Στο νησί με δυο μικρά

Γυρίσαμε αισίως από ένα δεκαήμερο διακοπών στην Ζάκυνθο. Στο εξοχικό των γονιών του Β. βεβαίως, σχέδιο στο οποίο καταλήξαμε έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις με τον Βούδα μου- στην αρχή έμοιαζε σχεδόν ιδανικό το να μην πάμε πουθενά με ένα μωρό 9 μηνών κι ένα νήπιο, μετά εγώ φρικάρισα στην ιδέα να μην κάνω διακοπές μια τόσο δύσκολη χρονιά.

Ταξιδέψαμε ως την Κυλλήνη με δυο αμάξια, στο ένα το 4χρονο σκιουράκι και ο μπαμπάς του, στο άλλο εγώ, το κοτσυφάκι κι η γιαγιά. Φορτωμένα και τα δυο αυτοκίνητα ως επάνω, με πάρκο, καρότσι, μπανιέρες, βαλίτσες (μια ομορφιά το μάζεμα, το κουβάλημα, το φόρτωμα). Ο δρόμος ήταν που ήταν άθλιος, τώρα με τα έργα είναι απαράδεκτος και δύσκολος. Όποτε χρειαζόταν να σταματήσω για να τσεκάρω το μωρό, αυτό γινόταν σε μια γούβα κυριολεκτικά του δρόμου όπου ήμουν τυχερή που κανένα λεωφορείο δεν με πήρε παραμάζωμα. Πάντως χόρτασα σφύριγμα, που θέλω να πιστεύω πως ήταν γιατί ο αέρας έπαιρνε τη φούστα μου όσο έσκυβα (ναι και μπορεί).

Με αυτή την ειδυλλιακή αρχή κατά νου, δεν πίστευα και πολύ στην επιτυχία των διακοπών μας. Κι όμως, η διαμονή μας στο νησί ήταν άψογη. Τα παιδάκια μου ξεσάλωσαν, ο μικρός σκιουράκος κυνηγούσε κότες, σκύλους, γάτες, έκανε μπάνιο, έχτισε κάστρα. Ο κοτσυφάκος έβγαλε μιαν ακρούλα από το πρώτο του δοντάκι, ερωτεύτηκε τον παππού του, είπε – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε- μαμά, μπαμπά και μαμ, μισοσηκώθηκε. 

Αλλά κι εμείς, που για πρώτη φορά είχαμε κάποιον να μας κρατά τα παιδιά σε σταθερή βάση, βγήκαμε – μη φανταστείτε εξαλλοσύνες, μια βόλτα, ένα φαί, ένα ποτό μοιάζουν πολυτέλειες ετούτη τη στιγμή- χαρήκαμε τα παιδιά μας, τα καμαρώσαμε. Κάποιες στιγμές ένιωσα κι ευτυχισμένη.

Ο γυρισμός ήταν λίγο δυσκολότερος από τον πηγαιμό. Ο μωρό κοιμήθηκε πολύ λίγο και έκλαψε πολύ, εγώ ένιωθα πολλές τύψεις που ήταν τόσες ώρες πίσω μόνο του σε ένα καθισματάκι να κλαίει, οι στάσεις ήταν ατελείωτες, μας πήρε σύνολο ένα δεκάωρο να φτάσουμε. Χθες πια στις 9, παράτησα τις βαλίτσες μες στην μέση, μας έκανα μπάνιο, μας τάισα και μας έβαλα για ύπνο. Τώρα, με δυο πλυντήρια ήδη στο σκοινί, νιώθω κάπως καλύτερα.

 Υ.Γ 42 Διάβασα πέντε εκπληκτικά βιβλία, αλλά για αυτά θα σας πω προσεχώς.