεται για να αλαφρύνει το θέμα που αφορά το θάνατο, το βασανισμό,
τις πρακτικές της αστυνομίας, βιασμούς, ψέματα, αλήθειες, τη θανατική ποινή,
την αθωότητα και την ενοχή, τη μνήμη.
Ένας άντρας,
που έχει καταδικαστεί να τουφεκιστεί, λαμβάνει την ύστατη κυριολεκτικά ώρα χάρη,
αποδεικνύεται πως είναι αθώος. Όσο καπνίζει με τις χειροπέδες ακόμα το τσιγάρο
του, η μνήμη του σβήνεται, μένει ένας κενός καμβάς, δεν θυμάται τίποτα για το ποιος
είναι και για το ποιος ήταν, ο εγκέφαλος καίγεται. Ένας ψυχίατρος χρόνια μετά
θα προσπαθήσει να τον επαναφέρει με μια «επαναστατική» μέθοδο αναβίωσης των
βιωμάτων του, όσο πιο τραυματικά, τόσο καλύτερα.
Ο
Σάκης Σερέφας μας λέει στην αρχή του
βιβλίου πως εμπνεύστηκε από την αμφιλεγόμενη ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη, που τουφεκίστηκε ως ο «δράκος του Σέιχ Σου», αν
και υπήρξαν πολλές αμφιβολίες για την ενοχή του και ποτέ δεν υπήρξε τρόφιμος
ψυχιατρείου. Ακόμα όμως κι αν δεν ήξερα το αρχικό έναυσμα η ιστορία θα με συνάρπαζε∙
μιλά για όλη τη φαυλότητα της ανθρώπινης ύλης, για τους μηχανισμούς της εξουσίας,
τη δύναμη της βίας. Και το κάνει καλά.
«Ο θεός αυτοπροσώπως», Σάκης Σερέφας,
εκδ. Μεταίχμιο, 2012, σελ.177
Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι το παράτησα, μεταξύ της μέσης και του τέλους.
Όλη αυτή η λογοτεχνία παραλόγου, αυτή η ασυνάρτητη δομή, αυτή η αιρετική, όπως λες, ματιά που ναρκοθετεί τα πάντα με κούρασε.
Είδα ένα χιουμοριστικό πείραμα, αλλά όχι μια πιο συγκροτημένη πλοκή.
Πατριάρχης Φώτιος
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα αντιθέτως μου φαίνεται πως αν δεν ήταν ασυνάρτητη η δομή θα μπορούσε να καταλήξει μελό ή ακόμα χειρότερα εκμετάλλευση μιας πολύ γνωστής ιστορίας. Εδώ όμως μετουσιώνεται σε λογοτεχνία ένα στιγμιότυπο της πραγματικής ζωής.
Αφηγηματικά το βιβλίο έχει ενδιαφέρον, θα με κούραζε εάν επρόκειτο για μια εκτενέστερη προσπάθεια (η ιδέα ίσως και να δικαιολογούσε περισσότερα λόγια), ως εκεί η πειραματική γραφή ήταν αρκετή.
Από την άλλη φυσικά στην τέχνη πάντα μιλάμε και για γούστα. Εμένα η αναρχία αυτή μου αρέσει, καταλαβαίνω όμως πως δεν είναι για όλους, οι ωραίες περιγραφές με κουράζουν, ενώ άλλους τους ταξιδεύουν κ.ο.κ....