"Μνήμη", Κατερίνα Μαλακατέ

Μνήμη

Δεν είχε πολλά πράγματα καταγεγραμμένα στη μνήμη της πια. Ίσως να έμενε περισσότερο η εμπιστοσύνη στην αφή και μερικές φορές στην όσφρηση. Τους αναγνώριζε από τη μυρωδιά, μια οσμή σχεδόν σκυλίσια που αναδυόταν από τις μασχάλες του εκάστοτε δυνάστη της. Οι άντρες είχαν πάντα τέτοια επίδραση πάνω της. Ειδικά ετούτοι εδώ, που είχαν όλη την εξουσία.

Ζάρωσε στη γωνιά της μόλις αντιλήφθηκε πως ο γέρος δεσμοφύλακας ήταν πάλι μέσα στο δωμάτιο. Του άρεσε που και που να αφήνει το πόστο του έξω από την πόρτα, να ανοίγει με αργές, τελετουργικές κινήσεις την κλειδαριά και να μπαίνει μέσα. Τον παρακολούθησε με το βλέμμα αλλά δε φοβήθηκε. Με τα χρόνια είχε μάθει να τον ανέχεται, να καμώνεται πως της αρέσουν τα καπρίτσια του, κάποτε να προσποιείται ηδονή όταν τα βρωμόχερά του έβρισκαν τον δρόμο προς το κορμί της. Ήταν ο μόνος που τη βοηθούσε, της έδινε τίποτα έξτρα να φάει, της έριχνε έναν κουβά νερό για να συνέλθει από το ξύλο ή το ηλεκτροσόκ. Με τον τρόπο του την αγαπούσε, μάλιστα κάποιες φορές την άφηνε να του περνάει ραβασάκια∙ άλλη επικοινωνία με τον έξω κόσμο δεν είχε, έπρεπε να προσέχει μην την χάσει κι αυτή.

Το όνειρο της ελευθερίας δεν είχε χαθεί, ζούσε μέσα της κι ας έμοιαζε ολοένα και πιο μακρινό με κάθε καινούργια αναποδιά. Όχι, όχι, δεν το σκεφτόταν την ώρα των βασανισμών, ούτε όσο της έδιναν τα χάπια που την έκαναν ζωντανή νεκρή, φυτό. Όμως όσο έμπαινε στο δωμάτιο ο γέρος υπήρχε ακόμα ελπίδα. Ήταν πολύ νεότερή του, και με τις λειψές δυνάμεις της έπειτα από τόσα χρόνια σε αυτό το μπουντρούμι θα μπορούσε να τον αποκρούσει, να του πάρει τα κλειδιά, να τρέξει στον διάδρομο, να βγει από δω. Κι έπειτα να προσπέσει στα πόδια του πρώτου περαστικού για βοήθεια.

Ήταν ακόμα καλοκαίρι, το καταλάβαινε από τη βοή των κλιματιστικών, κι ας μην είχε το κελί της ούτε ένα παράθυρο. Ήθελαν να μην ξέρει τους χρόνους και τις εποχές, να χάνεται στη σκοτεινιά και την ομοιομορφία της θερμοκρασίας, να αποπροσανατολιστεί τόσο ώστε να ομολογήσει. Μα εκείνη είχε μάθει να μετρά τα αγκομαχητά του εξαερισμού, να οσμίζεται τον αέρα, να καταλαβαίνει με τη διαίσθηση. Ήταν ακόμα καλοκαίρι κι ερχόταν μια υποψία της αψάδας του καύσωνα στα μέλη της. Ίσως αν το λιμάνι ήτανε κοντά, να έβρισκε κάποιο καράβι να μπαρκάρει, τι το είχε το ναυτικό φυλλάδιο.

