Πως η μικρή Κατερινούλα έγινε και ραδιοφωνατζού (εκτός από μάνα ρέιβερ)

Τώρα που έχουμε φτάσει αισίως στις 15 εκπομπές και για τις επόμενες 2 εβδομάδες δεν θα έχει «Διαβάζοντας@amagi» λόγω των εκλογικών μαραθωνίων του σταθμού αξίζει νομίζω μια αποτίμηση της εμπειρίας. Έτσι για το γαμώτο του πράγματος.

Εκείνη την όμορφη καλοκαιρινή μέρα που μου έστειλε ο πολυχρονεμένος μας Καναλάρχης Κυριάκος Αθανασιάδης ένα inbox για να με ρωτήσει αν θα ενδιαφερόμουν να κάνω εκπομπή βιβλίου στον amagi, του απάντησα σχεδόν αμέσως ναι. Ούτε κόνξες, ούτε τίποτα. Σαν άκουσα βέβαια πως θα ήμουν μαζί με την Τίνα Μανδηλαρά που κείμενά της στην lifo διάβαζα, αλλά δεν την ήξερα, κάπως μούδιασα. Δεν έπρεπε. Από την πρώτη μας συνάντηση φάνηκε πως με την Τίνα «το είχαμε»· ταιριάζουμε σαν άνθρωποι, έχουμε την ίδια τρέλα στο βλέμμα, πως το λένε. Μου έκανε και της έκανα. 

Αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες να την πούμε "Διαβάζοντας" γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν άντεχα να χειριστώ ένα ακόμα γκρουπ στο facebook, από την στιγμή που υπήρχε ήδη το γκρουπ του blog. A, και για να διασφαλίσω πως τουλάχιστον τρεις άνθρωποι θα μας άκουγαν στην πρώτη μας εκπομπή.

Την θυμάμαι έντονα αυτήν την πρώτη. Δεν είχα ξαναδεί  κονσόλα στην ζωή μου (ψέμα, είχα πάει 2 φορές καλεσμένη στην εκπομπή του Librofilo αλλά ήμουν τόσο ψαρωμένη που μόνο τα κουμπιά που πάταγε δεν κοιτούσα) και το μικρόφωνο με τρομοκρατούσε. Όταν τελείωσε η δοκιμασία ήμασταν σαν δυο ζαλισμένα κοτόπουλα. Να είναι καλά ο Κυριάκος που μας ενθάρρυνε με αγάπες λουλούδια και φιλάκια, γιατί διαφορετικά μπορεί να τα είχαμε παρατήσει.

Στις 2  πρώτες εκπομπές χρειαστήκαμε την συνδρομή του Βασίλη Γουδέλη να μας κάνει ήχο. Κι έπειτα ο Βασίλης δεν μπορούσε, πέσαμε στην τρίτη εκπομπή στα βαθιά, ανάθεμα αν ρώτησα δυο πράγματα τον Κωνσταντίνο Τζαμιώτη που είχαμε εκείνη την μέρα καλεσμένο, είχα ερωτευτεί τα κουμπάκια.  

Στην πορεία η Τίνα έμπλεξε με όλο και περισσότερες δουλειές κι άρχισε να δυσκολεύεται να τηρήσει τα ραντεβού της Κυριακής. Στεναχωρήθηκα, δεν το κρύβω, την παρακάλεσα, την απείλησα, την καλόπιασα. Απλά δεν προλάβαινε. Κράτησα την εκπομπή μόνη (προς το παρόν, ελπίζω πως από άνοιξη και μετά που θα είναι πιο λάσκα,  θα αναθεωρήσει). Και μια φιλία δυνατή. Αυτά κράτησα. Και την ευτυχία να 'χω δει το πιο γαμάτο τατού για τον Κάφκα από κοντά. 

Δεκαπέντε εκπομπές μετά, ξέρω. Το ραδιόφωνο είναι λατρεία και έξη. Η εκπομπή έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο σημαντική για μένα, μέχρι κι η φωνή μου με εκνευρίζει ολοένα και λιγότερο. Γνωρίζω ανθρώπους του λογοτεχνικού χώρου, με σπρώχνει να διαβάσω όλο και περισσότερο, την αγαπώ όσο την ετοιμάζω, την λατρεύω όσο την κάνω, μου αρέσει  να ψαχουλεύω λεπτομέρειες, να προετοιμάζω το υλικό. Ξύπνησε ο ψυχαναγκασμός μέσα μου. Άσε που σαν να κούμπωσα πάνω στα κουμπάκια της κονσόλας, σαν να έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς μου αναπόσπαστο. Κι ένα έχω να πω, αν τις σπάνιες φορές που βάζω εγώ μουσική βάζω κάναν Μπακιρτζή και κανέναν Πασχαλίδη παραπάνω, βρήκα ήδη (γυναίκες είναι η αλήθεια) που με υποστηρίζουν μέχρι και για αυτές τις επιλογές μου.