Ο γέρος δίπλα της σάλεψε αλλά δεν έκανε άλλη κίνηση. Σχεδόν την αποθάρρυνε αυτό. Όλο το κορμί της το ένιωθε μωλωπισμένο από την τελευταία «συνεδρία» με τα καθάρματα, αλλιώς θα τον χάιδευε μαλακά, θα τον αποκοίμιζε κι έπειτα θα του έδινε μία γερή και ο δρόμος θα ήταν ανοιχτός. Δεν θα τον σκότωνε, όχι δεν ήταν αγνώμων, αναγνώριζε τη συμβολή του. Ίσως απλά να τον άφηνε αιμόφυρτο ή αναίσθητο. Έπρεπε να υπολογίσει καλά την δύναμή της, δεν ήθελε να τον ξεκάνει.

«Λατρεία μου, μόνο το κεχριμπάρι των ματιών σου έμεινε», της είπε και χάιδεψε το μέτωπό της. Ένιωσε ανείπωτη σιχασιά όσο την ακουμπούσε, σα να είχε περπατήσει πάνω της γυμνοσάλιαγκας, κρύος και γλοιώδης. Ευτυχώς ο γέρος δεν προχώρησε σε περισσότερα χάδια, δε διεκδίκησε τη σεξουαλική του ικανοποίηση από το κουρασμένο φύλο της. Τώρα στο δωμάτιο ήταν κι άλλος ένας άντρας, ένας από αυτούς. Ανατρίχιασε στη σκέψη, την αναμονή του τελευταίου τους κόλπου. Δεν μπορούσε πια να φανταστεί τι θα σκαρφίζονταν για να την κάνουν να πει τα ανείπωτα.
«Θέλω τη γυναίκα μου πίσω αλλά αυτό δε γίνεται, ε γιατρέ;», του είπε ο γέρος.

Ο πιο βάρβαρος βασανιστής της ήταν τώρα πάνω από το κρεβάτι της.

«Μόνο αναλαμπές θα έχει από δω κι εμπρός. Κρίσεις διαύγειας που θα συνοδεύονται από όλο και μεγαλύτερες περιόδους σύγχυσης. Πρέπει να συμφιλιωθείτε με την ιδέα. Τώρα πια όλο και λιγότερο θα σας αναγνωρίζει. Μετά θα αρχίσει να φτιάχνει ιστορίες, να γίνεται επιθετική, έπειτα θα χάσει σιγά σιγά την ικανότητα να αυτοεξυπηρετείται, στο τέλος μπορεί να την εγκαταλείψουν όλες της οι αισθήσεις, να μη βλέπει να μην ακούει. Θα είναι σα να έχει πεθάνει μέσα σε ένα κορμί που ακόμα ανασαίνει και χτυπάει η καρδιά του. Είναι άσχημη ασθένεια, πρέπει να είστε δυνατός».

Ο βασανιστής πήγε να την ακουμπήσει. Εκείνη απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο. «Δε θα σε πειράξω γιαγιά, μόνο το σφυγμό σου να πάρω», είπε ο άντρας με την άσπρη μπλούζα. Φυσικά δεν τον πίστεψε ύστερα από όλα αυτά που είχε υποφέρει στα χέρια του. Σκέφτηκε πως αν την ανέκριναν κι άλλο για σήμερα, μπορεί και να έσπαγε. Ο άντρας με την άσπρη μπλούζα όμως δεν είχε κέφια, έφυγε γρήγορα.

«Ευχαριστούμε για όλα γιατρέ», άκουσε τον γέρο να του λέει. Ανάσανε με ανακούφιση. Για την ώρα τα χειρότερα είχαν περάσει.

Κατερίνα Μαλακατέ 

Υ.Γ. 42 Το διήγημα πήρε την 7η θέση στον Διαγωνισμό ΛόγωΤέχνης και εκδόθηκε στην συλλογικό τόμο "7 λέξεις" από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Υ.Γ. 42- 42 Που το google Mου, γιορτάζει τα γενέθλιά Mου, έχει πλάκα...